ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Grzech jest chybianiem celu. Grzeszymy w ten sposób, że realizujemy cele, których tak naprawdę, czyli już w głębszym rozumieniu i odczuwaniu, wcale nie chcemy, bo one coś cennego w nas niszczą, negują. Grzech jest przedłożeniem czegoś incydentalnego, instynktownego, nieprzemyślanego głębiej, zwykle powstającego albo jako impuls, albo efekt nieuporządkowania wewnętrznego nad to, co nasze życie rzeczywiście harmonizuje, czyni spełnionym, jest wyrazem naszej osobowej mocy.
Grzech powstaje jako efekt poddanie się presji żądz (genów, biologicznych uwarunkowań), złych wpływów ludzkich (związanie się ze środowiskiem złych, albo tylko głupich ludzi). Grzech jest uleganiem czemuś, jest odłożeniem na dalszą półkę naszej poprawności rozpoznań i mocy rozumienia, a skupieniem się na tym namolnym, co w nas bardzo chce, aby już teraz się zrealizowało, wypełniło. Jako grzesznicy już teraz zatem odreagowujemy na kimś swoje frustracje, już tu i teraz kłamiemy, manipulujemy, aby zdobyć nieuczciwie pieniądze, czy się wypromować.
Grzesznicy nie są w stanie ocenić poprawnie celów, które realizują. W istocie nie wiedzą, po co to robią, co robią. Ściślej - mogą tłumaczyć swoje motywy na "średnim poziomie", ale już nie mają nic do powiedzenia na temat związku tych motywów z czymś bardziej podstawowym, czyli z ich jestestwem, duchowością, obrazem siebie. Grzesznik w istocie nie zna siebie, ulega temu całemu zbiorowi zewnętrznych uwarunkowań, jakie go otaczają.

Grzesznik jest słaby. Przy czym nie chodzi tu wcale o to, że grzesznik okazuje słabość w sensie rywalizacji z ludźmi. Grzesznik jest SŁABY OPANOWANIEM SYTUACJI W CAŁOŚCIOWYM SENSIE. W jakichś tam partykularnych kwestiach grzesznicy często okazują (może nawet nadmiarową) moc. Tyrani starają się dominować nad otoczeniem, manipulują ludźmi, przeforsowują realizację swoich zachcianek, co bezpośrednio będzie odbierane jako objaw siły. Problem w tym, że ta "siła" jest na krótko, ona nie buduje tyrana w tym sensie, aby uczynić go kiedyś uporządkowanym, spełnionym, szczęśliwym. Tyran doznaje przejściowej satysfakcji, bo oto znowu ktoś mu uległ, a on się ucieszył, jak to panuje nad sytuacją. Sam zaaranżował taką sytuację, w której pojawił się element rywalizacji, czy wpływu na kogoś, a potem go zrealizował wedle jakiegoś tam swojego pomysłu. Okazał swoją sprawczość na jakimś tam incydentalnym poziomie, pewnie rozładował frustrację, może dostarczył sobie przyjemności z tytułu "wymusiłem na nim, to znaczy, że umiem wymuszać, czyli to ja tu rządzę!". Tyran wciąż będzie sobie udowadniał, że "on tu rządzi". Problem w tym, że tyran w ten sposób jedynie zaspokaja emocję, nad którą już nie sprawuje żadnej kontroli, realizuje cel bardzo doraźny, nie tworzy niczego trwałego. Ot, zaspokaja jeszcze raz dręczące go emocjonalnie poczucie, że może jest jednak bezradny. Bo gdzieś w głębi duszy chyba nawet przeczuwa, że jest bezradny, bo nie zna siebie, bo nie rozumie źródeł swojego szczęścia.

Michał Dyszyński

Ilustracją bardzo wymowną tego, o czym tu chcę napisać (nie wiem, ile osób dostrzegło wyraziście moją intencję) jest choćby to zdarzenie: [link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Jest taki ślepy emocjonalny zaułek szczególnie dla mężczyzn, związany z pragnieniem przezywanie bardzo silnych emocji. Kobiety statystycznie rzadziej popadają w takie głębokie uzależnienie od silnych emocji, choć oczywiście też niemały odsetek ich ma z tym problem. Ale to u mężczyzn wyraziściej objawia się owo silne "pragnienie adrenaliny", emocji walki, niebezpieczeństwa, wyzwania. Tak genetycznie płeć męska już ma, że jednak nieco trudniej jest jej odnajdować satysfakcję w spokojnym życiu.

Tymczasem, aby nasze emocje ukształtowały się perspektywicznie, niezbędne jest DOCENIENIE ŁAGODNOŚCI.
Uzależnienie od adrenaliny, od silnych doznań, jest w istocie słabością, rzuca osobowość na żer huśtawki nastrojów, które będą musiały być przywoływane w coraz większej dawce, coraz częściej. Jeśli ktoś ma emocjonalność tępą, niewrażliwą, to ma problem. Jeśli ktoś tylko wtedy coś odczuwa, gdy uczestniczy w waleniu się bejsbolami po głowach, to ma wielki mentalny problem.

Prostackie i naiwne odczuwanie idei mocy zwraca się ku zachowaniom, gdy ktoś pokona wroga, narzuci swoją wolę, zdławi opór, zdominuje otoczenie. Takie patrzenie na moc pomija kluczowe zagadnienie: ale czy to, co "mam moc" czynić i czynię, jest w stanie zapewnić mi spełnienie życiowe, które BĘDZIE TRWAŁE, które nie będzie się dewaluowało, bo za chwilę już nic z niego nie zostaje, bo za chwilę, aby przywrócić sobie emocjonalną równowagę, będę musiał zwiększyć tego dawkę?...

To, że popadamy w nałogi, jest ważnym symptomem fundamentalnego emocjonalnego braku - problemu - słabości, tkwiących w naszej naturze. Nie rozwiąże tego problemu uleganie nałogowi. Ale co go rozwiąże?... :think:

Panowanie nad innymi za pomocą chaotycznie objawianej przemocy, a nie panowanie nad sobą, ostatecznie tworzy osobowość, która całościowo jest słaba, która zmierza ku mentalnemu zatraceniu.