 |
ŚFiNiA ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.
|
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
Autor |
Wiadomość |
rafal3006
Opiekun Forum Kubusia
Dołączył: 30 Kwi 2006
Posty: 39681
Przeczytał: 9 tematów
Skąd: z innego Wszechświata Płeć: Mężczyzna
|
Wysłany: Pon 10:39, 20 Lut 2023 Temat postu: Smieci |
|
|
Algebra Kubusia - matematyka języka potocznego
7.0 Spójnik "albo"($) w języku potocznym
Spis treści
7.0 Spójnik "albo"($) w języku potocznym 1
7.1 Definicja matematyczna spójnika „albo”($) 2
7.1.1 Dwie tożsame wersje spójnika „albo”($) 5
7.2 Definicja spójnika „albo”($) p$q zilustrowana przykładem S$Z 5
7.2.1 Operator "albo"($) p|$q w logice dodatniej (bo q) 10
7.3 Geneza zero-jedynkowej definicji spójnika „albo” p$q 13
7.3.1 Zero-jedynkowa definicja spójnika „albo”($) p$q 14
7.3.2 Zero-jedynkowa definicja spójnika „albo” ~p$~q 16
7.3.3 Prawo porównywania w rachunku zero-jedynkowym 17
7.4 Spójnik "lub"(+) vs spójnik "albo"($) 17
7.4.1 Prawo Bobra w świecie martwym 17
7.5 Analiza operatora „albo”(|$) metodą zdjęciową 19
7.5.1 Zdjęcie układu 20
7.6 Zadanie S$Z 20
7.7 Algorytm rozpoznawania spójnika „albo”($) 23
7.8 Prawo Grzechotnika 26
7.0 Spójnik "albo"($) w języku potocznym
Spójnik „albo”($) to wyjątek wśród spójników implikacyjnych bo nie ma go na liście czterech możliwych spójników:
1. Implikacja proste p|=>q
2. Implikacja odwrotna p|~>q
3. Równoważność p<=>q
4. Chaos p|~~>q
Spójnik „albo”($) to szczególny rodzaj równoważności:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q = A1B1: p=~q
.. o czym będzie za chwilkę.
Spójnik „albo”($) w wersji dla przedszkolaków
Potoczna definicja spójnika „albo”($):
Spójnik „albo”($) to wybór jednej z dwóch dostępnych możliwości (trzeciej możliwości brak)
Zdania ze spójnikiem „albo”($) na poziomie 5-cio latka:
1.
Żarówka może się świecić (S) "albo"($) być zgaszona (Z)
S$Z=1
2.
Dowolny człowiek mówi prawdę (P) "albo"($) kłamie (K)
P$K =1
3.
Dowolny człowiek jest mężczyzną (M) "albo"($) kobietą (K)
M$K =1
4.
Najbardziej pewne prognozy to te stawiane przez górali:
Jutro będzie pogoda (PO) „albo”($) nie będzie pogody (~PO)
PO$~PO =1
Zadania na poziomie ucznia I klasy LO (operacje na zbiorach nieskończonych):
5.
Dowolna liczba jest podzielna przez 2 (P2) "albo"($) nie jest podzielna przez 2 (~P2)
P2$~P2=1
6.
Dowolny trójkąt jest prostokątny (TP) "albo"($) nie jest prostokątny (~TP)
TP$~TP=1
7.
Być „albo”($) nie być – oto jest pytanie
B$~B =1
8.
Przeżyję „albo”($) umrę – trzeciej możliwości brak
P$U =1
7.1 Definicja matematyczna spójnika „albo”($)
A1B1:
Definicja spójnika „albo”($) p$q w logice dodatniej (bo q):
Spójnik „albo”($) p$q w logice dodatniej (bo q) to spełnienie zarówno warunku wystarczającego =>, jak i koniecznego ~> w kierunku od p (p) do zanegowanego q (~q)
A1: p=>~q =1 - zajście p jest (=1) wystarczające => dla zajścia ~q
B1: p~>~q =1 - zajście p jest (=1) konieczne ~> dla zajścia ~q
Stąd mamy definicję spójnika „albo”($) w równaniu logicznym:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q = A1B1: p=~q
Czytamy:
Zdanie ze spójnikiem „albo”($) p$q w logice dodatniej (bo q) jest prawdziwe (=1) wtedy i tylko wtedy gdy zajście p jest (=1) warunkiem koniecznym ~> (B1) i wystarczającym => (A1) dla zajścia ~q
Popatrzmy na prawy zapis w powyższej definicji spójnika „albo”($):
A1B1: p=~q
Prawo algebry Kubusia:
Każda tożsamość p=q to równoważność p<=>q.
Odwrotnie nie zachodzi bo międzykolumnowe prawo Irbisa (2.14)
Międzykolumnowe prawo Irbisa:
A1B1: p<=>q [=] A2B2: ~p<=>~q
W międzykolumnowym prawie Irbisa chodzi o tożsamość dowodów matematycznych po obu stronach znaczka [=] a nie o fizyczną tożsamość pojęć.
Zastanówmy się:
Co musi być spełnione by powyższa tożsamość A1B1 nie obaliła algebry Kubusia?
Oczywiście w spójniku „albo”($) musi być spełnione:
q=~p
stąd mamy:
A1B1: p=~q
A1B1: p=~(~p)
A1B1: p=p
cnd
i tak jest w istocie, czyli zapis:
q=~p
jest nieodzowną częścią definicji spójnika „albo”($)
Zobaczmy to na konkretnym przykładzie.
Kod: |
S1
-------------
-----| S(żarówka)|----
-------------
|
S1.
Żarówka świeci się (S) „albo”($) jest zgaszona (Z)
S$Z =1
Trzeciej możliwości brak
Równanie spójnika „albo”($):
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q = A1B1: p=~q
Przykład:
S1
Żarówka świeci S “albo”($) jest zgaszona Z (trzeciej możliwości brak)
Przyjmijmy punkt odniesienia:
p=S (świeci)
q=Z (zgaszona)
Jak widzimy zachodzi to, co w spójniku „albo”($) musi zachodzić:
q=~p
q=Z (zgaszona) <=> ~p=~S (nieprawda, że świeci)
Podstawmy zmienne S i Z do definicji spójnika „albo”($):
A1B1: S$Z = (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) = A1B1: S<=>~Z = A1B1: S=~Z
Lewą stronę czytamy:
A1B1: S$Z – żarówka może świecić (S) „albo”($) być zgaszona (trzeciej możliwości brak)
Innymi słowy:
W języku potocznym spójnik „albo”($) to wybór jednej z dwóch dostępnych możliwości (S$Z)
Analiza matematyczna zdań składowych:
Badamy prawdziwość warunku wystarczającego => A1.
A1.
Jeśli żarówka świeci się (S) to na 100% => nie jest zgaszona (~Z)
A1: S=>~Z =1
To samo w zapisie formalnym:
A1: p=>~q =1
Świecenie (S) jest warunkiem wystarczającym => dla stwierdzenia braku zgaszenia (~Z)
Badamy prawdziwość warunku koniecznego ~> B1.
B1.
Jeśli żarówka świeci się (S) to na 100% ~> nie jest zgaszona (~Z)
B1: S~>~Z =1
To samo w zapisie formalnym:
B1: p~>~q =1
Świecenie żarówki (S) jest warunkiem koniecznym ~> dla stwierdzenia braku zgaszenia (~Z)
Nasz przykład:
A1B1: S$Z = (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) =1*1 =1
To samo w zapisie formalnym:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) =1*1=1
Oznacza to spełnienie definicji spójnika „albo”($) w naszym przykładzie.
Jak widzimy, po raz n-ty wyskoczyło nam prawo Kameleona.
Prawo Kameleona:
Dwa zdania brzmiące identycznie z dokładnością do każdej literki i każdego przecinka nie muszą być matematycznie tożsame.
Dowód to nasze zdania A1 i B1.
Różność matematyczną zdań A1 i B1 rozpoznajemy po znaczkach warunku wystarczającego => i koniecznego ~> wplecionych w treść zdań.
Definicje warunku wystarczającego =>:
p=>q = ~p+q
Definicja warunku koniecznego ~>:
p~>q = p+~q
Stąd:
W naszym przykładzie matematycznie zachodzi:
A1: Y = (p=>~q) =~p+~q ## B1: Y = (p~>~q) = p+q
Definicja znaczka różne na mocy definicji ##:
Dwie funkcje logiczne Y w tej samej logice (tu dodatniej bo Y) są różne na mocy definicji wtedy i tylko wtedy gdy dla identycznych wymuszeń na wejściach p i q ich kolumny wynikowe Y są różne (nie są tożsame).
Pełna definicja spójnika „albo”($):
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q = A1B1: p=~q
Łatwo zrozumieć co się tu dzieje w dwóch krokach.
Krok 1
Podstawmy do powyższej definicji nasz przykład:
p=S
q=Z
stąd mamy:
A1B1: S$Z = (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) = A1B1: S<=>~Z = A1B1: S=~Z
Krok 2
Skorzystajmy z nieodłącznej tożsamości w spójniku „albo”($):
Z = ~S
Po podstawieniu do 1 mamy:
A1B1: S$~S = (A1: S=>S)*(B1: S~>S) = A1B1: S<=>S = A1B1: S=S
7.1.1 Dwie tożsame wersje spójnika „albo”($)
Jak widzimy, nasz spójnik „albo”($) możemy wypowiedzieć na dwa tożsame sposoby.
