ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Kiedyś częściej narzekałem na różne aspekty życia, na to, co mnie spotyka. Przy okazji musiałem wytrzymać wiele narzekania ze strony innych osób. To mnie natchnęło do myśli ku sobie skierowanej: Michale, nie narzekaj, nie biadol, tylko zrób coś z tym, co ci się nie podoba!
Nawet jest o tym cytat w Biblii w Ew. Mateusza, 5: (29) Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła. (30) I jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła.
Dalszym etapem rozwoju tak zapoczątkowanej idei było narzucenie sobie obowiązku zajęcia się każdym aspektem negatywnym w mojej osobowości, a w szczególności każdym, który objawia się u mnie samą tylko chęcią (nie mówię o akcie, bo ten od dawna mogę mieć opanowany) narzekania. Zamiast narzekania zobowiązuję się zatem do wdrożenia zmian w swoich postawach, myśleniu, działaniu. Powyższe wynika z ideału bycia samokrytycznym, a także jest owego samokrytycyzmu wdrożeniem. Na start wątku chciałem opisać jeden aspekt moich postaw wobec ludzi - związany z uznaniem ideału mojego kontaktu z ludźmi:
Kontaktować się powinienem tylko wtedy i tylko w taki sposób, który niesie ze sobą dobro, który nie jest agresywny, nie jest wywyższający mnie, nie jest namolny. W skrócie: oczekuję, że moje słowa ofiarowane drugiemu człowiekowi mają być wartościowym DAREM.
A jeśli wyraźnie widzę, że moje słowa nie są darem?...
- To poczuwam się do obowiązku zamilknięcia, a dalej ograniczenia (czasem aż do poziomu zerwania) kontaktu z dana osobą. Bo albo jestem dobrym czynnikiem w tym wzajemnych układzie, albo...
jeśli widzę, że moje słowa są dla kogoś złem, to należy ten czynnik wyeliminować, co z mojej strony oznacza kierunek na usunięcie się z relacji.

To jednocześnie trochę wyjaśnia, dlaczego w towarzystwie niektórych osób przyjmuję postawę milczenia. Zapewne oni wcześniej wielokrotnie (staram się nie ograniczać tylko do jednego aktu "diagnostyki" wartości moich słów) dali mi do zrozumienia, że im się moje słowa nie podobają, że oni mi nie ufają, albo jakoś ogólnie inaczej wykazują silny krytycyzm. Nie chcę być inwazyjny, nie chcę być namolny, więc w takiej sytuacji usuwam się, zajmując potem własnymi sprawami. To mi daje nawet korzyść w postaci spokoju, zyskanego czasu. W swoim czasie wygasiłem w znacznym stopniu (pewnie nigdy nie wygaszę do końca, bo w tle mamy instynkt stadny, wrodzoną potrzebę kontaktowania się) odruchowe oczekiwanie, że mam komuś coś o sobie opowiadać, że mam się dzielić swoimi odczuciami itp. Nie dzielę się nimi bezrefleksyjnie, a na pewno nie dzielę się w sposób inwazyjny. Dzielę się TUTAJ NA FORUM SFINIA, co jest spowodowane tym, że pisemna forma refleksji z zasady nie jest inwazyjna. Wszak każdy, komu się czytaniem moich tekstów znudzi, czy jeśli uzna je za mało dla niego cenne, może po prostu zamknąć stronę przeglądarki i poświęcić jakiemuś bardziej dla niego wartościowemu zajęciu. Tu przymusu nie ma.
W życiu jednak jestem znacznie mniej rozgadany niż tu na forum. W życiu jestem milczący, a wręcz unikający kontaktów, bo właśnie m.in. stresuje mnie to, że niektórzy ludzie odbierają moje słowa negatywnie. A moje słowa dla kogoś mają być darem, a nie szykaną. Jeśli widzę, że są szykaną, to ich po prostu, przynajmniej dla tej osoby, której one są niemiłe, nie będzie!
W stosunku do niektórych osób, z którymi (np. z powodów rodzinnych) trudno jest radykalnie zerwać kontakt, stosuję podejście pośrednie - ograniczam moje SPONTANICZNE uwagi, a w szczógólności staram się NIE PRZEDSTAWIAĆ OSOBISTYCH OPINII. W związku z tym moje rozmowy z niektórymi osobami posiadają szeroki obszary tematów tabu, którymi najczęściej są: informacje o tym, co czuję, co mi się podoba, a co nie, co uważam za dobre, a co złe, zaś poruszanymi tematami są: pogoda, przekazanie słów, które wypowiedział ktoś inny niż ja. Wtedy też najczęściej nie odzywam się nie pytany. To zabezpiecza mnie przed oskarżeniem "dlaczego się na mnie obraziłeś?", bo rzeczywiście się nie obrazilem. Nie obraziłem się, a jedynie uznałem podawaniem komuś moich szczerych opinii za bezcelowe, albo wręcz wywołujących negatywną reakcję. Mogę osobę, z którą rozmawiam niemal wyłącznie o ograniczonej puli bezpiecznych tematów (w szczególności zwykle cierpiliwie wysłuchuję narzekania owej osoby) lubić, nawet kochać. Ale jednocześnie na rozmowy szczerze osobiste o moich odczuciach takiej osobie daję mojego osobistego bana.

Tu jest też ciekawą dodatkowa refleksja, związana z pytaniem: czy każdy człowiek jest wart daru szczerości? Może niektórzy powinni najpierw popracować nad sobą, zanim ten dar otrzymają, a do tego czasu, w którym okażą swoja gotowość do szczerej relacji, powinni być traktowani na zasadzie układu terapeuta - pacjent, czyli z priorytetem dla zasady: czujnie analizuję, do których informacji jeszcze nie dorosłeś/aś, więc powstrzymam się od ich przekazania, albo ograniczę ją do bezpiecznej, specjalnie spreparowanej postaci. To jest traktowanie drugiej osoby nie jako róworzędnego partnera, lecz kogoś niedojrzałego, kogoś na podobieństwo dziecka. Ale z drugiej strony, jeśli ktoś się jak niedojrzały osobnik zachowuje - np. okazując kapryśne zagniewania, frustrację, emocjonalne krytykanctwo, to daje tym podstawy do takiego zakwalifkowania jego osoby.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński