ŚFiNiA

Semele

https://youtu.be/O5rR-7SxNTc?si=Ns3DE8JN8P0cjksO

Semele

Michał Dyszyński

Zadałem sobie pytanie: czy ja siebie lubię?
- Przyjrzenie się moim odczuciom w tym względzie dało dość dziwne rozpoznanie: właściwie to lubię siebie dość "średnio", mój stosunek do własnej osobowości lepiej opisywałaby fraza: akceptuję siebie w sensie technicznym.
Konkretnie chodzi o to, że przede wszystkim STARAM SIĘ WZIĄĆ W GARŚĆ, staram się pokonać moje ograniczenia, które są dość dotkliwe. Nie pokonując owych ograniczeń nawet bym z łóżka rano nie wstał. Więc swoje życie uważam za ciągłą walkę, za zmaganie się z zalewającą mnie ze wszystkich stron lawiną raczej przykrych doznań, wynikających głównie ze stanu mojego zdrowia. To powoduje, że właściwie siebie średnio lubię, jako że w praktyce dla mnie "ja"=to coś co mi sprawia nieustannie fizyczną (czasami też i psychiczną) dolegliwość. Trudno jest takie coś lubić...
Poza tym, nawet nie umiałbym chyba zrealizować takiego postulatu "polub siebie". Nie wiedziałbym od czego zacząć, co w sprawie robić. Lubienie uważam za coś spontanicznego, a jeśli spontan wobec siebie samego jest taki, jaki jest, to niewiele tu mogę zmienić. Czy zupełnie nic nie mogę zmienić?...
- Tak całkiem skrajnie to chyba nie jest. Mogę się przekonywać w stronę jakiejś większej akceptacji swojego życia i osoby, mogę przynajmniej starać się wygaszać najbardziej negatywne myśli. Ale to nie zmienia jakoś silnie odczucia całości.
Uważam, że lubienie siebie jest trochę przereklamowane. Trzeba się akceptować, bo nic lepszego, niż własna osoba, nie mamy. Ale lubienie siebie?...
- co z takim czymś robić? To chyba jest takie trochę psychiczne onanizowanie się.
Rozumiem za to lubienie kogoś na zewnątrz. To mi się wydaje bardziej naturalne, bo wtedy ja jestem tym źródłem, które ku czemuś się kieruje, a nie tylko jakoś wewnętrznie zapętla energię pozytywnych uczuć.

MaluśnaOwieczka

wodnick

Możesz się nienawidzić albo nie ale trzymaj fason. Czytam, czytam.

Semele

MaluśnaOwieczka

wodnick

Ależ braciszek nie stanowi dla Ciebie zagrożenia. Sam jesteś największym zagrożeniem dla siebie. Jeśli Ona zniknie z tego forum jak sobie tego życzysz kto Cię zdoła obronić?

Semele

Semele

Zapffeańskie
Antynatalizm

W filozofii Petera Wessela Zapffego człowiek stanowi biologiczny paradoks. Świadomość rozwinęła się u ludzi przesadnie i przez to nie jesteśmy w stanie funkcjonować normalnie tak jak inne zwierzęta: otrzymaliśmy więcej niż jesteśmy w stanie unieść. Pragniemy żyć, a przez to jak wyewoluowaliśmy, jako jedyny gatunek wiemy, że naszym przeznaczeniem jest umrzeć; jesteśmy w stanie analizować przeszłość i przyszłość, sytuację naszą i innych; oczekujemy sprawiedliwości i sensu w świecie, w którym sprawiedliwości i sensu nie ma. Czyni to życia przytomnie myślących ludzi tragediami. Mamy pragnienia: potrzeby duchowe, których rzeczywistość nie jest w stanie zaspokoić i nasz gatunek istnieje jeszcze tylko dlatego, że aby uciekać od wiedzy o tym jaka ta rzeczywistość jest, większość ludzi uczy się wbrew własnej naturze, ograniczać w sztuczny sposób zawartość swoich świadomości. Cała ludzka egzystencja jest obecnie splątana siecią mechanizmów obronnych temu służących, społecznych i indywidualnych, które zaobserwować możemy w naszych codziennych oklepanych schematach zachowań. Zdaniem Zapffego ludzkość powinna przestać się oszukiwać, czego naturalną konsekwencją byłoby zakończenie przez nią istnienia w wyniku powstrzymania się od prokreacji. Za wiki

MaluśnaOwieczka

Semele

Ja tak nie sadzę. Oczywiście,że nasz wygląd i sprawnośc ma wpływ na stan naszego umysłu i nasze emocję.

Dlaczego jednak jeden grubas jest wesoły i lubiany a drugi narzeka i nie moze znależc sobie miejsca w życiu.

