ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chcę poruszyć temat, który mnie od jakiegoś czasu nurtuje. Temat jest bardziej społeczno - psychologiczny niż filozoficzny, ale dla mnie jest ważny. Nie potrafię do końca wymodelować umysłem tego, o czym myślę. Dlatego szczególnie ciekawią mnie refleksje innych ludzi - może ktoś by tu dołożył jakąś swoją obserwację?...

Pytanie główne tematu jest dość proste: dlaczego tak trudno nieraz jest nam wytrzymać, pobyć razem z osobami, które (przynajmniej teoretycznie...) kochamy?

Uświadamiamy sobie co straciliśmy, gdy jakaś osoba z rodziny odchodzi, umiera. Już wtedy wiemy, że nigdy nie usiądziemy z nią do posiłku, nie wymienimy spojrzeń, nie porozmawiamy. Wtedy też sobie myślimy: a gdy był czas, aby tak po prostu pobyć ze sobą, to nam się nie chciało.
Dlaczego często tak jest, że niby jesteśmy razem, niby się kochamy, a wymieniamy ze sobą znacznie więcej słów twardych, czasem napastliwych, czasem tylko o rzeczach stricte praktycznych.
Ja przyznam, że też nie umiem rozmawiać z ludźmi "tak po prostu". Większość ludzi mnie nudzi, gdy zaczyna opowiadać po raz dwudziesty tę samą historię, więc raczej unikam sytuacji, w którym miałbym spędzić czas na "tylko byciu ze sobą". I co gorsza, właściwie to akceptuję taki stan rzeczy, nie chcę go zmieniać. Ale czasem przychodzi moment, gdy na przykład przechodząca ulicą osoba ma sylwetkę podobną do zmarłej, bliskiej mi osoby, a ja czuję ukłucie w sercu, że już z tą zmarłą osobą nie pogadam, czuję te wszystkie moje zaniedbania wcześniejszych relacji z nią. Nieraz sobie myślę "gdybym wtedy wiedział, jak to będzie, to bardziej bym cenił sobie te chwile razem...".
Czy jednak rzeczywiście tak by było?...

To, co w znacznym stopniu oddziela nas mentalnie od naszych bliskich, to według mnie ODMIENNY POZIOM i TYP CIEKAWOŚCI ŚWIATA.
Różne ciocie w rozmowach "jarają się" jak to ich wnuczki - niemowlęta właśnie czynią pierwsze kroczki, jak to kupiły sobie kieckę, czy wykonały jakąś pracę w ogródku. Żebym nie wiem jak się starał, to nie będę w stanie dzielić tych zainteresowań. Bo mnie te sprawy zupełnie nie ciekawią. Pogadałbym może o filozofii, fizyce, matematyce, czasem polityce (w odpowiedni sposób), ale nie o tych pierdołach życiowych, których na co dzień i tak mam powyżej uszu. Więc nie mam o czym rozmawiać z bliskimi, nie mam jak z nimi pobyć, aby nie odczuć przy tym bardzo szybko znudzenia i chęci, aby zacząć coś dalej robić po swojemu.
A potem znowu przychodzi ten żal, że z jakąś osobą nie pobyło się razem, gdy się pobyć mogło... :think:

Nie wiem, co z tym dylematem zrobić... :cry:

Michał Dyszyński

Jest taki wspaniały okres w związku - czas największego zakochania, w którym niczego nam nie trzeba więcej w życiu, jak tylko być z tą ukochaną osobą, jak tylko patrzeć jak się porusza, słuchać co mówi (właściwie często nieważna będzie sama treść, ważne, że mówi...). Jest taki czas zakochania, w którym sam kontakt z ukochaną osobą daje szczęście. Cudowny czas....
Miłość daje szczęście. Niektórzy potrafią czerpać to szczęście samą tylko obserwacją tych, których kochają - tym syceniem się obecnością. I nie musi to być koniecznie partner w związku romantycznym, podobny efekt można uzyskać w kontakcie z dziećmi, które się kocha, przyjaciółmi.
Niektórzy to naturalnie potrafią... Oni są szczęśliwi dzięki samej obecności kochanych osób. To szczęście gratis, bez wysiłku, bez "opłat".

Michał Dyszyński

Ten stan chyba opisać da się w sposób zbliżający się do poezji. Może tak:

Być z tobą
Patrzeć jak się poruszasz
jak odwracasz głowę
jak mówisz "tak",
albo i jak mówisz "nie!"

Zachwycić się błyskiem w twoim oku
poczuć tu ukłucie w sercu "jak dobrze, że jesteś"
tę spontaniczną radość
coś, co sprawia że życie nabiera emocjonalnego sensu

Chcę tylko z tobą pobyć
jeszcze chcę pobyć
być blisko
patrzeć na ciebie
każdy twór ruch, jaki ujrzę sprawi mi radość
każdy nowy obraz twojej osoby, jaki do mnie dotrze, przyniesie małą rozkosz

Nie rozumiem tego, to wydaje się jakąś magią
ale samo twoje istnienie, sam kontakt z tobą daje mi poczucie, że jestem na właściwym miejscu
może nawet nie pragnę tego rozumieć
tak chciałbym, aby było
i nic ponad to.

MaluśnaOwieczka

Dokładnie tak chcę.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

A nie wiem, nie zwróciłem na to uwagi.

MaluśnaOwieczka

Kobieta na mężczyzn patrzy jak na "etapy".
Bierze jednego, potem zapomina o nim, jako o "etapie".

Ja nie mam żadnych etapów. Niczego nie zamykam. Nie wyrzucam.

Michał Dyszyński

Semele

Semele

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Dzisiejsza wypowiedź kolegi:

"Utrzymanie żony jest dużo droższe niż zamawianie czasem dziwki"

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka