ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zdecydowałem się tu na blogu (zamykając ten wątek) opisać, a nawet może zrobić rodzaj podsumowania bardzo fundamentalnej sprawy: na ile możemy zaufać
- danym (empirycznym, statystycznym, opartych o wrażenia zmysłowe)
- teoriom, modelom, interpretującym owe dane i interpretującym ogólniej już rzeczywistość.

Problem przewija się w każdej chyba dyskusji apologetycznej na tym forum. Przewija się - póki co - w sposób każda ze stron próbuje przeforsować swoją narrację.
Dlatego właśnie zamknę ten wątek dla komentujących, bo już kompletnie straciłem nadzieję, że dojdzie do jakiejś próby uzgodnienia stanowisk, spotkania się na jakimś wspólnym gruncie.
Niestety, ale aktualnie na naszym forum mamy mamy silną nadreprezentację mentalnych wojowników, czyli inaczej osób, które wierzą, że samymi decybelami wykrzykiwania swoich racji, da się osiągnąć efekt w postaci uzasadnienia posiadanego stanowiska.
Mamy tu zwyczajnie osoby w większości niezdolne do czynienia uzgodnień.
- nie chce słuchać, tylko chce krzyczeć swoje
- nie chce rozumieć na czym polega stanowisko oponenta, tylko próbuje przez twardą stwierdzalność dekretować racje
- nie jest w stanie SYMETRYCZNIE TRAKTOWAĆ argumentów, tylko próbuje za wszelką cenę wywalczyć dla swoich racji łagodne kryteria, a dla racji przeciwników kryteria skrajnie rygorystyczne
- nie próbuje wykazywać że ICH POGLĄD SPEŁNIA DOBRE REGUŁY, to jest w 99% skupianych na atakach na przeciwnika, czyli potrafią głosić jedynie to, ze przeciwnik czegoś tam (co spełniać powinien) NIE SPEŁNIA.
- to co niewygodne ignoruje, a to co na swoją stronę bez żenady wyolbrzymia, zamiast traktować obiektywnie.
- dyskusje zmigrowały do postaci festiwalu oskarżeń oponentów, bez zdolności do nawiązania dyskusji na poziomie: owszem, uważam, że mój oponent nie ma racji w obliczu jakiegoś zarzutu, ale też jestem w stanie uzasadnić to, że porównywalny zarzut wobec moich poglądów już potrafię odeprzeć. Krótko mówiąc, dyskusje na forum zeszły do poziomu kłótni przekupek, w których emocje górują o rzędy wielkości nad argumentacją intelektualną. Jest wg mnie po prostu dramat pod tym względem. :cry:

A ja już chyba straciłem energię i ochotę do dyskusji w trybie wykrzykiwania, bez podejmowania dyskusji NA WSPÓLNYM GRUNCIE. Warunek symetrycznego traktowania argumentacji uważam za niezbywalny zarówno dla myślenia, jak i argumentowania w dyskusji. Bez dopełnienia tego warunku będzie tylko puste bicie emocjonalnej piany.

Dlatego chyba przyszedł (dla mnie) czas pisania głównie w trybie pamiętnika - na blogu, przy zamkniętych do komentarzy tematach. Straciłem nadzieję, na to, że oponenci będą w stanie wznieść się na poziom dyskusji, w których emocje są opanowane, ambicją jest nie wciskanie swojej narracji, ale traktowanie argumentacji symetrycznie i powstrzymanie się od wszelkiej maści TANICH CHWYTÓW typu domaganie się jakiejś szczególnej ewidencji wszystkiego, co jest powiedziane, czy też spełniania upierdliwych wymogów formalnych. Straciłem nadzieję.
Gdyby jednak ktoś do mnie - czy to na priva, czy w wątkach odblokowanych do dyskusji - napisał coś, co ciągnie MERYTORYCZNIE podnoszone tu kwestie, to ja, jako administrator bloga, umieszczę taki wpis i spróbuję podjąć z nim dyskusję.
Ale dość wstępu. Przechodzę do tematyki wątku (której wstęp jest też trochę ilustracją, choć nie do końca wprost).

