ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wiele zagadnień filozoficznych odwołuje się do pojęcia doskonałości. Wręcz religie zasadzają się prawie na tym pojęciu.
Ludzie traktują je często jako coś oczywistego. Tymczasem ja widzę tutaj gigantyczne źródło problemów z poprawnością rozumowania.
Bo czym jest owa "doskonałość"?...

W dowodzie św. Anzelma mamy powołanie się na regułę doskonałości Boga, a następnie miałoby stąd wynikać istnienie Boga, jako warunek samej doskonałości - być doskonałym, oznacza istnieć.
Ale oczywiście - co zauważył Pan Barycki - brak istnienia ktoś może uznać za doskonałość większą, bardziej przemawiającą. I da się znaleźć na to argument - np. kto nie istnieje, ten nigdy nie popełni żadnego błędu, żadnej sprzeczności, nie będzie podlegał paradoksom, nie może być wyśmiany, znieważony. Nie istniejąc, mamy największą "wolność wyboru", bo do niczego nie zostaliśmy przypisani, zadeklarowani. Więc może tylko byty nie istniejące mogą być doskonałe.
Ale to taka trochę erystyczna zabawa w słowa i filozofię. Tutaj bardziej chciałem zwrócić uwagę na to, że właściwie nie wiadomo, czym doskonałość miałaby być. Choć z drugiej strony gdzieś w człowieku chyba tkwi jakieś pragnienie owej doskonałości - nie wiem, czy pochodzące od ewolucyjnego mechanizmu rywalizacji, czy może od jakichś głębszych czynników. Być może szukamy tej doskonałości, powodowani chęcią wybicia się na drabince społecznej. Ale chyba też nie do końca, bo wiele osób (zadziwiająco wiele) upatruje swojego życiowego spełnienia w samotności, w podążaniu ku zgodności wzajemnej różnych aspektów umysłu i uczuć. I to właśnie widzi jako doskonałość, a nie koniecznie w byciu na świeczniku.

Najbardziej podstawowe pojęcie doskonałości wydaje się być wynikiem wprowadzenia WARTOŚCI. Jeśli jakimś obiektom przypisujemy wartość w znaczeniu możliwości przypisywania liczby, czy innego znaczenia zawierającego w sobie relację większości, to zawsze możemy pytać o "ten większy element". Teraz mamy albo nieskończony ciąg zwiększania się wartości, albo skończony (coś w rodzaju maksimum absolutnego), czemu można przypisać nazwę doskonałości pod jakimś względem. Pewien problem wystąpi z wartościami, które się zapętlają (cyklicznymi) - do nich pojęcie doskonałości nie da się naturalnie przypisać.
Oczywiście doskonałość tak rozumiana będzie względna - bo możemy odwracać oś wartości i za najdoskonalszy element możemy uznawać raz ten największy, a raz ten najmniejszy (a kto nam zabroni?...).

Doskonałość absolutu
Z religijnego punktu widzenia z doskonałością wiąże się zwykle osobę Boga. Przy czym typowe ujęcia zwykle są na tyle nadgorliwe, że - pragnąc Bogu przypisać jak najwięcej doskonałości - demontują logikę. Demontują ją dlatego, że zwykle chcą jakoś na siłę pogodzić ewidentne sprzeczności - tzn. chcieliby, aby doskonałość Boga objęła wszystkie - czyli nawet te sprzeczne pomysły doskonałościowe. Niektórzy w konsekwencji uważają, że Bóg nie może istnieć, bo przecież coś sprzecznego istnieć nie może. I mają rację o tyle, że taki (!) - wewnętrznie sprzeczny - Bóg na pewno nie istnieje. Jeśli istnieje, to w sposób inny, niż jako przykład absurdalności pewnych typów rozumowania.