Spójnik „albo”($) typu 1
Żarówka świeci się S „albo”($) jest zgaszona (Z)
A1B1: S$Z = (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) = A1B1: S<=>~Z = A1B1: S=~Z
To samo w zapisie formalnym:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q = A1B1: p=~q
[=]
Spójnik „albo”($) typu 2
Żarówka świeci się (S) „albo”($) nie świeci się (~S)
A1B1: S$~S = (A1: S=>S)*(B1: S~>S) = A1B1: S<=>S = A1B1: S=S
To samo w zapisie formalnym:
A1B1: p$~p = (A1: p=>p)*(B1: p~>p) = A1B1: p<=>p = A1B1: p=p
Gdzie:
[=] – znaczek tożsamości zdań
Uwaga:
Zauważmy, że tylko człowiek może nadać zaprzeczonemu pojęciu ~S (nie świeci) nazwę własną Z (zgaszona).
~S=Z
W sumie jest to stosunkowo rzadki przypadek, ale się zdarza.
Inne przypadki to:
1.
K (kłamstwo) = ~P (nie prawda)
2.
Zbiór mężczyzn (M) to zaprzeczenie zbioru kobiet (K) we wspólnej dziedzinie:
C (człowiek) – zbiór wszystkich ludzi
M (mężczyzna) = ~K (nie kobieta)
Matematycznie zachodzi:
K+M = C =1 – zbiór mężczyzn M jest uzupełnieniem do wspólnej dziedziny C dla zbioru kobiet K
K*M =[] =0 – zbiory K i M rozłączne w zbiorze C
Po podstawieniu:
M=~K
Mamy tożsamy opis zbioru wszystkich ludzi C (człowiek):
K+~K =C =1 – zbiór nie kobiet ~K (mężczyzn) jest uzupełnieniem do wspólnej dziedziny C dla zbioru kobiet K
K*~K =[] =0 – zbiór kobiet K i zbiór nie kobiet ~K (mężczyzn) to zbiory rozłączne
7.2 Definicja spójnika „albo”($) p$q zilustrowana przykładem S$Z
Kod: |
T0
Fundament algebry Kubusia w obsłudze zdań warunkowych „Jeśli p to q”
Matematyczne związki warunku wystarczającego => i koniecznego ~>:
A1B1: A2B2: | A3B3: A4B4:
A: 1: p=>q = 2:~p~>~q [=] 3: q~>p = 4:~q=>~p [=] 5: ~p+q
## ## ## ## ##
B: 1: p~>q = 2:~p=>~q [=] 3: q=>p = 4:~q~>~p [=] 5: p+~q
Gdzie:
p=>q = ~p+q - definicja warunku wystarczającego =>
p~>q = p+~q - definicja warunku koniecznego ~>
## - różne na mocy definicji warunku wystarczającego => i koniecznego ~>
p i q muszą być wszędzie tymi samymi p i q inaczej błąd podstawienia
|
Podstawowe prawa logiki matematycznej w algebrze Kubusia (2.6):
1.
Prawa Kubusia:
A1: p=>q = A2: ~p~>~q
B1: p~>q = B2: ~p=>~q
2.
Prawa Tygryska:
A1: p=>q = A3: q~>p
B1: p~>q = B3: q=>p
3.
Prawa kontrapozycji dla warunku wystarczającego =>:
A1: p=>q = A4: ~q=>~p
B3: q=>p = B2: ~p=>~q
4.
Prawa kontrapozycji dla warunku koniecznego ~>:
A3: q~>p = A2: ~p~>~q
B1: p~>q = B4: ~q~>~p
Przykład:
Rozważmy żarówkę S zainstalowaną w naszym pokoju.
Kod: |
S1
-------------
-----| S(żarówka)|----
-------------
|
S1.
Żarówka świeci się (S) „albo”($) jest zgaszona (Z)
S$Z =1
Trzeciej możliwości brak
Definicja kontrprzykładu w zdarzeniach:
Kontrprzykładem dla warunku wystarczającego p=>q nazywamy to samo zdanie z zanegowanym następnikiem kodowane zdarzeniem możliwym p~~>~q=p*~q
Rozstrzygnięcia:
Prawdziwość warunku wystarczającego p=>q=1 wmusza fałszywość kontrprzykładu p~~>~q=p*~q=0 (i odwrotnie)
Fałszywość warunku wystarczającego p=>q=0 wmusza prawdziwość kontrprzykładu p~~>~q=p*~q=1
(i odwrotnie)
A1B1:
Definicja spójnika „albo”($) p$q w logice dodatniej (bo q):
Spójnik „albo”($) p$q w logice dodatniej (bo q) to spełnienie zarówno warunku wystarczającego =>, jak i koniecznego ~> w kierunku od p (p) do zanegowanego q (~q)
A1: p=>~q =1 - zajście p jest (=1) wystarczające => dla zajścia ~q
B1: p~>~q =1 - zajście p jest (=1) konieczne ~> dla zajścia ~q
Stąd mamy definicję spójnika „albo”($) w równaniu logicznym:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q = A1B1: p=~q
Czytamy:
Zdanie ze spójnikiem „albo”($) p$q w logice dodatniej (bo q) jest prawdziwe (=1) wtedy i tylko wtedy gdy zajście p jest (=1) warunkiem koniecznym ~> (B1) i wystarczającym => (A1) dla zajścia ~q
Wydzielmy z powyższego równania definicję równoważności p<=>~q:
A1B1: p<=>~q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q)
Lewą stronę czytamy:
Zajdzie p wtedy i tylko wtedy gdy zajdzie ~q
Prawą stronę czytamy:
Zajście p jest (=1) konieczne ~> (B1) i wystarczające => (A1) dla zajścia ~q
Nasz przykład:
p=S (świeci)
q=Z (zgaszona)
Stąd mamy:
Świecenie S jest konieczne ~> (B1) i wystarczające => (A1) dla stwierdzenia braku zgaszenia (~Z)
A1B1:
Definicja spójnika „albo”($) S$Z w logice dodatniej (bo Z):
Spójnik „albo” S$Z w logice dodatniej (bo Z) to spełnienie zarówno warunku wystarczającego =>, jak i koniecznego ~> w kierunku od S (S) do zanegowanego Z (~Z)
A1: S=>~Z =1 - świecenie (S=1) jest (=1) wystarczające => dla stwierdzenia nie zgaszenia (~Z=1)
B1: S~>~Z =1 - świecenie (S=1) jest (=1) konieczne ~> dla stwierdzenia nie zgaszenia (~Z=1)
Stąd mamy definicję spójnika „albo”($) w równaniu logicznym:
A1B1: S$Z = (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) = A1B1: S<=>~Z = A1B1: S=~Z
Stąd mamy tabelę prawdy spójnika "albo"($) z uwzględnieniem definicji kontrprzykładu ~~> i prawa Irbisa.
