ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Związek odpowiedzialności z cierpieniem
Idea odpowiedzialności nie miałaby racji bytu, gdyby nie było cierpienia. To wprost wynika z postawienia idei odpowiedzialności, a w szczególności z tego, że jesteśmy odpowiedzialni za coś tylko wtedy, gdy nasze działania mogą potencjalnie doprowadzić do stanu, który określimy jednoznacznie jako „zły”. Tym złem, które najbardziej jednoznacznie osobowość rozpoznaje jest właśnie cierpienie.
Jeśliby nie było cierpienia, czyli nie byłoby tej negatywnej opcji w dualizmie, to wszystkie wybory byłyby bez znaczenia, w emocjonalnym sensie byłyby jakby losowe. Dopiero cierpienie, stwarzające impuls do unikania go, sprawia nam tę różnicę, która jednocześnie buduje napięcie i uruchamia wolę do sprawczości, która by zablokowała cierpienie.
Człowiek staje za coś odpowiedzialny, gdy możemy mu przypisać coś, co go albo obciąży, albo stanie się powodem do uznania zasługi. Cierpienie jako efekt działań człowieka jest tym probierzem dla sprawczości i wartości człowieka.

Brak zdolności do odczuwania cierpienia zarazem sprawia, że dany podmiot jest wyjęty spod odpowiedzialności – one nie może dzielić z innymi tego napięcia, które sprawia, iż możemy dany podmiot rozliczać, że sens nabiera idea kary, że w układzie jest też nagroda.

Michał Dyszyński

W innym wątku stworzyłem komentarz, który tu pasuje: