ŚFiNiA

Semele

Optymizm antropologiczny.

Przegląd od AI
+3
"Wierzyć w ludzi" oznacza mieć pozytywne przekonanie o ich zdolnościach, dobrych intencjach i potencjale do rozwoju, nawet jeśli napotyka się trudności czy rozczarowania. Jest to wiara w ludzką dobroć i możliwość postępu, co może oznaczać okazywanie zaufania, wspieranie innych i dostrzeganie ich pozytywnych cech.
Co to oznacza w praktyce:
Zaufanie do innych:
Pokładanie wiary w ludzi to wyraz zaufania, że są zdolni do dobrych uczynków i podejmowania właściwych decyzji.
Wiara w dobro:
Oznacza to przekonanie o obecności dobra w ludzkiej naturze i nadzieję na jej rozkwit, pomimo negatywnych doświadczeń.
Dostrzeganie potencjału:
Wierzenie w ludzi to również umiejętność dostrzegania ich ukrytego potencjału i możliwości rozwoju, nawet gdy sami go nie widzą.
Wspieranie i motywowanie:
Ta wiara często przekłada się na aktywne wspieranie innych, dodawanie im otuchy i motywowanie do działania.
Pozytywne nastawienie:
Jest to pozytywne podejście do drugiego człowieka, które pozwala budować dobre relacje i silne społeczeństwo.
Podsumowując, wierzenie w ludzi jest przejawem optymizmu, zaufania i głębokiego przekonania o pozytywnych stronach ludzkiej natury.

Andy72

ja mam optymizm metafizyczny

Semele

Andy72

Wierzę że świat w całości czyli nie tylko nasz padół ale CAŁOŚĆ, świat plus jest ostatecznie dobry
Czyli istnieje dobry Bóg

Andy72

Ludzie są z natury dobrzy, tylko mają swoje wady bo nie sa Bogiem

Semele

Andy72

no właśnie, zło wynikło z zanegowania grzechu pierworodnego

Michał Dyszyński

Semele

lucek

GPT:

...

Dokładnie – w tym tkwi sedno sprawy.

Dla duchowieństwa hiszpańskiego wybór był w dużej mierze egzystencjalny:

Po stronie Republiki istniał bardzo silny nurt antyklerykalny – w latach 1931–36 spalono setki kościołów i klasztorów, tysiące księży i zakonników zostało zamordowanych w czasie wojny (często bez sądu, jako symbol "opresji Kościoła"). Dla wielu duchownych Republika kojarzyła się więc z zagrożeniem życia i samego istnienia Kościoła.

Po stronie Franco obiecywano „obronę wiary” i przywrócenie Kościołowi uprzywilejowanej pozycji w państwie. W jego narracji wojna miała być "krucjatą" przeciwko bezbożnemu komunizmowi, co łatwo trafiało do hierarchów i wiernych, zwłaszcza po fali przemocy wymierzonej w kler.

To nie oznacza, że wszyscy duchowni identyfikowali się z programem politycznym Franco. Wielu (zwłaszcza z nurtu społeczno-progresywnego, np. w Kraju Basków czy Katalonii) uważało, że Kościół powinien pozostać poza bieżącą polityką. Ale w realiach, w których kapłani byli mordowani na ulicach, naturalną reakcją większości stało się szukanie ochrony tam, gdzie była możliwa – czyli u boku nacjonalistów.

Można więc powiedzieć, że z perspektywy duchowieństwa nie tyle wybrali Franco jako idealnego władcę, co bronili własnego przetrwania.

Chcesz, żebym opisał trochę szerzej różnice regionalne – np. dlaczego kler baskijski był w dużej mierze po stronie Republiki, w przeciwieństwie do reszty Hiszpanii?

Semele

Nieźle opisano te wudarzenia tutaj:

[link widoczny dla zalogowanych]