Kod: |
TA
Tabela prawdy spójnika „albo”($) p$q uwzględniająca prawa Irbisa
Matematyczne związki warunku wystarczającego => i koniecznego ~>
w spójniku „albo”($) p$q
A1: p=>~q =1 - zajście p jest (=1) wystarczające => dla zajścia ~q
B1: p~>~q =1 - zajście p jest (=1) konieczne ~> dla zajścia ~q
Stąd mamy definicję spójnika „albo”($) w równaniu logicznym:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) =1*1 =1
A1B1: A2B2: | A3B3: A4B4:
A: 1: p=>~q=1 = 2:~p~>q=1 [=] 3:~q~>p=1 = 4: q=>~p=1 [=] 5: ~p+~q =1
A': 1: p~~>q=0 4: q~~>p=0
Nasz przykład:
A: 1: S=>~Z=1 = 2:~S~>Z=1 [=] 3:~Z~>S=1 = 4: Z=>~S=1 [=] 5: ~S+~Z =1
A': 1: S~~>Z=0 4: Z~~>S=1
## ## ## ## ##
B: 1: p~>~q=1 = 2:~p=>q=1 [=] 3:~q=>p=1 = 4: q~>~p=1 [=] 5: p+ q =1
B': 2:~p~~>~q=0 3:~q~~>~p=0
Nasz przykład:
B: 1: S~>~Z=1 = 2:~S=>Z=1 [=] 3:~Z=>S=1 = 4: Z~>~S=1 [=] 5: S+ Z =1
B': 2:~S~~>~Z=0 3:~Z~~>~S=0
--------------------------------------------------------------------------
Spójnik „albo”($):
AB: 1: p$q = 2:~p$~q [=] 3:~q$~p = 4: q$p [=] 5: p*~q+~p*q
Definiuje tożsamość zbiorów/zdarzeń (prawo Irbisa):
AB: 1: p<=>~q = 2:~p<=>q [=] 3:~q<=>p = 4: q<=>~p
1: p=~q # 2:~p=q | 3:~q=p # 4: q=~p
Nasz przykład:
Spójnik „albo”($):
AB: 1: S$Z = 2:~S$~Z [=] 3:~Z$~S = 4: Z$S [=] 5: S*~Z+~S*Z
Definiuje tożsamość zbiorów/zdarzeń (prawo Irbisa):
AB: 1: S<=>~Z = 2:~S<=>Z [=] 3:~Z<=>S = 4: Z<=>~S
1: S=~Z # 2:~S=Z | 3:~Z=S # 4: Z=~S
Gdzie:
# - różne # w znaczeniu iż jedna strona jest negacją drugiej strony
## - różne na mocy definicji warunku wystarczającego => i koniecznego ~>
p i q muszą być wszędzie tymi samymi p i q inaczej błąd podstawienia
|
Prawa Sowy dla spójnika „albo”($):
Prawdziwość dowolnego zdania serii Ax (ABx) wymusza prawdziwość wszystkich zdań serii Ax (ABx)
Prawdziwość dowolnego zdania serii Bx (ABx) wymusza prawdziwość wszystkich zdań serii Bx (ABx)
W tabeli prawdy TA mamy do czynienia z kolumnowym i międzykolumnowym prawem Irbisa (2.14.1)
Kolumnowe prawo Irbisa:
Każda kolumnowa równoważność prawdziwa A1B1: p<=>~q definiuje tożsamość zbiorów/zdarzeń A1B1: p=~q (i odwrotnie)
A1B1: p<=>~q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) <=> A1B1: p=~q
##
Międzykolumnowe prawo Irbisa:
Każda międzykolumnowa równoważność prawdziwa definiuje tożsamość dowodów matematycznych po obu stronach znaczka tożsamości logicznej [=]
A1B1: p<=>~q [=] A2B2: ~p<=>q
Czytamy:
Udowodnienie prawdziwości A1B1: p<=>~q wymusza prawdziwość równoważności A2B2: ~p<=>q (i odwrotnie)
Gdzie:
## - różna na mocy definicji
W przełożeniu na zbiory/zdarzenia możemy powiedzieć że:
Udowodnienie tożsamości zbiorów/zdarzeń p=~q jest wystarczające => dla wnioskowania o tożsamości zbiorów/zdarzeń ~p=q (i odwrotnie)
Dalsze wyjaśnienia dla tabeli prawdy TA:
Definicja warunku wystarczającego => w spójnikach "i"(*) i "lub"(+):
p=>q =~p+q
Stąd:
W spójniku "albo"($) mamy:
A1: p=>~q = ~p+(~q)=~p+~q
##
Definicja warunku koniecznego ~> w spójniach "i"(*) i "lub"(+):
p~>q = p+~q
Stąd:
W spójniku "albo"($) mamy:
B1: p~>~q = p+~(~q) = p+q
Gdzie:
## - różne na mocy definicji warunku wystarczającego => i koniecznego ~>
Stąd mamy:
Definicja spójnika "albo"($) p$q w spójnikach „i”(*) i „lub”(+):
A1B1:
p$q = p<=>~q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) =(~p+~q)*(p+q)= ~p*p+ ~p*q+ ~q*~p+ ~q*q = p*~q + ~p*q
Do zapamiętania:
Definicja spójnika "albo"($) wyrażona spójnikami "i"(*) i "lub"(+)
p$q = p*~q+~p*q
W tabeli TA na mocy kolumny A2B2 odczytujemy tożsamą logicznie definicję spójnika "albo"($) ~p$~q w logice ujemnej (bo ~q).
A2B2.
Definicja spójnika "albo"($) ~p$~q w logice ujemnej (bo ~q):
Spójnik "albo"($) ~p$~q w logice ujemnej (bo ~q) to zachodzenie zarówno warunku koniecznego ~>, jak i wystarczającego => w kierunku od ~p do q
A2: ~p~>q =1 - zajście ~p jest (=1) konieczne ~> dla zajścia q
B2: ~p=>q =1 - zajście ~p jest (=1) wystarczające => dla zajścia q
stąd:
A2B2: ~p$~q = ~p<=>q = (A2: ~p~>q)*(B2: ~p=>q) =1*1=1
Czytamy:
Spójnik "albo"($) ~p$~q w logice ujemnej (bo ~q) jest spełniony wtedy i tylko wtedy gdy zajście ~p jest konieczne ~> (A2) i wystarczające => (B2) dla zajścia q
Matematycznie zachodzi tożsamość logiczna [=]:
A1B1: p$q=(A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = p<=>~q
[=]
A2B2: ~p$~q=(A2:~p~>q)*(B2:~p=>q) = ~p<=>q
Powyższa tożsamość wynika bezpośrednio z praw Sowy.
Dowód tożsamy to skorzystanie z definicji spójnika "albo"($) p$q w spójniach "i"(*) i "lub"(+):
p$q = p*~q + ~p*q
Mamy do udowodnienia tożsamość logiczną:
A1B1: p$q [=] A2B2: ~p$~q
Definicja spójnika "albo" p$q:
p$q = p*~q + ~p*q
Rozwijamy prawą stronę (A2B2) tożsamości logicznej [=] powyższą definicją:
A2B2: ~p$~q = (~p*)~(~q) + ~(~p)*(~q) = ~p*q + p*~q = p*~q + ~p*q = A1B1: p$q
7.2.1 Operator "albo"($) p|$q w logice dodatniej (bo q)
Na podstawie tabeli prawdy TA mamy:
Definicja operatora „albo”(|$) p|$q w logice dodatniej (bo q):
Operator „albo”(|$) p|$q w logice dodatniej (bo q) to układ równań A1B1 i A2B2 dający odpowiedź na dwa pytania o p i ~p:
A1B1: p$q =(A1: p=>~q)*(B1: p~>~q)=p<=>~q - co się stanie jeśli zajdzie p?
A2B2: ~p$~q= (A2: ~p~>q)*(B2: ~p=>q)=~p<=>q - co się stanie jeśli zajdzie ~p?
A1B1:
Co się stanie jeśli zajdzie p?
Odpowiedź mamy w kolumnie A1B1:
A1: p=>~q =1 - zajście p jest (=1) wystarczające => dla zajścia ~q
B1: p~>~q =1 - zajście p jest (=1) konieczne ~> dla zajścia ~q
Stąd:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q)=1*1 =1 - co się stanie jeśli zajdzie p?
Czytamy:
Definicja spójnika „albo”($) p$q w logice dodatniej (bo q) jest spełniona wtedy i tylko wtedy gdy zajście p jest konieczne ~> (B1) i wystarczające => (A1) dla zajścia ~q
Prawa strona A1B1 to definicja równoważności p<=>~q:
A1B1: p<=>~q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q)=1*1 =1
Stąd mamy:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q
Nasz przykład:
A1B1: S$Z = (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) = A1B1: S<=>~Z
Kolumna A1B1 definiuje tożsamość zdarzeń p=~q:
Dwa zdarzenia p i ~q są tożsame p=~q wtedy i tylko wtedy gdy zajście p jest konieczne ~> (B1) i wystarczające => (A1) dla zajścia ~q.
A1B1: p=~q <=> (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q
Nasz przykład:
A1B1: S=~Z <=> (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) = A1B1: S<=>~Z
Tożsamość A1B1 czytamy:
Zdarzenie żarówka świeci się (S) jest tożsame "=" ze zdarzeniem żarówka nie jest zgaszona (~Z)
Innymi słowy:
Świecenie (S) to brak zgaszenia (~Z), i odwrotnie
A1B1:
Co się stanie jeśli zajdzie p?
Odpowiedź w postaci zdań warunkowych „Jeśli p to q” mamy w kolumnie A1B1:
A1.
Jeśli zajdzie p to na 100% => zajdzie ~q
p=>~q =1
Zajście p jest (=1) warunkiem wystarczającym => dla zajścia ~q
Zajście p daje nam (=1) gwarancję matematyczną => zajścia ~q
Zachodzi tożsamość pojęć:
Warunek wystarczający => = Gwarancja matematyczna =>
Zajście zdarzenia p jest (=1) warunkiem wystarczającym => dla zajścia zdarzenia ~q
Nasz przykład:
A1.
Jeśli żarówka świeci się (S=1) to na 100% => nie jest zgaszona (~Z=1)
S=>~Z=1
Świecenie żarówki S (S=1) jest wystarczające => dla stwierdzenia iż nie jest zgaszona (~Z=1)
Prawdziwość warunku wystarczającego A1 wymusza fałszywość kontrprzykładu A1’ (i odwrotnie)
A1’.
Jeśli zajdzie p to może ~~> zajść q
p~~>q = p*q =0
Niemożliwe jest (=0) jednoczesne zajście zdarzeń: p i q
Dowód „nie wprost” tego faktu wynika z definicji kontrprzykładu, czyli po udowodnieniu prawdziwości warunku wystarczającego A1: p=>~q=1 mamy gwarancję matematyczną => fałszywości kontrprzykładu A1’
Nasz przykład:
A1'.
Jeśli żarówka świeci się (S=1) to może ~~> być zgaszona (Z=1)
S~~>Z = S*Z =0
Dowód wprost:
Niemożliwe jest (=0) jednoczesne zajście zdarzeń: świeci (S) i zgaszona (Z)
Dowód "nie wprost" na mocy definicji kontrprzykładu wynika z prawdziwości warunku wystarczającego A1.
A2B2:
Co się stanie jeśli zajdzie ~p?
Odpowiedź mamy w kolumnie A2B2:
A2: ~p~>q =1 - zajście ~p jest (=1) konieczne ~> dla zajścia q
B2: ~p=>q =1 - zajście ~p jest (=1) wystarczające => dla zajścia q
Stąd:
A2B2: ~p$~q = (A2:~p~>q)*(B2:~p=>q) =1*1=1 - co się stanie jeśli zajdzie ~p?
Czytamy:
Definicja spójnika „albo”($) ~p$~q w logice ujemnej (bo ~q) jest spełniona wtedy i tylko wtedy gdy zajście ~p jest konieczne ~> (A2) i wystarczające => (B2) dla zajścia q
Prawa strona A2B2 to definicja równoważności ~p<=>q:
Równoważność ~p<=>q jest prawdziwa wtedy i tylko wtedy gdy zajście ~p jest konieczne ~> (A2) i wystarczające => (B2) dla zajścia q
Stąd mamy:
A2B2: ~p$~q = (A2:~p~>q)*(B2:~p=>q) = ~p<=>q
Nasz przykład:
A2B2: ~S$~Z = (A2:~S~>Z)*(B2:~S=>Z) = ~S<=>Z
Kolumna A2B2 definiuje tożsamość zdarzeń ~p=q:
Dwa zdarzenia ~p i q są tożsame ~p=q wtedy i tylko wtedy gdy zajście ~p jest konieczne ~> (A2) i wystarczające => (B2) dla zajścia q.
A2B2: ~p=q <=> (A2: ~p~>q)*(B2: ~p=>q)= A2B2: ~p<=>q
Nasz przykład:
A2B2: ~S=Z <=> (A2: ~S~>Z)*(B2: ~S=>Z)= A2B2: ~S<=>Z
Tożsamość A2B2 czytamy:
Zdarzenie żarówka nie świeci (~S) jest tożsame "=" ze zdarzeniem żarówka jest zgaszona (Z)
Innymi słowy:
Brak świecenia (~S) to zgaszenie (Z), i odwrotnie
A2B2:
Co się stanie jeśli zajdzie ~p?
Odpowiedź w zdaniach warunkowych „Jeśli p to q” mamy w kolumnie A2B2:
B2.
Jeśli zajdzie ~p to na 100% => zajdzie q
~p=>q =1
Zajście ~p jest (=1) warunkiem wystarczającym => dla zajścia q
Zajście ~p daje nam (=1) gwarancję matematyczną => zajścia q
Zachodzi tożsamość pojęć:
Warunek wystarczający => = Gwarancja matematyczna =>
Zajście zdarzenia ~p jest (=1) warunkiem wystarczającym => dla zajścia zdarzenia q
Nasz przykład:
B2.
Jeśli żarówka nie świeci się (~S=1) to na 100% => jest zgaszona (Z=1)
~S=>Z =1
Brak świecenia żarówki (~S=1) jest warunkiem wystarczającym => dla stwierdzenia faktu, iż jest zgaszona (Z=1)
Prawdziwość warunku wystarczającego B2: ~p=>q=1 wymusza fałszywość kontrprzykładu B2’ (i odwrotnie)
B2’.
Jeśli zajdzie ~p to może ~~> zajść ~q
~p~~>~q = ~p*~q =0
Dowód wprost:
Niemożliwe jest (=0) jednoczesne zajście zdarzeń: ~p i ~q
Dowód „nie wprost” tego faktu wynika z definicji kontrprzykładu, czyli po udowodnieniu prawdziwości warunku wystarczającego B2: ~p=>q=1 mamy gwarancję matematyczną => fałszywości kontrprzykładu B2’
Nasz przykład:
B2'.
Jeśli żarówka nie świeci się (~S=1) to może ~~> nie być zgaszona (~Z=1)
~S~~>~Z = ~S*~Z =0
Dowód wprost:
Nie może się zdarzyć (=0), że żarówka nie świeci się (~S=1) i równocześnie nie jest zgaszona (~Z=1)
Dowód:
Zachodzi tożsamość pojęć:
Nie zgaszona (~Z)= świeci (S)
~Z=S
Stąd mamy:
B2’: ~S~~>~Z = ~S~~>S = ~S*S =0
Czytamy:
Nie może się zdarzyć (=0), że żarówka nie świeci się (~S=1) i równocześnie świeci się (S=1)
Podsumowanie:
1.
Operator „albo”(|$) p|$q to gwarancja matematyczna => po stronie p, o czym mówi zdanie A1, jak również gwarancja matematyczna => po stronie ~p o czym mówi zdanie B2.
Nie ma tu miejsca na najzwyklejsze „rzucanie monetą” w rozumieniu „na dwoje babka wróżyła” jak to mieliśmy w implikacji prostej p|=>q i odwrotnej p|~>q.
2.
Definicja operatora „albo”($) p|$q w logice dodatniej (bo q):
Operator „albo”($) p|$q w logice dodatniej (bo q) to układ równań A1B1 i A2B2 dający odpowiedź na dwa pytania o p i ~p:
A1B1: p$q =(A1: p=>~q)*(B1: p~>~q)=p<=>~q - co się stanie jeśli zajdzie p?
A2B2: ~p$~q= (A2: ~p~>q)*(B2: ~p=>q)=~p<=>q - co się stanie jeśli zajdzie ~p?
Układ równań logicznych jest przemienny, stąd jeśli dostaniemy zapytanie o ~p to analizę rozpoczynamy od kolumny A2B2: ~p$~q, kończąc na kolumnie A1B1: p$q
Kolejność wypowiadanych zdań również jest bez znaczenia, czyli zdania z powyższej analizy {A1, A1’, B2, B2’} możemy zapisać w dowolnej kolejności.
Wybierzmy następującą kolejność zapisu zdań:
{A1’, A1, B2’, B2}
by dopasować się z symboliczną matrycą wejściową „ab” na wejściach p i q do innych operatorów implikacyjnych takich jak:
- zero-jedynkowa definicja warunku wystarczającego p=>q (3.6)
- zero-jedynkowa definicja warunku koniecznego p~>q (4.6)
- zero-jedynkowa definicja równoważności p<=>q (5.6)
- zero-jedynkowa definicja elementu wspólnego zbiorów p~~>q (6.4)
Uzasadnienie:
Prawidłowe porównanie powyższych definicji z definicją spójnika „albo”($) tu omawianego możliwe jest wyłącznie dla wspólnego punktu odniesienia na wejściach symbolicznych p i q (kolumna ab)
Korzystając z powyższej analizy mamy definicję operatora „albo”($) odpowiadającego na dwa pytania o p (kolumna A1B1), oraz o ~p (kolumna A2B2)
1.
Co może się wydarzyć jeśli żarówka S świeci się (S=1)?
A1B1: S$Z = (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) =1*1=1
A1’: S~~>Z =0 – niemożliwe jest (=0) zdarzenie: świeci (S) i jest zgaszona (Z)
A1: S=>~Z =1 – świecenie (S) jest (=1) wystarczające => dla nie zgaszenia (~Z)
2.
Co może się wydarzyć jeśli żarówka S nie świeci się (~S=1)?
A2B2: ~S$~Z = (A2: ~S=>Z)*(B2: ~S~>Z) =1*1=1
B1’: ~S~~>~Z =0 – niemożliwe jest zdarzenie: nie świeci (~S) i nie jest zgaszona (~Z)
B2: ~S=>Z =1 – brak świecenia (~S) jest wystarczający => dla stwierdzenia zgaszenia (Z)
7.3 Geneza zero-jedynkowej definicji spójnika „albo” p$q
Zero-jedynkowa definicja spójnika ‘albo”($) p$q wynika wprost z naturalnej logiki matematycznej człowieka przedstawionej wyżej.
Dowód:
Zapiszmy w tym celu przeanalizowany wyżej operator „albo” p|$q w zapisach formalnych dla:
p=S (świeci)
q=Z (zgaszona)
Stąd mamy:
Tabela prawdy operatora albo” p|$q:
Tabela prawdy operatora „albo”($) to analiza tego operatora w warunkach wystarczających =>, warunkach koniecznych ~> i zdarzeniach możliwych ~~> przez wszystkie możliwe przeczenia p i q w kierunku od p do q
Tabela prawdy operatora „albo” p|$q na mocy analizy w poprzednim punkcie:
Kod: |
T1
Tabela prawdy operatora albo p|$q
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) =1*1=1
Co może się wydarzyć jeśli zajdzie p?
A1’: p~~>q=0 – niemożliwe jest (=0) jednoczesne zajście zdarzeń: p*q
Twarde zero w A1’ wymusza twardą jedynkę w A1 (i odwrotnie)
A1: p=>~q =1 – zajście p jest (=1) wystarczające => dla zajścia ~q
Twarda jedynka w A1 wymusza twarde zero w A1’ (i odwrotnie)
Co może się wydarzyć jeśli zajdzie ~p?
A2B2: ~p$~q = (A2: ~p=>q)*(B2: ~p~>q) =1*1=1
B2’: ~p~~>~q=0 –niemożliwe jest zdarzenie: ~p*~q
Twarde zero w B2’ wymusza twardą jedynkę w B2 (i odwrotnie)
B2: ~p=> q =1 –zajście ~p jest wystarczające => dla zajścia q
Twarda jedynka w B2 wymusza twarde zero w B2’ (i odwrotnie)
|
Prawo Krokodyla:
W obsłudze zdań warunkowych "Jeśli p to q" przez wszystkie możliwe przeczenia p i q logika matematyczna musi widzieć tą samą ilość twardych jedynek i twardych zer, inaczej jest wewnętrzne sprzeczna.
Jak widzimy, w operatorze „albo”($) mamy dwie twarde jedynki (A1 i B2) oraz dwa twarde zera (A1', B2'), co oznacza spełnienie prawa Krokodyla i brak wewnętrznej sprzeczności algebry Kubusia.
