ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Przypomnę na start znany wiersz Juliana Tuwima:

Mieszkańcy

Straszne mieszkania. W strasznych mieszkaniach
Strasznie mieszkają straszni mieszczanie.
Pleśnią i kopciem pełznie po ścianach
Zgroza zimowa, ciemne konanie.

Od rana bełkot. Bełkocą, bredzą,
Że deszcz, że drogo, że to, że tamto.
Trochę pochodzą, trochę posiedzą,
I wszystko widmo. I wszystko fantom.

Sprawdzą godzinę, sprawdzą kieszenie,
Krawacik musną, klapy obciągną
I godnym krokiem z mieszkań - na ziemię,
Taką wiadomą, taką okrągłą.

I oto idą, zapięci szczelnie,
Patrzą na prawo, patrzą na lewo.
A patrząc - widzą wszystko oddzielnie
Że dom... że Stasiek... że koń... że drzewo...

Jak ciasto biorą gazety w palce
I żują, żują na papkę pulchną,
Aż papierowym wzdęte zakalcem,
Wypchane głowy grubo im puchną.

I znowu mówią, że Ford... że kino...
Że Bóg... że Rosja... radio, sport, wojna...
Warstwami rośnie brednia potworna,
I w dżungli zdarzeń widmami płyną.

Głowę rozdętą i coraz cięższą
Ku wieczorowi ślepo zwieszają.
Pod łóżka włażą, złodzieja węszą,
Łbem o nocniki chłodne trącając.

I znowu sprawdzą kieszonki, kwitki,
Spodnie na tyłkach zacerowane,
Własność wielebną, święte nabytki,
Swoje, wyłączne, zapracowane.

Potem się modlą: "od nagłej śmierci...
...od wojny... głodu... odpoczywanie"
I zasypiają z mordą na piersi
W strasznych mieszkaniach straszni mieszczanie.

Michał Dyszyński

A jakiej "straszności" mieszczan pisze Tuwim?
Pewnie to jest jeden z trudniejszych do analizy wierszy tego poety. Napiszę subiektywnie, jak ja to czuję, bo chyba czuję na tyle, aby się zgodzić od serca z tym, że jest coś strasznego w...
w czym właściwie?...
Jak to nazwać?

Może
Brakiem samoodniesienia, brakiem SPYTANIA SIĘ: no i co z tego?
Brakiem OSOBISTEJ relacji - wszystko dla strasznych mieszczan jest to zewnętrzne, widzą OSOBNO to, czy tamto: "patrząc - widzą wszystko oddzielnie
Że dom... że Stasiek... że koń... że drzewo... "

Tytuł posta zawiera frazę "straszni chrześcijanie", bo uważam, że jest spora grupa chrześcijan, która jest "straszna" w tym samym stylu co "bohaterowie" wiersza Tuwimy. To są chrześcijanie, którzy właśnie swoją religię, Boga, wiarę widzą osobno
- osobno od swojego życia
- osobno od pytań o to, czy ja sam postępuję dobrze, czy źle
- osobno od uczciwości intelektualnej.
Tym strasznym chrześcijanom POWIEDZIANO, w co mają wierzyć, a oni od tej chwili od razu "uwierzyli". Gdyby im nakazano uwierzyć, że 2+2=5, to też by "uwierzyli"; a z kolei gdyby za chwilę mieli uwierzyć, że 2+2=7 to też, bez mrugnięcia okiem by "uwierzyli". Bo autorytety powiedziały, więc oni "wierzą".
Czym jest owa "wiara" poza powtarzaniem czyichś fraz i niepytaniem się o nic w rzeczonej kwestii?...
- Na to pytanie nie udzielą odpowiedzi. Bo są straszni.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Człowiek powierzchowny nie łączy aspektów rozumienia rzeczywistości, postrzega osobno każdą decyzję, co najwyżej trochę i rzadka na horyzoncie czasem dodając jej aspektów długofalowego celu. A na co dzień funkcjonuje bezwiednie.
Człowiek wolny tworzy swoje decyzje na bazie głębszego rozumienia i samoświadomości, PYTAJĄC SIĘ SUMIENIA, co ono myśli o tym wszystkim. Człowiek powierzchowny i bezwiedny ma sumienie w powijakach, rozumienia w powijakach, więc widzi osobno swoje decyzje.

Człowiek powierzchowny najczęściej na pytanie "dlaczego robisz to, co robisz?", odpowiedziałby "aaa, zachciało mi się", co oznacza, iż u niego zadecydował jakiś (w głównej mierze instynktowny) impuls, brak głębszego uświadomienia sensu okoliczności i własnych celów życiowych. Dlatego człowiek powierzchowny widzi rzeczy osobno.