ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Uczę się przez całe życie zastępować złość, obwinianie i pretensje do ludzi wyrozumiałością. Słowo "wyrozumiałość" zawiera w sobie źródłosłów "rozumienia". I jest to ważny trop względem czego, czym poprawna wyrozumiałość jest - ona bierze się ze ZROZUMIENIA OGRANICZEŃ, jakim podlega ta osoba, która podejmuje złe życiowe decyzje.
Tak więc ćwiczę się w wyrozumiałości, starając się zrozumieć, co może powodować ludźmi, którzy dokonują tak głupich, często dla mnie przykrych, destrukcyjnych wyborów. Co najczęściej tam dostrzegam?...
- Jakieś nieutulone żale do świata i ludzi
- Poczucie niedocenienia, niezrealizowania
- Wygórowane własne ambicje
- Nieprzemyślane głębiej, bezrefleksyjnie "łyknięte" wzorce, skutkujące wytworzeniem się ambicji konkurowania w tym, co jest złe.
- Brak opanowania, niecierpliwość, jakieś takie ADHD
- Urazy z dzieciństwa
- Wadliwe rozpoznania własnych możliwości
- Wadliwe rozpoznania własnych potrzeb
- Chaotycznie realizowany paradygmat sprawczości, w tym także z potrzebą wykazania się, nawet bycia użytecznym dla innych.
- Bezkrytycznie potraktowana lojalność wobec grup społecznych uznanych za "swoich".
i wiele innych.

Katolikus

A jeśli ktoś jest jednak słabo wyrozumiały to o czym, to świadczy?

No i czy postawa wyrozumiałości wiąże się z konieczności z postawą bierności wobec pojawiającego się zła w naszym życiu? Np. jeśli, ktoś skrzywdzi słownie/fizycznie kogoś ci bliskiego to twoją jedyną reakcją będzie do takiego człowieka coś w stylu "wyrządziłeś bliskiej mi osobie wielką krzywdę, ale w porządku, ja ciebie jestem wstanie zrozumieć, może miałeś ciężkie dzieciństwo, nikt nie okazał ci miłości, jestem wyrozumiały i nie mam do ciebie pretensji"?

Zastanawiam się czy postawa wyrozumiałości może być jednak destrukcyjną postawą dla nas samych.

Bo ja też staram się być wyrozumiały dla ludzi, gdzieś tam w tyle głowy mam zakodowane, że moje myślenie o drugiej osobie jest niedoskonałe, nigdy nie biorę pod uwagę wielu czynników, moje postrzeganie jest fragmentaryczne, jakoś tam ułomne, więc kim ja jestem, aby kogoś sądzić, oceniać z pewnością jaki kto jest i na co on zasługuje.
Tylko czy taką postawą niechcący nie sprawię, że nie będę potrafił komuś powiedzieć w jasny i zdecydowany sposób "sorry, ale postępujesz źle wobec mnie lub bliskiej mi osoby"?

A może ćwiczenie się w postawie wyrozumiałości sprawi, że człowiek będzie mądrzej postępować? Taka postawa przyniesienie więcej dobrych owoców niż postawa złości, obwiniania i pretensji?

Michał Dyszyński