Definicja twardej jedynki:
W zdaniach warunkowych "Jeśli p to q" twarda jedynka to spełniony warunek wystarczający => w analizie matematycznej zdania "Jeśli p to q" przez wszystkie możliwe przeczenia p i q, przy pomocy znaczków =>, ~> i ~~>.
A1: p=>~q =1 - twarda jedynka
B2: ~p=>q =1 – twarda jedynka
Definicja twardego zera:
W zdaniach warunkowych "Jeśli p to q" na mocy definicji kontrprzykładu spełniony warunek wystarczający A1: p=>~q wymusza fałszywość kontrprzykładu w linii A1' (i odwrotnie)
A1': p~~>q=p*q =0 - twarde zero
Podobnie:
Spełniony warunek wystarczający B2: ~p=>q wymusza fałszywość kontrprzykładu B2’
B2’: ~p~~>~q = ~p*~q =0 – twarde zero
Jak widzimy, w operatorze „albo”($) mamy dwie twarde jedynki i dwa twarde zera, zatem prawo Krokodyla jest tu spełnione.
7.3.1 Zero-jedynkowa definicja spójnika „albo”($) p$q
Zapiszmy tabelę prawdy operatora „albo” p|$q w wersji skróconej:
Kod: |
T2
Definicja |Co w logice
symboliczna |jedynek oznacza
operatora p|$q|
A1B1:
p$q=(A1: p=>~q)*(B1: p~>~q)
A1’: p~~>q =0 |( p=1)~~>( q=1)=0
A1 : p=>~q =1 |( p=1)=> (~q=1)=1
A2B2:
~p$~q=(A2:~p~>q)*(B2:~p=>q)
B2’:~p~~>~q=0 |(~p=1)~~>(~q=1)=0
B2: ~p=> q =1 |(~p=1)=> ( q=1)=1
a b c 1 2 3
|
Zero-jedynkową definicję spójnika „albo” p$q w logice dodatniej (bo q) otrzymamy kodując tabelę T2 z punktem odniesienia ustawionym na spójniku p$q:
A1B1: p$q
W spójniku „albo”($) A1B1: p$q zmienne p i q są w postaci niezanegowanej.
Tabelę zero-jedynkową spójnika „albo”($) A1B1: p$q w logice dodatniej (bo q) otrzymamy wtedy i tylko wtedy gdy wszystkie zmienne w tabeli T2_12 sprowadzimy do postaci niezanegowanej.
Umożliwia to II prawo Prosiaczka:
(~p=1)=(p=0)
które możemy stosować wybiórczo w stosunku do dowolnej zmiennej binarnej.
Zróbmy to:
Kod: |
T3
Definicja |Co w logice |Na mocy II |Zapis tożsamy
symboliczna |jedynek oznacza |prawa Prosiaczka |tabeli 456
operatora p|$q| | |
A1B1: | |
p$q=(A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) | | p q p$q
A1’: p~~>q =0 |( p=1)~~>( q=1)=0 |( p=1)~~>( q=1)=0 | 1 $ 1 =0
A1 : p=>~q =1 |( p=1)=> (~q=1)=1 |( p=1)=> ( q=0)=1 | 1 $ 0 =1
A2B2: | |
~p$~q=(A2:~p~>q)*(B2:~p=>q) | |
B2’:~p~~>~q=0 |(~p=1)~~>(~q=1)=0 |( p=0)~~>( q=0)=0 | 0 $ 0 =0
B2: ~p=> q =1 |(~p=1)=> ( q=1)=1 |( p=0)=> ( q=1)=1 | 0 $ 1 =1
a b c 1 2 3 4 5 6 7 8 9
|
Definicja:
Tabelę T3_789 nazywamy zero-jedynkową definicją spójnika „albo” p$q w logice dodatniej (bo q) dla potrzeb rachunku zerojedynkowego.
Interpretacja spójnika „albo” p$q w tabeli symbolicznej abc:
A1B1: p$q - zajdzie p albo zajdzie q
Trzeciej możliwości brak.
Do zapamiętania:
Kod: |
Zero-jedynkowa definicja spójnika „albo”($)
dla potrzeb rachunku zero-jedynkowego
p q Y=(p$q)=p*~q+~p*q
A1’: 1 $ 1 0
A1: 1 $ 0 1
B2’: 0 $ 0 0
B2: 0 $ 1 1
1 2 3
Do łatwego zapamiętania:
p$q=1 <=> A1: p=1 i q=0 lub B2: p=0 i q=1
Inaczej:
p$q=0
|
7.3.2 Zero-jedynkowa definicja spójnika „albo” ~p$~q
Zapiszmy tabelę prawdy operatora „albo” p|$q w wersji skróconej:
Kod: |
T2
Definicja |Co w logice
symboliczna |jedynek oznacza
operatora p|$q|
A1B1:
p$q=(A1: p=>~q)*(B1: p~>~q)
A1’: p~~>q =0 |( p=1)~~>( q=1)=0
A1 : p=>~q =1 |( p=1)=> (~q=1)=1
A2B2:
~p$~q=(A2:~p~>q)*(B2:~p=>q)
B2’:~p~~>~q=0 |(~p=1)~~>(~q=1)=0
B2: ~p=> q =1 |(~p=1)=> ( q=1)=1
a b c 1 2 3
|
Zero-jedynkową definicję spójnika „albo” ~p$~q w logice ujemnej (bo ~q) otrzymamy kodując tabelę T2 z punktem odniesienia ustawionym na spójniku:
A2B2: ~p$~q
W spójniku „albo”($) A2B2 zmienne p i q są w postaci zanegowanej.
Tabelę zero-jedynkową spójnika „albo”($) A2B2: ~p$~q w logice ujemnej (bo ~q) otrzymamy wtedy i tylko wtedy gdy wszystkie zmienne w tabeli T2_12 sprowadzimy do postaci zanegowanej.
Umożliwia to I prawo Prosiaczka:
(p=1)=(~p=0)
które możemy stosować wybiórczo w stosunku do dowolnej zmiennej binarnej.
Zróbmy to:
Kod: |
T4
Definicja |Co w logice |Na mocy I |Zapis tożsamy
symboliczna |jedynek oznacza |prawa Prosiaczka |tabeli 456
operatora p|$q| | |
A1B1: | |
p$q=(A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) | | ~p ~q ~p$~q
A1’: p~~>q =0 |( p=1)~~>( q=1)=0 |(~p=0)~~>(~q=0)=0 | 0 $ 0 =0
A1 : p=>~q =1 |( p=1)=> (~q=1)=1 |(~p=0)=> (~q=1)=1 | 0 $ 1 =1
A2B2: | |
~p$~q=(A2:~p~>q)*(B2:~p=>q) | |
B2’:~p~~>~q=0 |(~p=1)~~>(~q=1)=0 |(~p=1)~~>(~q=1)=0 | 1 $ 1 =0
B2: ~p=> q =1 |(~p=1)=> ( q=1)=1 |(~p=1)=> (~q=0)=1 | 1 $ 0 =1
a b c 1 2 3 4 5 6 7 8 9
|
Definicja:
Tabelę T4_789 nazywamy zero-jedynkową definicją spójnika ‘albo”($) ~p$~q w logice ujemnej (bo ~q):
Interpretacja w tabeli symbolicznej abc:
A2B2: ~p$~q - zajdzie ~p albo zajdzie ~q
Trzeciej możliwości brak
7.3.3 Prawo porównywania w rachunku zero-jedynkowym
Prawo porównywania w rachunku zero-jedynkowym:
W rachunku zero-jedynkowym zachodząca tożsamość kolumn wynikowych jest dowodem zachodzenia prawa logiki matematycznej wtedy i tylko wtedy na wejściu mamy identyczną matrycę zmiennych wejściowych p i q "ab" oraz identyczną kolumnę wynikową "c"
Zauważmy że:
W tabelach T3 i T4 wejściowa definicja operatora „albo”($) p|$q jest identyczna
Stąd:
Tożsamość kolumny wynikowej 9 w tabelach T3 i T4 jest dowodem zero-jedynkowym prawa rachunku zero-jedynkowego
Prawo rachunku zero-jedynkowego
T3_789: p$q [=] T4_789: ~p$~q
7.4 Spójnik "lub"(+) vs spójnik "albo"($)
Weźmy nasz koronny przykład spójnika "albo"($):
Kod: |
S1
-------------
-----| S(żarówka)|----
-------------
|
Doskonale widać że:
S1
Żarówka może się świecić (S=1) „albo”($) być zgaszona (Z=1)
S$Z =1
Trzeciej możliwości brak.
Potoczna definicja spójnika "albo"($):
Spójnik "albo" to wybór jednej z dwóch dostępnych możliwości.
Trzeciej możliwości brak.
p$q =1 - wtedy i tylko wtedy gdy do wyboru są wyłącznie dwie możliwości p albo q
inaczej:
p$q=0
7.4.1 Prawo Bobra w świecie martwym
Prawo Bobra:
W świecie martwym (w tym w matematyce i fizyce) zawsze w miejsce spójnika "albo"($) możemy użyć spójnika "lub"(+).