Już w kwestii samej tematyki wątku...
Zacznę od dość dogmatycznego punktu startowego, ilustrowanego tezą:
Skoro nie dysponujemy żadną postacią absolutnej wiedzy, to za mrzonkę należy uznać przekonanie, iż jakiekolwiek dane czy interpretacje są w 100% niepodważalne.
Każda informacja, każda interpretacja czegoś tam jest w jakimś stopniu wątpliwa, może podlegać zasadnemu zakwestionowaniu.

Powyższe stwierdzenia po prostu dalej w rozumowaniu przyjmę, już nie wyjaśniając ich, tylko traktując jako stałe założenie.
Oczywiście fakt, że wiarygodność praktycznie żadnego przekonania nie osiąga idealnych 100% nie oznacza, iż przekonania są wszystkie tak samo wiarygodne. Mamy w końcu pełne przejście od 0% do 99,999999(9)%.
Przy czym ciekawym jest to, że mamy właśnie te dwie linie wiarogodności:
- wiarygodność danych, czyli tego co pozyskane, empirycznie, zmysłowo, choć może i nawet spekulatywnie w pewnych ujęciach
- wiarygodność SYSTEMU INTERPRETACJI danych odczytanych bezpośrednio w taki, czy inny sposób.
Te dwie wiarygodności uważam za nierozerwalnie ze sobą związane.

Przykład:
Choć konstatacja "widziałem psa przebiegającego przez ulicę" wielu osobom wydaje się "czysto empiryczna", wydaje się nie zawierać żadnego aspektu interpretacji, to ja uważam takie pojmowanie spraw za wynik iluzji, której ulega umysł. Umysł aspekty rozumowania, które traktuje jako oczywiste, pomija w swojej analizie. Jednak pomijanie czegoś analizą nie oznacza, iż owego czegoś nie da się wskazać w innej - szczególnie bardziej dogłębnej - analizie. I tak jest z tym "czysto empirycznym" zobaczeniem psa przebiegającego przez ulicę. Aby stwierdzić, że rzeczywiście przekazaliśmy prawdziwą informację za pomocą owego komunikatu, musimy w istocie uznać szereg okoliczności, które w świadomym rozumowaniu nazwę "założeniami". Są to:
- przekonanie, że obserwując sytuację byliśmy przy zdrowych zmysłach, nie śniliśmy, nie ulegaliśmy złudzeniu
- przekonanie, że prawidłowo rozpoznaliśmy obiekty w obrazie, czyli także, że nasza pamięć nie płata nam figla, gdy podpowiada, iż tak właśnie wygląda pies, jak go skojarzyły nasze mechanizmy rozpoznawcze.
- przekonanie, że ogólnie cały system porozumiewania się (formułowanie idei za pomocą słów) jest poprawny i funkcjonalny, że niechaotycznie pozwala zakomunikować ocenę naszych doznań.
W ogóle rozpoznanie obiektu jako "przebiegającego psa" nie jest dla mnie żadną formą absolutu, tylko jest OCENĄ DOKONYWANĄ PRZEZ OSOBĘ.
Wiarygodność całości - czyli stwierdzenia, że "pies przebiegł przez ulicę" ma sens dopiero gdy się uzna poprawność wszystkich tych elementów jednocześnie:
- i zmysłów odczytujących obrazy (głównie wzrok)
- i dopasowanie obrazów do wspomnień, rozpoznanie kategorii "pies", "przebiegać", "ulica".
- i dopasowanie powyższego do słów wyrażających opis sytuacji, z nadzieją, że odbiorca będzie w stanie je zrozumieć w sposób skuteczny.

Ten prosty przykład pokazuje, dlaczego wiarygodność danych nigdy nie jest czymś prostym i elementarnym. Ona zawsze jest uwikłana w jakąś interpretację, w jakąś "teorię". I na tym stwierdzeniu zakończę wstępny post tego wątku.

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 20:13, 28 Mar 2023 Temat postu: