ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tak czysto teoretycznie, absolutnie obiektywny, zrównoważony umysł nie powinien mieć problemu z przyjęciem i "obsłużeniem" żadnej prawdy. W końcu to tylko informacja. Można nie móc znieść zbyt wysokiej, czy niskiej temperatury - bo nasze ciała są zbudowane z komórek, które nie wytrzymają zbyt silnie stresowego stanu termicznego. Podobnie ciało nasze nie zniesie zbyt silnych uderzeń, nacisków, promieniowania. Ale informacja?...
- Informacja jest niematerialna. Nie zabija żadnej komórki ciała.
Dlaczego tak wiele osób boi się trudnych pytań, informacji o niewygodnych faktach, ideach?...
Dla pewnej części osób samo rozważanie jakichś tam myśli już jest stresem psychicznym, bywa nie do zniesienia. Dlaczego właściwie? Jaki mechanizm za tym stoi?

Przyznam, że sam mam pewną ambicję, aby umieć przyjmować prawdy bez względu na to, jak bardzo miałyby być one niekomfortowe. W końcu - właśnie! - to tylko informacje. Ja dalej mam kontrolę nad tym, co z owymi informacjami zrobię, jaką postawę (choćby emocjonalną) wobec nich przyjmę. Mam tę kontrolę.
Tylko czy na pewno ją mam?... :think:

Mam też pewien paradygmat rozumowania, który sformułowałbym następująco: właściwie prawie nic nie jest absolutne, jeśli chcesz użyć dla czegoś określenia "zawsze" to pięć razy się przed tym zastanów.
Dlatego nie uważam, abym był w stanie znieść psychicznie każdy rodzaj prawdy. W końcu jestem człowiekiem, obserwuję innych ludzi, którzy mają problem z zaakceptowaniem trudnych dla siebie prawd, więc pewnie są i takie prawdy, które mogłyby mnie powalić. Właściwie to wiem, że niektóre prawdy są dla mnie bolesne. Przekonałem się o tym. Więc nie zakładam, że zniosę każdy rodzaj informacji, jaki do mnie dotrze. Ale też mam tę ambicję, aby móc obsłużyć jak najszerszą klasę informacji, aby nie być cieniasem i słabeuszem myśli, który chowa głowę w piasek przed niekomfortowymi prawdami. Jako chrześcijanin uważam, że jest to wręcz moim duchowym obowiązkiem - wziąć na siebie także ten krzyż trudnych prawd. I wcale nie uważam tego za masochizm - bardziej za rozsądek, pragmatyzm. W końcu każda prawda, każdy potwierdzony fakt, którego nie uwzględnię w swoich rozważaniach, a który jest elementem rzeczywistości, może stać się powodem błędnego wyboru. Może np. bardzo niebezpiecznego w skutkach wyboru. Jeśli np. zlekceważę niewygodny fakt uszkodzenia hamulców w moim samochodzie, to za chwilę - jeśli ten samochód uruchomię i rozpędzę przed przeszkodą - grozić mi będzie coś znacznie gorszego, niż sama owa przykrość myślenia o zepsutych hamulcach.
Uważam, ze człowiek, który się często oszukuje, który komfort swoich odczuć stawia wyżej, niż trzeźwą ocenę rzeczywistości, jest niebezpieczny - dla siebie, dla innych ludzi. Bo on podejmuje decyzje w oparciu o fałszywe przesłanki - właśnie tak jak z tym samochodem, który ma zepsute hamulce.
Niektóre prawdy będą niekomfortowe, jeszcze inne wręcz mnie zabolą. Zabolą, gdy nie jestem do ich przyjęcia przygotowany. Ale rozwiązaniem tej sytuacji nie powinno być udawanie, iż te prawdy jakoś się anulowały, lecz odwrotnie - zmiana siebie tak, aby BYĆ PRZYGOTOWANYM NA WIĘKSZOŚĆ PRAWD.
To jest ścieżka mocy - mieć umysł, który prawd się nie boi, który obsługuje każdy (albo prawie każdy) ich rodzaj.

Michał Dyszyński

A jakie typowe prawdy bolą najbardziej?
- może świadomość własnej słabości, ograniczeń.
- uświadomienie sobie, że zawiodłem
- bycie zbrukanym przez zewnętrzną brutalną siłę
- świadomość przemijania, starzenia się, śmierci
- odrzucenie przez tych, na których nam zależy.

Dyskurs

towarzyski.pelikan

Ja osobiście wprowadzam rozróżnienie pomiędzy faktami (informacjami), a prawdą. Fakt sam w sobie jest oderwany od świadomości. Wypadek miał miejsce niezależnie od tego, czy dany podmiot był tego świadkiem, natomiast prawda o wypadku powstaje w momencie uświadomienia sobie przez podmiot zdarzenia się wypadku. Dopiero tak przyjęty do świadomości fakt staje się prawdą. Ale wówczas nie jest to po prostu informacją, która niczego nie zmienia realnie w człowieku (w pewnym sensie tak się dzieje, kiedy przeglądamy gazety, niby czytamy o jakichś faktach, ale jakoś nie traktujemy ich dostatecznie poważnie, nie bierzemy do siebie, nas nie dotyczą). Natomiast w obliczu prawdy, kiedy naprawdę do nas coś dociera (typowe dla sytuacji ekstremalnych: np. umiera osoba bliska, co przyjmujemy do świadomości dopiero po kilku dniach), następuje w nas trwała zmiana. Potem już nic nie jest tak samo. Stąd jak najbardziej zrozumiałe jest, że ludzie boją się prawdy. Nie gołych faktów, ale właśnie tego przyjęcia ich do siebie, bo to pociągać za sobą będzie zmianę. A ego się zmian boi. Zmiana mentalna jest jak śmierć. Umiera dawne ja, żeby narodziło się nowe. Wraz z rozwojem duchowym człowiek coraz bardziej się na prawdę otwiera, ponieważ zdaje sobie sprawę, że ta jego najgłębsza, prawdziwa natura to właśnie ten nieustannie zmieniający się, przeobrażający się, transcendujący podmiot. To czego człowiek o silnym ego się tak lęka jest w isotcie tym, co wyzwala do życia wiecznego: "Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa"

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Wydaje mi się, że najtrudniej jest się zmusić, żeby w ogle wejść na tę ścieżkę prawdy, a później jest już z górki. Człowiek szybko się przekonuje, że co go nie zabije, to go wzmocni. Ta wiedza o samym sobie (również, a nawet przede wszystkim o tych nieprzyjemnych aspektach) szalenie nas wzmacnia. Kto się w tym rozsmakuje, ten będzie z każdym kolejnym krokiem coraz lepiej przygotowany na kolejny "cios". Kolejno odkrywane prawdy będą go coraz mniej boleć. Może właśnie to jest tym buddyjskim stanem przekroczenia cierpienia. W dalszym ciągu odczuwasz ból, ale ten ból Cię nie łamie.

Dla zobrazowania tego ma taki przykład z autopsji, kiedy swego czasu miałam problemy zdrowotne, niepokojące objawy. I z lęku przed diagnozą unikałam lekarzy, starałam się o tym nie mysleć, bagatelizować, dopiero jak te objawy się bardzo zaostrzyły, zdecydowałam się pójść do lekarza. Lęk przed pierwszą wizytą był nieprawdopodobny, ale mimo że nie usłyszałam w gabinecie drobrych wieści, to i tak poczułam nieprawdopodobną ulgę, ponieważ ciężar niepewności spadł mi z serca. Każda kolejna wizyta była dla mnie łatwiejsza, mimo że przybliżała mnie do faktycznej diagnozy (prawdy).

Michał Dyszyński