Uzasadnienie:
Definicja spójnika "albo"($) w spójnikach "i"(*) i "lub"(+):
p$q = p*~q + ~p*q
Definicja spójnika "lub"(+) w zdarzeniach rozłącznych (pkt. 1.12.4):
p+q = A: p*q + B: p*~q + C: ~p*q
Zauważmy że:
W spełnionym spójniku "albo"($) zdarzenia p i q są z definicji rozłączne, stąd:
A: p*q =0 - niemożliwe jest (=0) jednoczesne zajście zdarzeń p i q
Stąd dla spójnika "albo"($) mamy:
p+q = A: p*q=0 + B: p*~q + C: ~p*q := B: p*~q + C: ~p*q = p$q
gdzie:
:= - redukcja spójnika "lub"(+) z powodu rozłączności zdarzeń p i q (A: p*q=0).
Podstawa matematyczna:
Prawo algebry Boole'a:
0+x =x
Gdzie:
x - dowolna funkcja logiczna
Podsumowanie:
Prawo Bobra jest poprawne dzięki temu, że nasz mózg to nie komputer i na mocy konkretnego przykładu jeśli zdarzenia p i q będą rozłączne, co każdy 5-cio latek łatwo stwierdzi, jest mu wszystko jedno czy nadawca użyje w tym przypadku wzorcowego spójnika "albo"($), czy też mniej precyzyjnego spójnika "lub"(+). Mózg człowieka dokona korekty do spójnika "albo"($) automatycznie na wyższym poziomie obsługi logiki matematycznej.
Za użyciem w świecie martwym spójnika "lub"(+) w miejsce spójnika "albo"($) przemawia wiele racjonalnych argumentów.
Najważniejszy argument to:
Wyłącznie spójnik "lub"(+) podlega pod algebrę Boole'a która z definicji nie widzi spójnika "albo"($), będącego w istocie szczególnym przypadkiem równoważności:
A1B1: p$q = A1B1: p<=>~q [=] A2B2: ~p$~q = A2B2: ~p<=>q
Przykładem z dziedziny fizyki, gdzie mamy prawo w miejsce spójnika "albo"($) użyć spójnika "lub"(+) jest nasz koronny przykład spójnika "albo"($).
Rozważmy żarówkę S zainstalowaną w naszym pokoju.
Kod: |
S1
-------------
-----| S(żarówka)|----
-------------
|
Doskonale widać że:
S1
Żarówka może się świecić (S=1) „albo”($) być zgaszona (Z=1)
A1B1: S$Z =1
Trzeciej możliwości brak.
Zastąpmy w powyższym zdaniu matematycznie poprawny tu spójnik "albo"($) spójnikiem "lub"(+)
1".
Żarówka może się świecić (S=1) "lub"(+) być zgaszona (Z=1)
S+Z =?
Definicja spójnika "lub"(+) w zdarzeniach rozłącznych (1.14.3):
Y = p+q = p*q + p*~q + ~p*q
Skorzystajmy z tej definicji dla zdania 1":
Y = (S+Z) = A: S*Z + B: S*~Z + C: ~S*Z
Zauważmy, że zdarzenie A jest twardym fałszem:
A: S*Z =0 - nie może się zdarzyć (=0), że żarówka jednocześnie świeci się (S) i jest zgaszona (Z)
Stąd mamy:
Y = (S+Z) = A: S*Z=0 + B: S*~Z + C: ~S*Z := B: S*~Z + C: ~S*Z = S$Z
Gdzie:
:= - redukcja spójnika "lub"(+) do spójnika "albo"($) na mocy rozłączności zdarzeń S (świeci) i Z (zgaszona), bo prawo algebry Boole'a (0+x=x)
Zauważmy, że każdy 5-cio latek wie, że żarówka nie może się (=0) jednocześnie świecić (S=1) i być zgaszona (Z=1)
A: S*Z =0
Dowód:
Zachodzi tożsamość pojęć:
Z=~S
Stąd mamy:
A: S*~S=0 - na mocy prawa algebry Boole'a (p*~p=0)
cnd
Dokładnie z tego powodu zdecydowana większość ludzi użyje w tym przypadku spójnika "lub"(+) w miejsce spójnika "albo"($).
Humaniści doskonale wiedzą, iż w świecie martwym użycie spójnika "lub"(+) w miejsce spójnika "albo"($) nigdy nie będzie błędem.
Dowód:
[link widoczny dla zalogowanych]
@Mirosław Bańko:
Użycie spójnika lub w zdaniach takich, jak „Przeżyję lub umrę”, nie jest błędem. Można się jedynie spierać o to, czy nie trafniej, dobitniej, wyraziściej itd. byłoby użyć w nim synonimicznego albo.
W wyróżnionym zdaniu użycie spójnika "lub"(+) jest poprawne bo wszyscy wiemy, że nie można być jednocześnie żywym i martwym.
cnd
7.5 Analiza operatora „albo”(|$) metodą zdjęciową
Kod: |
T0
Fundament algebry Kubusia w obsłudze zdań warunkowych „Jeśli p to q”
Matematyczne związki warunku wystarczającego => i koniecznego ~>:
A1B1: A2B2: | A3B3: A4B4:
A: 1: p=>q = 2:~p~>~q [=] 3: q~>p = 4:~q=>~p [=] 5: ~p+q
## ## ## ## ##
B: 1: p~>q = 2:~p=>~q [=] 3: q=>p = 4:~q~>~p [=] 5: p+~q
Gdzie:
p=>q = ~p+q - definicja warunku wystarczającego =>
p~>q = p+~q - definicja warunku koniecznego ~>
## - różne na mocy definicji warunku wystarczającego => i koniecznego ~>
p i q muszą być wszędzie tymi samymi p i q inaczej błąd podstawienia
|
7.5.1 Zdjęcie układu
Definicja zdjęcia układu:
Zdjęcie układu to analiza zdania wypowiedzianego "Jeśli p to q" w kierunku od p do q przez wszystkie możliwe przeczenia p i q przy pomocy definicji zdarzenia możliwego ~~> (teoria zdarzeń) albo definicji elementu wspólnego zbiorów ~~> (teoria zbiorów) z rozstrzygnięciem o prawdziwości/fałszywości wszystkich zdań składowych.
Stąd mamy:
Definicja zdjęcia układu w teorii zdarzeń:
Zdjęcie układu to seria czterech zdań warunkowych "Jeśli p to q" kodowanych zdarzeniem możliwym ~~> w kierunku od p do q przez wszystkie możliwe przeczenia p i q z rozstrzygnięciem o prawdziwości/fałszywości wszystkich zdań składowych.
Definicja zdarzenia możliwego ~~> (pkt. 2.2.1):
Jeśli zajdzie p to może ~~> zajść q
p~~>q =p*q =1
Definicja zdarzenia możliwego ~~> jest spełniona (=1) wtedy i tylko wtedy gdy możliwe jest jednoczesne zajście zdarzeń p i q.
Inaczej:
p~~>q=p*q =[] =0
Decydujący w powyższej definicji jest znaczek zdarzenia możliwego ~~>, dlatego dopuszczalny jest zapis skrócony p~~>q.
Uwaga:
Na mocy definicji zdarzenia możliwego ~~> badamy możliwość zajścia jednego zdarzenia, nie analizujemy tu czy między p i q zachodzi warunek wystarczający => czy też konieczny ~>.
Kod: |
T1
Tabela prawdy zdjęcia układu w zapisie formalnym
to odpowiedź TAK=1/NIE=0 cztery pytania {A,B,C,D}
Kolumna A1B1:
A: p~~> q = p* q=? - Czy możliwe jest jednoczesna zajście zdarzeń p i q?
B: p~~>~q = p*~q=? - Czy możliwe jest jednoczesne zajście zdarzeń p i ~q?
Kolumna A2B2:
C:~p~~>~q =~p*~q=? - Czy możliwe jest jednoczesne zajście zdarzeń ~p i ~q?
C:~p~~> q =~p* q=? - Czy możliwe jest jednoczesne zajście zdarzeń ~p i q?
|
7.6 Zadanie S$Z
Rozważmy żarówkę S zainstalowaną w naszym pokoju:
Kod: |
-------------
-----| S(żarówka)|----
-------------
|
Polecenie:
Zbadaj, w skład jakiego operatora logicznego (|?) wchodzi zdanie wypowiedziane:
W1
Żarówka może się świecić (S) lub być zgaszona (Z)
Y=S+Z
I.
Rozwiązanie klasyczne z wykorzystaniem definicji spójnika „lub”(+)
Definicja spójnika "lub"(+) w zdarzeniach rozłącznych:
Y = p+q = A: p*q + B: p*~q + C: ~p*q
Nasz przykład:
1.
Y = S+Z = A: S*Z + B: S*~Z + C: ~S*Z
Żarówka nie może się jednocześnie świecić (S) i być zgaszona (Z)
A: S*Z =0
Y = S+Z := 0 + B: S*~Z + C: ~S*Z
Prawo algebry Boole'a:
0+x=x
Stąd mamy końcową minimalizację równania 1:
Y = S+Z := B: S*~Z + C: ~S*Z
Gdzie:
:= - minimalizacja funkcji logicznej Y
Stąd mamy:
Y = B: S*~Z + C: ~S*Z
co w logice jedynek (bo funkcja alternatywno-koniunkcyjna) oznacza:
Y=1 <=> B: S=1 i ~Z=1 lub C: ~S=1 i Z=1
Całość czytamy:
Prawda jest (Y=1) że w układzie S1 mogą wystąpić tylko i wyłącznie dwa zdarzenia rozłączne B i C:
B: S*~Z=1*1=1 - żarówka świeci się (S=1) i nie jest zgaszona (~Z)
"albo"($)
C: ~S*Z =1*1=1 - żarówka nie świeci się (~S) i jest zgaszona (Z)
Trzeciej możliwości brak.