Może to własnie ta chemia mózgu o ktorej pisze autor bloga.

cytat;

Niepełnosprawny, czyli niepełnowartościowy?

Nieprzypadkowo dyskusja o depresji pojawia się w kontekście osób niepełnosprawnych. Grupa ta jest szczególnie na depresję narażona. Działa tutaj swoiste sprzężenie zwrotne — niepełnosprawność (zwłaszcza nabyta) często wywołuje depresję, a z kolei osoby chorujące na depresję, są narażone na niepełnosprawność w wyniku działań autodestrukcyjnych.

Myślenie w kategoriach negatywnych jest zjawiskiem naturalnym w przypadku osób z niepełnosprawnością nabytą. Gwałtowna zmiana sytuacji życiowej niemal zawsze wywołuje lek, poczucie wykluczenia i nieszczęścia, smutek, gniew, spadek kondycji psychofizycznej, niekiedy agresję. Sytuacja stałej zależności od innych osób niemal natychmiast obniża poczucie własnej wartości. Przywracanie poczucia sensu i jakości życia jest procesem długim, ale – jak pokazuje przykład wielu osób – skutecznym i trwałym.

Jak przerwać błędne koło depresji?

Krąg negatywnych myśli i odczuć pociąga za sobą potrzebę izolacji od wrogiego, jak się wydaje w tym momencie, otoczenia. Osoba niepełnosprawna coraz bardziej zawęża swoje zainteresowania do najbliższego otoczenia, wycofując się stopniowo z życia społecznego. Tym stanom często towarzyszy stałe poczucie zagrożenia, uniemożliwiające niekiedy nawet podjęcie rehabilitacji czy leczenia.

Dużym utrudnieniem w przypadku osób niepełnosprawnych jest poczucie bezsensu, przekonanie, że nie ma szansy na poprawę jakości życia. Nie widząc przed sobą perspektyw, z powodu swojej niepełnosprawności, chorzy często nie chcą się w ogóle leczyć.

Przyczyny depresji wciąż pozostają nieznane. Oznacza to, że leczenie jest w większości przypadków objawowe. Jeżeli przyczyną depresji jest niepełnosprawność, poczucie zależności od innych, braku sprawczości i utrata kontroli nad własnym życiem — próba przywrócenia i pokazanie, jak bardzo pełne i wartościowe życie mogą prowadzić osoby niepełnosprawne — często prowadzi do całkowitego wyleczenia depresji.

[link widoczny dla zalogowanych]

MaluśnaOwieczka

Semele

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Możesz jednocześnie lubić siebie i zmieniać się na lepsze! W poprzedniej książce zatytułowanej Ludzie, ludzie... Ewa Woydyłło pokazywała nam lustro, w którym mogliśmy się przejrzeć - z uśmiechem, zawstydzeniem, satysfakcją lub złością. Ceniona terapeutka błyskotliwie i zwięźle przedstawiała portrety różnych typów ludzi w oparciu o jedną dominującą cechę, na przykład kłótliwych, perfekcjonistów czy malkontentów. Po świetnym przyjęciu tej książki i wielu rozmowach z czytelnikami Ewa Woydyłło postanowiła kontynuować temat, opierając się na własnych obserwacjach i ogromnym doświadczeniu terapeutycznym. Znów możemy rozpoznawać siebie lub innych w kilkunastu nowych opowieściach cenionej psycholog. W galerii Ewy Woydyłło tym razem pojawiają się między innymi nieśmiali, genialni, bałaganiarze i przesądni. Autorka skłania nas do jeszcze głębszej refleksji nad tym, kim jesteśmy. Przyjrzyjmy się sobie i zacznijmy dobre cechy pielęgnować, a złych powoli się wyzbywać. [lubimyczytac.pl]

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

Hawking nie pisał tych artykułów psychologicznych, ani nie prowadził terapii dla osób ze stwardnieniem rozsianym.
Zajmują się tym hipokryci, którym się wydaje, że wiedzą, co czują te osoby.

Semele

MaluśnaOwieczka

To niech ludzie zrobią z siebie kaleki i sie cieszą, że idą wzorem Hawkinga

Semele

Semele

Semele

Tylko osoba posiada klucz do otwarcia i przezwyciężenia swoich własnych iluzji.

[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Przystosowanie a lubienie siebie. Oraz innych.

[link widoczny dla zalogowanych]

bardziej utrudniać nawiązywanie bliskich relacji z innymi ludźmi. Taki człowiek obronił swoje „Ja”, ale jednocześnie tak przestraszył się utraty siebie, że całkowicie odsunął się od innych. Obronił swoje osobiste potrzeby, pomijając jedną – potrzebę drugiego człowieka. Obrażając się na najbliższych, obraził się na wszystkich i obiecał sobie, że odtąd będzie radził sobie sam.

Semele

[/img]