ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ból jest czymś, co odruchowo traktujemy jako tylko coś złego, jako "rzecz do całkowitego pozbycia się". Ja kiedyś (dzisiaj uważam, ze naiwnie, niedojrzale) tak ból traktowałem. Ale wraz z uświadomieniem sobie złożoności mechanizmów psychiki i ciała, zacząłem dostrzegać, że ból nie powinien być tak prosto klasyfikowany.
Ból pełni bardzo ważną rolę INFORMOWANIA o zagrożeniu, o destrukcyjnych procesach w ciele. Są pewne choroby (np. trąd), które znoszą odczuwanie bólu, czego efektem jest częste nieprawidłowe reagowanie na destrukcyjne bodźce, czego konsekwencja jest np. uleganie zranieniom.
W jednym z artykułów przeczytałem o badaniu medycznym, w którym ustalono, że ból pełni też pozytywną rolę przy gojeniu się ran - blokowanie silne jego odczuwania skutkuje czasem 3 krotnie wolniejszym ich gojeniem się, niż gdy ból jest normalnie odczuwany.

A ból psychiki - czy on może też być pozytywny?
- Ja uważam, że jak najbardziej, a wręcz PRZEDE WSZYSTKIM ten rodzaj bólu jest wręcz niezbędny dla ukształtowania się poprawnej osobowości.
Z bólem (zarówno fizycznym, jak i psychicznym) problem robi się wtedy, gdy przekracza on zdolności zniesienia go, gdy całkowicie przytłacza człowieka, bo tenże człowiek już nie jest zdolny do żadnej racjonalnej reakcji pod jego wpływem.

To wszystko, co pozytywnie o bólu napisałem, nie powinno być odbierane jako opowiedzenie się za masochizmem, czy za jakąś zachętą do aplikowania sobie bólu intencjonalnie. Ból pełni swoją rolę, jeśli nam jest "zsyłany okolicznościami życia", zaś my z nim walczymy. Pakowanie się w ból samo z siebie jest najczęściej (! - da się podać rzadkie wyjątki) mało rozsądne.
No i jeszcze chodzi też o to, aby się trochę wobec bólu hartować, aby nie obawiać się jego małych dawek. Ból bowiem wręcz czasami niesie też - paradoksalnie - odczucie przyjemności. Tak jest np. gdy wracamy zmęczeni z satysfakcjonującej wycieczki górskiej - wtedy nogi nas bolą, ciało ogólnie wysyła bodźce bólowe, ale my w tym wszystkim czujemy też rodzaj przyjemności, satysfakcji, radości i to nawet właśnie dlatego, że ten bólu też czujemy.

Michał Dyszyński

W pewnych okolicznościach wręcz można uznać zasadę: podążaj za bólem.
Ból wskazuje miejsce, gdzie coś źle się dzieje. Nawet lekarze dzięki informacji gdzie boli, co boli diagnozują problemy zdrowotne. Ale ta zasada jest ogólniejsza, dotyczy nawet bólu psychiki - jego źródło często też najszybciej wykryjemy, gdy podążymy "jak po nitce", do źródła bólu. I nie bardzo widać lepszą metodę odszukiwania przyczyn destrukcyjnych procesów, związanych z naszym życiem, jak właśnie wnioskując z tego, gdzie i w jaki sposób objawia się nam ból.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jeśli zagadnienie bólu rozważymy bez emocji, to wyjdzie na to, że ból jest INFORMACJĄ O JAKIEJŚ NIEPRAWIDŁOWOŚCI. Problemem głównym zaś jest to, że ból (przynajmniej w pewnych postaciach) jest jednocześnie formą cierpienia.
Czytałem kiedyś książkę napisaną przez człowieka, który twierdził, iż udało mu się (forma psychicznego treningu) oddzielić ból od cierpienia. Może rzeczywiście to mu się udało.

Załóżmy, że tak właśnie jest, że ból możemy - przynajmniej w pewnym stopniu - oddzielić od cierpienia. Jakby takie oddzielenie miało działać?...
- Co powoduje, że ból sprawia cierpienie?... :think:

Michał Dyszyński

Cierpienie psychiczne, nieusatysfakcjonowanie sobą, swoim życiem, emocjami są najczęściej też SYGNAŁAMI, ŻE COŚ W NAS JEST NIEUPORZĄDKOWANE.

Jeśli ktoś cierpi psychicznie, to (pomijając jakieś ewidentne choroby neurologiczne), to z dużym prawdopodobieństwem powinien się zastanowić: jak teraz mam się zmienić?... Bo moje cierpienie zapewne jest objawem czegoś głębszego, a wadliwego w mojej psychice:
- może żądam/oczekuję (od ludzi, od siebie) czegoś niemożliwego?...
- może stawiam sobie sprzeczne cele?
- może nie dostrzegam czegoś ważnego w moim życiu (np. tego, jak mi jest dobrze, czyli że może wciąż "podnoszę poprzeczkę" dla świata i ludzi, aby mnie usatysfakcjonowali)
- może się zafiksowałem na czymś bez sensu, a to coś jest nieperspektywiczne
...?
Nie wiadomo co tu jest problem. Samemu trzeba to odkryć, ale ból psychiczny jest (w pewnym sensie ZBAWIENNYM) tego czegoś sygnałem.