Stąd mamy najprostszą odpowiedź
Zdanie wypowiedziane W1 wchodzi w skład operatora "albo"(|$)
Stąd wzorcowe zdanie wypowiedziane to:
W1”
Żarówka może się świecić (S) „albo”($) być zgaszona (Z)
S$Z =1 (trzeciej możliwości brak)
II.
Rozwiązanie z wykorzystaniem zdjęcia układu
Robimy zdjęcie układu dla schematu S1
Kod: |
A: S~~> Z=0 - niemożliwe jest (=0): żarówka świeci(S) i jest zgaszona(Z)
B: S~~>~Z=1 - możliwe jest (=1): żarówka świeci(S) i nie jest zgaszona(~Z)
C:~S~~>~Z=0 - niemożliwe jest (=0): nie świeci(~S) i nie jest zgaszona (~Z)
D:~S~~>Z =1 - możliwe jest (=1): żarówka nie świeci(~S) i jest zgaszona (Z)
|
Jedynym problemem dla ucznia I klasy LO może być wątpliwość fałszu (=0) w linii C.
Jak to uprościć?
Definicja kontrprzykładu w zdarzeniach:
Kontrprzykładem dla warunku wystarczającego p=>q nazywamy to samo zdanie z zanegowanym następnikiem kodowane zdarzeniem możliwym p~~>~q=p*~q
Rozstrzygnięcia:
Prawdziwość warunku wystarczającego p=>q=1 wmusza fałszywość kontrprzykładu p~~>~q=p*~q=0 (i odwrotnie)
Fałszywość warunku wystarczającego p=>q=0 wmusza prawdziwość kontrprzykładu p~~>~q=p*~q=1
(i odwrotnie)
1.
W linii A mamy fałszywy kontrprzykład:
A: S~~>Z = S*Z =0 – niemożliwe jest (=0) zdarzenie: żarówka świeci się (S) i jednocześnie jest zgaszona (Z)
Na mocy definicji fałszywość kontrprzykładu w linii A wymusza prawdziwy warunek wystarczający => w linii B (i odwrotnie)
B.
Jeśli żarówka świeci się to na 100% => nie jest zgaszona
B: S=>~Z =1
Świecenie się żarówki S (S=1) jest warunkiem wystarczającym => dla stwierdzenia faktu, iż nie jest zgaszona
Podobnie:
2.
W linii C mamy fałszywy kontrprzykład:
C: ~S~~>~Z = ~S*~Z =0 – niemożliwe jest (=0) zdarzenie: żarówka nie świeci się (~S) i jednocześnie nie jest zgaszona (~Z)
Matematycznie zachodzi tożsamość pojęć:
Żarówka nie zgaszona (~Z) = żarówka świeci się (S)
~Z=S
Podstawiając do C mamy:
C”: ~S~~>S = ~S*S =0 – niemożliwe jest (=0) zdarzenie: żarówka nie świeci się (~S) i jednocześnie świeci się (S)
Na mocy definicji kontrprzykładu definiujemy fałszywość kontrprzykładu w linii C wymusza prawdziwy warunek wystarczający => w linii D (i odwrotnie)
D.
Jeśli żarówka nie świeci się (~S) to na 100% => jest zgaszona (Z)
~S=>Z =1
Dowód wprost:
Matematycznie zachodzi tożsamość pojęć:
Żarówka zgaszona (Z) = żarówka nie świeci się (~S)
Z=~S
Podstawiając do D mamy:
D”.
Jeśli żarówka nie świeci się (~S) to na 100% => nie świeci się (~S)
~S=>~S =1
Każde pojęcie jest podzbiorem => siebie samego
Dowód "nie wprost" prawdziwości warunku wystarczającego D wynika z fałszywości kontrprzykładu w linii C.
7.7 Algorytm rozpoznawania spójnika „albo”($)
Rozpatrzmy dwie tożsame wersje spójnika „albo”($) (7.1.1)
1
Spójnik „albo”($) typu 1
Żarówka świeci się S „albo”($) jest zgaszona (Z)
A1B1: S$Z = (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) = A1B1: S<=>~Z = A1B1: S=~Z
To samo w zapisie formalnym:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q = A1B1: p=~q
W tym przypadku w algorytmie Puchacza dostaniemy zdanie:
A: S=>Z =?
Tu algorytm Puchacza można skorygować badając w punktach 6, 7 czy S i Z to pojęcia rozłączne:
A: S~~>Z = S*Z =0
Niemożliwe jest (=0) zdarzenie ~~>: żarówka świeci S i jednocześnie jest zgaszona Z
Na mocy definicji kontrprzykładu prawdziwy jest warunek wystarczający =>:
B: S=>~Z =1 – świecenie S jest wystarczające => dla stwierdzenie braku zgaszenia (~Z)
Warunek konieczny ~> między S i ~Z również tu zachodzi:
D: S~>~Z =1 - świecenie S jest konieczne ~> dla stwierdzenie braku zgaszenia (~Z)
Oznacza to, że mamy do czynienia ze spójnikiem „albo”($):
A1B1: S$Z = (A1: S=>~Z)*(B1: S~>~Z) = A1B1: S<=>~Z = A1B1: S=~Z
cnd
W świecie rzeczywistym, spójniki „albo”($) typu 1 to kropla w morzu spójników typu 2, bowiem człowiek rzadko nadaje pojęciu zaprzeczonemu ~p nazwę własną bez przeczenia:
Nasz przykład:
Z (zgaszona) = ~S (nie świeci)
Problem jest ze spójnikiem „albo”($) typu 2.
2.
Spójnik „albo”($) typu 2
Żarówka świeci się (S) „albo”($) nie świeci się (~S)
A1B1: S$~S = (A1: S=>S)*(B1: S~>S) = A1B1: S<=>S = A1B1: S=S
To samo w zapisie formalnym:
A1B1: p$~p = (A1: p=>p)*(B1: p~>p) = A1B1: p<=>p = A1B1: p=p
Zauważmy, że w typie 2 rozpatrując algorytmem Puchacza zdania warunkowe A1 i B1 wylądujemy w równoważności p<=>p zamiast w spójniku „albo”($).
A1B1: p<=>p = (A1: p=>p)*(B1: p~>p) = A1B1: p=p
Nasz przykład:
Żarówka świeci (S) wtedy i tylko wtedy gdy świeci (S)
A1B1: S<=>S =1
zamiast poprawnego tu zdania wypowiedzianego:
Żarówka świeci się (S) „albo”($) nie świeci się (~S)
S$~S =1
Oznacza to brak możliwości rozpoznania spójnika „albo”($) przy pomocy algorytmu Puchacza.
Podsumowując:
W przypadku spójnika „albo”($) typu 2 algorytm Puchacza wygeneruje nam równoważność typu:
A1B1: p<=>p
Przykład:
Koń (K) wtedy i tylko wtedy gdy koń (K)
Innymi słowy:
Koń to koń – jaki jest każdy widzi
K<=>K =1
Inne zdania tego typu to:
Dolar to dolar
Jeśli kocha to kocha – poczeka ze ślubem
etc
Powyższe zdania to masło-maślane, podkreślające znaczenie pewnego słówka, ale bez sensownej treści.
Myślę, że zdania jak wyżej p<=>p to kropla w morzu, spójników „albo”($) p$~p:
1.
Dowolne zwierzę jest psem (P) „albo”($) nie jest psem (~P)
P$~P =1
2.
Góralska, „zawsze pewna” przepowiednia pogody:
Jutro będzie pogoda (PO) „albo”($) nie będzie pogody (~PO)
PO$~PO =1
3.
Być „albo”($) nie być – oto jest pytanie
B$~B
4.
Przeżyję „albo”($) umrę – trzeciej możliwości brak
P$U
etc
To co wyżej to również masło-maślane, ale zdecydowanie częściej używane.
Analogia:
Algorytm Puchacza można tu porównać do języka komputerowego wyższego poziomu, łatwiejszego do zrozumienia dla nie-matematyków.
W programowaniu komputerów każdy język wysokiego poziomu narzuca pewne ograniczenia tzn. nie każdy program można w tym języku napisać.
Jedynym językiem w którym można napisać absolutnie każdy program jest język asemblera, który możemy porównać do bolidu formuły F1:
- szybki, ale kto tym jeździ, poza wąską grupą zawodowców
- szybki, ale łatwo się zabić.
Takim asemblerem w algebrze Kubusia jest algorytm zdjęciowy (7.5)
Podsumowując:
Spójnika „albo”($) będącego szczególnym przypadkiem równoważności:
A1B1: p$q = (A1: p=>~q)*(B1: p~>~q) = A1B1: p<=>~q = A1B1: p=~q
nie da się obsłużyć algorytmem Puchacza.
Dla spójnika „albo”($) w algorytmie Puchacza musimy przewidzieć wyjątek – najprościej to zrobić przy okazji punktu 4 w algorytmie Puchacza.
Algorytm Puchacza:
1.
W zdaniu warunkowym "Jeśli p to q" przeznaczonym do analizy (zdanie startowe) lokalizujemy p i q z pominięciem przeczeń zgodnie z prawem Kłapouchego.
2.