Najciekawszym pytaniem o doskonałość wydaje mi się problem: czy istnieje jakoś doskonały sposób bytowania istot myślących?
Problem można rozważać niezależnie od przekonań religijnych.
Można więc postawić np. takie pytanie:
Czy doskonalsze jest bytowanie w szczęściu, bez dotykania cierpienia, rozterki, sprzeczności, czy może doskonalsza jest istota, która "poszła na całość" tzn. jako doskonałość upatruje stan totalnej otwartości na wszelkie możliwe wrażenia, relacje - tak złe, jak i dobre, tak przyjemne, jak i bolesne, bonie ma lęku przed zagłębieniem się w obszar destrukcji?....
Można podawać argumenty zarówno za jedną, jak i druga opcją. Można mówić, że szczęście - nawet gdyby było wieczne i niezakłócone - ostatecznie zawsze będzie czymś słabszym, niż nieograniczona żadnymi lękami, bólami eksploracja wszystkich możliwości umysłu - czyli sięgająca nawet w obszar najczarniejszej nędzy i rozpaczy. Ale można też powiedzieć, że doskonałością jest właśnie tak umiejętne zakreślenie funkcjonowania umysłu, że będzie on postrzegał swoje bytowanie jako optymalne w każdym momencie.

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Jak się dokopiesz do Chaosu, to znaczy że było warto. Chaos jest doskonałym stanem bytowania wszytkiego. Nie nalezy jednak kojarzyć go z nieporządkiem, bo choć wiążę się to z oddaniem kontroli, nie ma destruktywnego efektu.
W chrześcijaństwie, można uzyskać ten stan poprzez zupełne oddanie się opatrzności Bożej, niestety nie jest to tylko kwestia wyboru, a sama religia nie daje ku temu narzędzi.
W buddyzmie natomiast, zwłaszcza w dużym wozie, nie ma prawie żadnych wierzeń, są tylko narzędzia. Stąd też, nierzadkie połączenia praktyki z innymi religiami.

Michał Dyszyński

berber · Dołączył: 12 Mar 2012 Posty: 21 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Drogi Banjankri,

Jest taka opowieść o św. Franciszku z Asyżu, który stanął przed wielkim Saladynem, wodzem świata islamu w czasie wypraw krzyżowych, i opowiadał mu o wierze chrześcijańskiej. Saladyn wysłuchał go i odpowiedział mniej więcej tymi słowy: Franciszku, przynosisz mi wiarę, a wiarę ja już mam. Gdybyś przyniósł mi wiedzę, to byłoby co innego.

Ty, drogi Banjankri, usiłujesz szczepić wiarę buddyjską, ale taki berber wiarę już ma. Gdybyś przynosił WIEDZĘ, to byłoby co innego. A berber, wierz mu, Drogi Banjankri, nastudiował się filozofii indyjskiej, i czytał oryginalne teksty w sanskrycie. I o buddyzmie naprawdę coś tam wie. Więc nie czaruj.

Nasz największy zachodni filozof dwudziestego wieku, Ludwig Wittgenstein, powiedział (tak to brzmi w przekładzie Gawrońskiego): "Filozofia jest walką przeciw zaczarowaniu rozumu przez język". Drogi Banjankri, wyluzuj, nie czaruj opowieściami o CHAOSIE, którego na pewno nie doświadczyłeś. "Chaos" to tylko słowo - dźwięk, ruch powietrza - jak mówili nasi zachodni skrajni nominaliści, których strasznie lubię, choć nie we wszystkim mogę się z nimi zgodzić. Język ma moc kreowania nieistniejących światów -bo to są światy istniejące jedynie w słowach.

Berber, Drogi Banjankri, przeszedł w młodości chorobę buddyzmu tak, jak się przechodzi odrę i się na nią uodpornił. I śmieje się ze wszystkich ludzi Zachodu zachwyconych buddyzmem. Tam naprawdę nic nie ma poza logiką Dharmakirtiego i jemu podobnych. Tak jak w hinduizmie nie ma nic wartościowego poza logiką systemu njaja.

