ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wszyscy zaczynamy nasze życia od niewiedzy i niezrozumienia
najpierw są same odczucia, doznania
potem pojawiają się wrażenia, że w owych odczuciach dostrzegalne prawidłowości
te wrażenia same są doznaniami, choć nieco innego rodzaju, niż te pierwotne

Z czasem zarówno zapamiętanych wrażeń, jak dostrzeżonych prawidłowości jest coraz więcej
próbujemy się w tym połapać
próbujemy określić prawa, które będą trwałe, stając się drogowskazem następnych rozpoznań
w końcu to, co zdaje nam się, że trochę rozumiemy, opatrzymy nazwami
wielu zapomni przy tym, że każde rozumienie graniczy z pytaniami, każdy opis ma swoje potencjalne alternatywy
czasem nawet nazwę od nas, czy od ludzi przed nami, dostanie nasza niewiedza, czyli jakiś nie zdiagnozowany obszar poznania

Ci co się rozwijają, będą starali się uściślić to, co rozumieją
rozwinąć odkryte prawa, łącząc je w coraz bardziej spójną całość
będą tropili popełnione błędy, a potem je poprawiali
wciąż będzie im mało tego, co osiągnęli, wciąż będą chcieli rozumieć lepiej, głębiej, precyzyjniej.

Będą też i tacy, którzy ponad prawo rozwoju postawią upór w deklarowaniu swego
chęć skupienia się na tym, co już poznali
ci właśnie zablokują swoje doskonalenie, bo nie będą umieli oderwać się od nawiązywania do tego, co wcześniej nazwane, czy jakoś ustalone

Mówi się, że szklanka jest do połowy próżna i połowy pełna
tak samo jest z wiedzą i niewiedzą o wszystkim - trochę coś wiedząc i rozumiejąc, odkrywamy też to, czego nie rozumiemy, co warto by jeszcze ustalić
ci, co bardzo chcą ogłaszać światu swoją kompetencję, będą wyolbrzymiali wartość tego, co już ustalili, a zlekceważą potrzebę poszukiwań rzeczy nowych
Oni też będą się skupiali na słowach, które już określają jakieś wcześniejsze rozumienia
lecz częściej pogubią się w tym, co nowe
bo zatracili swój epistemiczny refleks, zdolność adaptacji do zmian

Ci, co zapatrzyli się w stare dokonania, jakże często próbują je celebrować i czcić, zamiast rozwijać
oni chcieliby tę wiedzę mieć na sposób chwały
pragną, aby uznawano ich ważnymi i mądrymi
a tylko to co dobrze ugruntowane w świadomościach, nadaje się na symbol
więc temu poświęcą swoją uwagę i energię

Ci co chcą udoskonalić się naprawdę i głęboko, będą lekceważyć pragnienie sukcesu
będą pomniejszać swoje dokonania dzisiaj, w imię osiągania lepszych jutro
z pokorą i zaciekawieniem skierują swój mentalny wzrok na to, co jeszcze do zdobycia
zapatrzą się w cel daleki, zawieszony w pobliżu horyzontu
ten cel będzie się przesuwał wraz z przebytą drogą
dając swoim niezrealizowaniem wciąż jakiś powód do podążania ku czemuś większemu niż aktualne.

Ci co zostali przy swoich nobliwych starociach, będą się złościli: czemu wy wciąż szukacie?
Czemu nigdy nie macie dość tego doskonalenia swojego rozumienia?
Czemu, zamiast spijać śmietankę z poprzednich dokonań, znowu poświęcanie czas i energię temu, co jeszcze nie zdobyte?

W końcu ci wiecznie poszukujący im odpowiedzą: wy tego nie zrozumiecie!
Nie czujecie tego samego poznawczego niepokoju, pobudzenia i ekscytacji co my
i nie doznacie tego naszego cierpienia, gdy pojawia się owa nuda, związana z tym, że się spoczęło na laurach
Bo aby to pojąć, musielibyście z nami dzielić owo COŚ - tę iskrę, ten ogień
który chciałby pociągnąć duszę ku temu co nieskończone.