Poprzednik p i następnik q muszą spełniać definicję wspólnej dziedziny D zarówno dla p jak i dla q
Definicja dziedziny D dla p:
p+~p =D =1
p*~p=[] =0
Definicja tej samej dziedziny D dla q:
q+~q =D =1
q*~q =[] =0
3.
Zbiory/zdarzenia p, q, ~p, ~q muszą być niepuste, bowiem z definicji nie możemy operować na zbiorach/zdarzeniach pustych (pkt 8.8)
4.
Zdania warunkowe "Jeśli p to q" które nie spełniają dowolnego z punktów 1, 2, 3 nie spełniają definicji operatora implikacyjnego.
Obsługę wyjątku w logice matematycznej, czyli obsługę operatora „albo”(|$) dopisujemy w punkcie 4 w następujący sposób.
Prawo Foki:
Warunkiem koniecznym rozpoznania spójnika „albo”($) jest jego jawne zapisanie w zdaniu.
Dowód mamy ciut wyżej, a wynika on ze spójnika „albo”($) typu 2:
4a
Czy użyto spójnik „albo”($)?
Jeśli tak to idź do procedury p_albo obsługującej spójnik „albo”($)
Inaczej: idź do punktu 5 algorytmu Puchacza
Komentarz:
Z procedury p_albo nie ma powrotu do punku 5
Procedura p_albo analizuje matematycznie spójnik „albo”($)
Jeśli jest poprawnie użyty, to dostaniemy analizę matematyczną jak w punkcie 7.2.1
p$q =1
Inaczej:
p$q =0
Rozstrzygnięcia w procedurze p_albo:
1.
Przykład poprawnego użycia spójnika „albo”($) w zbiorach:
Dowolny człowiek jest mężczyzną M „albo”($) kobietą K
M$K =1 – prawda (tu dostaniemy piękną analizę matematyczną jak w punkcie 7.2.1)
2.
Przykład niepoprawnego użycia spójnika „albo”($) w zbiorach:
Dowolne zwierzę jest psem (P) „albo”($) kotem (K)
P$K =0 – fałsz
Definicja potocznego spójnika „albo”($), definowanego jako wybór jednej z dwóch możliwości nie jest (=0) tu spełniona.
Uwaga:
Problem prawa Bobra należy rozwiązać przy okazji matematycznego opisu spójnika „lub”(+) z języka potocznego człowieka.
7.8 Prawo Grzechotnika
Mała dygresja w temacie spójnika „albo” p$q i spójnika równoważności p<=>q.
Definicja algebry Boole’a w znaczkach:
Algebra Boole’a rozpoznaje zaledwie 5 znaczków:
1 – prawda
0 – fałsz
(~) – negacja
(*) – spójnik „i”(*) z języka potocznego
(+) – spójnik „lub”(+) z języka potocznego
Algebra Boole’a na mocy definicji nie rozpoznaje żadnych innych znaczków poza wyżej wymienionymi.
Definicja wyrażenia algebry Boole'a (pkt. 1.2.1:
Wyrażenie algebry Boole'a f(x) to zmienne binarne połączone spójnikami "i"(*) i "lub"(+)
Definicja funkcji logicznej algebry Boole'a:
Funkcja logiczna Y algebry Boole'a to zmienna binarna odzwierciedlająca binarne zmiany wyrażenia algebry Boole'a f(x) w osi czasu.
Innymi słowy:
Funkcja logiczna Y w algebrze Boole’a to komplet binarnych odpowiedzi dla dowolnego wyrażenia algebry Boole’a f(x)
W technice funkcja algebry Boole'a to zwyczajowo duża litera Y.
Przykład:
f(x) - zapis ogólny dowolnie skomplikowanego i nieznanego wyrażenia algebry Boole’a
f(x)=p*q+~p*~q - definicja konkretnego wyrażenia algebry Boole’a
Stąd na mocy definicji funkcji logicznej mamy:
Y = f(x) = p*q+~p*~q
Zapis tożsamy:
Y = p*q+~p*~q
W szczególnym przypadku funkcja logiczna Y może być stałą binarną, gdy w kolumnie opisującej symbol Y są same jedynki albo same zera.
Definicja bramki logicznej (pkt. 1.2.3):
Bramka logiczna to układ cyfrowy o n wejściach binarnych {p,q,r..} i tylko jednym wyjściu binarnym Y
Matematycznie zachodzi tożsamość:
funkcja logiczna Y = wyjście bramki logicznej Y
Zwyczajowe zmienne binarne w technice to:
p, q, r … - wejścia bramki logicznej
Y - wyjście bramki logicznej
Przykład:
Y = p*q+~p*~q
Definicja funkcji logicznej w logice dodatniej (bo Y):
Funkcja logiczna Y zapisana jest w logice dodatniej (bo Y) wtedy i tylko wtedy gdy nie jest zanegowana.
W przeciwnym przypadku mamy do czynienia z funkcją logiczną w logice ujemnej (bo ~Y)
Prawo negacji funkcji logicznej Y:
Dowolną funkcję logiczną w logice dodatniej (bo Y) wolno nam dwustronnie zanegować przechodząc do funkcji logicznej w logice ujemnej (bo ~Y) i odwrotnie.
Definicja operatora logicznego w algebrze Boole’a:
Operator logiczny w algebrze Boole’a to układ równań logicznych będący odpowiedzią na dwa pytania o Y i ~Y.
1.
Co się stanie jeśli zajdzie Y?
2.
Co się stanie jeśli zajdzie ~Y?
Definicja operatora „albo”(|$) w algebrze Boole’a:
A1.
Co się stanie jeśli zajdzie Y?
Y = p$q = ~(p<=>q) = p*~q + ~p*q
A2.
Co się stanie jeśli zajdzie ~Y?
Negujemy równanie 1 stronami:
~Y = ~(p$q) = p<=>q = p*q+~p*~q
##
Definicja operatora równoważności p|<=>q w algebrze Boole’a:
R1.
Co się stanie jeśli zajdzie Y?
Y = p<=>q = p*q+~p*~q
R2.
Co się stanie jeśli zajdzie ~Y?
~Y = ~(p<=>q) = p*~q+~p*q
Gdzie:
## - funkcje logiczne różne na mocy definicji
Definicja znaczka różne na mocy definicji ##:
Dwie funkcje logiczne Y są różne na mocy definicji ## wtedy i tylko wtedy gdy nie są tożsame i żadna z nich nie jest negacją drugiej
Doskonale widać, że na gruncie poprawnej algebry Boole’a spełniona jest definicja znaczka ## między operatorem „albo”(|$) i operatorem równoważności p|<=>q
AlE!
Prawo Grzechotnika:
Ziemska algebra Boole’a która w wszelkich dowodach praw rachunku zero-jedynkowego operuje wyłącznie na wyrażeniach algebry Boole’a, czyli na prawych stronach powyższych funkcji logicznych Y i ~Y jest wewnętrznie sprzeczna na poziomie funkcji logicznych.
Dowód:
Zauważmy, że jeśli w rachunku zero-jedynkowym zrobimy błąd fatalny opisany w prawie Grzechotnika to dostaniemy:
A1: Y = p$q = ~(p<=>q) = p*~q + ~p*q <=> R2: ~Y = ~(p<=>q) = p*~q+~p*q
Gdzie:
[=] – tożsamość logiczna
Międzykolumnowe prawo Irbisa
A1: Y <=> R2: ~Y
Znajomość funkcji logicznej po dowolnej stronie znaczka <=> wymusza znajomość funkcji logicznej po drugiej stronie.
Dowód tego faktu:
Wystarczy wybraną funkcję logiczną dwustronnie zanegować
Zauważmy, że dla prawych stron powyższego zapisu obowiązuje kolumnowe prawo Irbisa.
A1: p*~q+~p*q <=> R2: p*~q + ~p*q
Kolumnowe prawo Irbisa:
Wyrażenia algebry Boole’a po obu stronach znaczka <=> są tożsame:
A1: p*~q + ~p*q <=> R2: p*~q +~p*~q
Nie jest tu zatem tak jak przy Y i ~Y, gdzie w międzykolumnowym prawie Irbisa dowolna strona znaczka <=> jest negacją drugiej strony.
Mamy tu zatem błąd fatalny, opisany prawem Grzechotnika wyżej.
Co więcej:
Opisany tu błąd dotyczy wszystkich 16 spójników algebry Boole’a zapisanych w logice dodatniej (bo Y).
Dowód szczegółowy znajdziemy w punkcie 23.0
To jest błąd fatalny który widnieje nawet w podręczniku akademickim dla studentów matematyki
Dowód tego faktu znajdziemy w punkcie 30.0
30.0 Geneza błędu fatalnego w podręczniku akademickim logiki matematycznej
Ostatnio zmieniony przez rafal3006 dnia Wto 19:18, 09 Wrz 2025, w całości zmieniany 3530 razy
|
|
Powrót do góry |
|
 |
|
 |
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
Autor |
Wiadomość |
rafal3006
Opiekun Forum Kubusia
Dołączył: 30 Kwi 2006
Posty: 39681
Przeczytał: 9 tematów
Skąd: z innego Wszechświata Płeć: Mężczyzna
|
Wysłany: Pon 0:02, 28 Paź 2024 Temat postu: |
|
|
...
Ostatnio zmieniony przez rafal3006 dnia Pon 0:06, 28 Paź 2024, w całości zmieniany 1 raz
|
|
Powrót do góry |
|
 |
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
|
fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
|