Ale, Banjankri, nie przejmuj się, adullam - ten "wielki-samozwańczy-mistrz-nie-wiadomo-czego" to dopiero czaruje :rotfl:

berber · Dołączył: 12 Mar 2012 Posty: 21 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Panie Michale,

pisze Pan: "Więc może tylko byty nie istniejące mogą być doskonałe. "

Wstyd, Panie Michale! Jak można coś takiego pisać? "Byt nieistniejący" to logiczna sprzeczność. Ojciec Józef Bocheński mówił, że poza logiką jest tylko nonsens. Chyba pora wrócić do źródeł - do starego Parmenidesa: "Byt jest, niebytu nie ma". Zresztą, przepraszam, że przypominam rzeczy oczywiste. Ale znajomość elementarnej logiki jest dzisiaj żałośnie niska.

Więc jeszcze raz: Poza logiką jest tylko nonsens.

Michał Dyszyński

berber · Dołączył: 12 Mar 2012 Posty: 21 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Byt można rozważać na dwóch płaszczyznach - intelektualnej i ontologicznej.

Co to za rozróżnienie? Nie rozumiem.

Czy liczby naturalne "istnieją"?

Oczywiście, że istnieją jako byt matematyczny.

Słowa są wieloznaczne. Słowo "istnieje" w przypadku Boga i tak jest - dla nas maluczkich - niewiadomą.

Myli Pan wieloznaczność z analogicznością, ale nie mam teraz czasu, by to rozwijać, może później.

Michał Dyszyński

Banjankri

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Wypuściłem kilka pocisków na raz, bo nie ma specjalnie ochoty robić tego, co mi własnie zaimputowałeś. Muszę swoję zrozuminie przesiać, na bardzo grubym sicie i pokazać co zostało. Jestem jednak zbyt leniwy, żeby dokładnie wszystko tłumaczyć z najmniejszymi szczegółami. Biorę więc bryły, które na sicie zostały i rzucam w interlokutora, często po kilka na raz. Jeżeli jednak on nie widzi, że mu łeb rozbiłem i udaje, że nic się nie stało, to jego problem. Nie mam zamiaru traktować kogoś inaczej niż siebie. Jak ja trafiłem na buddyzm, to od razu odrzuciło mnie pojęcie Anatty. W ogóle mi się nie podobało i nie zgadzało się z moimi przekonaniami. Ale ponieważ nie byłem w stanie go obalić, nie mogłem go odrzucić. Ty odrzucasz łatwą ręką, nawet jak coś ci łeb rozbije. Zamiast odwołać się do konkretów, prywatą mi tu jedziesz. Huj mnie obchodzi co ty myślisz o mnie, huj mnie obchodzi co myślisz o sobie. Na randce nie jesteśmy. Jedyne co nas łączy na tym forum, to rzeczy o których dyskutujemy, a nie co kto myśli o kim i dlaczego. Jakie metody przyjmuję, jest tylko moją sprawą. Skup się.
Acha. Jesli zaczniesz systematyzować chaos, to juz nie jest chaos. Który rodzaj chaosu nie bierze udziału w opadach śniegu?

Michał Dyszyński

Banjankri

To powinno być jasne już na starcie. Forum nie jest od przyjemnej rozmowy o dupie marynie. Pozory mnie nie interesują. Jeśli ciebie interesuje ciepła rozmówka, z dziękuję i przepraszam, to nie ze mną. Dlaczego? Bo w takim klimacie wolę rozmawiać na żywo, a nie trafić czas przy kompie. Tu, ze względu na niewdzięczną formę, dyskutuje się o konkretach. Ty konkrety odrzuciłeś i marudzisz o formie.

Michał Dyszyński

Banjankri

Puszczaj sobie filmy dalej

berber · Dołączył: 12 Mar 2012 Posty: 21 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Dzięki Banjankri za odpowiedź. Wreszcie przemówiłeś po ludzku. A Twoja opinia o mnie: "Niezależnie teraz od tego kim ja jestem i co reprezentuję, ty nie reprezentujesz niczego. " warta jest dokładnie tyle, co moja opinia o Tobie.
Hej