ŚFiNiA

MaluśnaOwieczka

Do niej:

A co do przeprosin - i robię to niezależnie od zajęczych pogróżek, ja nie mam problemu z przepraszaniem.

Przepraszam Cię, że pisałem o Tobie na forum, ale pamiętaj, że to wszystko zawsze było w afekcie i sama jesteś za to odpowiedzialna. Zafundowałaś mi przewlekły szok i huśtawkę skrajnych emocji podtrzymując ją przez lata. Cały czas ją podtrzymujesz.
Ja od samego początku byłem gotowy Ci wszystko wybaczyć, jednak z Twojej strony nigdy nie było ani cienia skłonności do negocjacji. To było okrutne. Jest to okrutne nadal, bo cały czas utrzymujesz mnie w tym napięciu.

Pójdź ze mną do psychologa. Kilka sesji po 2 godziny.

Proszę przypomnij sobie, że wspólne pójście do psychologa proponowałem Ci już ponad 2 lata temu.

Ja Tobie mogę wszystko wybaczyć, to wybacz mi też Ty. Po chrześcijańsku. Porzućmy Stary Testament.

.

szaryobywatel

szaryobywatel

fedor

Czyli naśmieciłeś w lesie

MaluśnaOwieczka

Semele

Tylko na główkach zostały żółte piórka

MaluśnaOwieczka

@ P______

Wybierz psychologa sama.

Koszty mogę w 100% pokryć ja. Pięć sesji po 2 godziny dla dwóch osób nie powinno kosztować więcej niż 5 tysięcy zł, więc to żaden dla mnie wydatek.
Jeśli obawiasz się, że psycholog weźmie stronę tego, kto płaci, to mogę Ci wcześniej przekazać środki i Ty mu zapłacisz - tak, żeby nie wiedział, że to moje pieniądze.

Nie chodzi jednak o ustalenie, która strona ma rację.
Chodzi o wyklarowanie odczuć i motywacji każdej strony. Tak, żeby każda strona zrozumiała, co kieruje bądź kierowało tą drugą i nie wysuwała ciągle bezpodstawnych oskarżeń.
Chodzi też o zdobycie się na pełną szczerość i ustalenie, co faktycznie kim motywowało, a co było tylko wymówką lub manipulacją.
No i przede wszystkim chodzi o sprawną komunikację.

Ja jestem gotowy na taką terapię. Wszystko jest w Twoich rękach.

MaluśnaOwieczka

Wspólne pójście do psychologa to chyba o wiele lepsze rozwiązanie niż dodanie czyjegoś adresu mejlowego do czarnej listy?

MaluśnaOwieczka

More than cleverness, we need kindness and gentleness

Charlie Chaplin

szaryobywatel

fedor

Co ten kosz tak krzywo stoi. Straszny burdel tam macie, Piszczyk

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

A Ty Szaraku, jak mogłeś mną manipulować przez ponad 2 lata, udając "kolegę od zwierzeń", skoro przez cały ten czas się z nią spotykałeś?

Jesteś perfidnym manipulantem i kłamcą. A Twoja arogancja przekracza wszelkie normy.

A skoro jesteś taki "zdystansowany emocjonalnie", to założę się, że nigdy w życiu naprawdę nie odczułeś, co to znaczy stracić kogoś bliskiego.

Nikomu nie życzę takiego "kolegi od zwierzeń" jakim okazałeś się być Ty.

MaluśnaOwieczka

Czułeś kiedyś stratę bliskiej osoby?

Miałeś dreszcze? Miałeś kołatanie serca? Miałeś kłucie w klatce piersiowej? I tak przez tydzień.
A potem kilka tygodni lub dwa miesiące oddechu, i znowu się zaczyna. I tak w kółko. Miałeś tak kiedyś?
Ja to wszystko czułem cyklicznie przez ponad 2 lata po stracie P_______.
Płakałeś kiedyś z tęsknoty za kimś?

Pewnie nie. Przecież Ty jesteś "zdystansowany emocjonalnie".

Co Ty możesz kurwa wiedzieć o stracie kogoś bliskiego, skoro nigdy nikogo bliskiego nie miałeś - nawet matka miała Cie gdzieś.

A może wszystko, co kombinujesz tutaj w związku ze mną, wynika z Twojej zazdrości o to, że mnie matka kochała, a Ciebie ignorowała? Tak też może być. Ciekawe, czy to nie to... Racjonalizujesz sobie może w ten sposób brak zainteresowania ze strony matki.

Przypomnijmy:

MaluśnaOwieczka

Nie masz pojęcia jak to jest, gdy ktoś zawsze był, a potem nagle "pstryk" i go nie ma.
Ze swoim "zdystansowaniem emocjonalnym" pewnie byś nawet nie zauważył, że ktoś zniknął.

MaluśnaOwieczka

Jak masz jaja, to mogę do Ciebie przyjechać do Bielska-Białej i sobie pogadamy.
Ale założę się, że nie masz.

MaluśnaOwieczka

Semele

Strefa komfortu to pojęcie wywodzące się z psychologii społecznej i dotyczące nawyków, zachowań, działań, które są powtarzalne i przewidywalne, nie wywołują nadmiernego stresu, ale również nie powodują, że człowiek ma poczucie rozwoju i samorealizacji. Strefa komfortu to swego rodzaju stagnacja życiowa, czyli poruszanie się w obrębie znanych sobie schematów działania i myślenia, wszystko po to by nie odczuć zawodu i rozczarowania, a także by nie podejmować nadmiernego ryzyka.

MaluśnaOwieczka

LIST OTWARTY - EPILOG
@ P______

Zaraz pewnie mi zarzucisz skrajny egocentryzm, bo piszę tylko o tym, co ja dostawałem od Ciebie i dzięki Tobie oraz o tym jak bardzo utrata tego mnie zraniła.
Zauważ jednak, że tęsknota po stracie bliskiej osoby jest z natury rzeczy egocentryczna.

Nie tęsknimy za kimś, kogo straciliśmy, dlatego, bo nie możemy już spełniać jego potrzeb i mu czegoś dawać, ale tęsknimy dlatego, bo nie możemy już od tej osoby dostawać: przede wszystkim samej jej obecności i widoku jej radości z tego, że przy nas jest.
Oczywiście ta tęsknota, którą czuję teraz, wynika pośrednio z tego, że Ty mnie już nie potrzebujesz. Jednak jest to tylko wynikanie pośrednie. Ja nie tęsknię za faktem, że nie czujesz już niedoli, którą ja mógłbym Tobie wypełnić. Ja tęsknię za Twoją obecnością w moim życiu - tak po prostu, za Twoją radością ze spędzania wspólnie czasu.

Gdyby ktoś cierpiał z powodu tęsknoty za dawaniem i spełnianiem potrzeb jakiejś osoby, to byłoby to porównywalne do przeniesionego zespołu Muenchhausena, jak również na identycznej zasadzie do pragnienia przez kobietę dziecka. Kobieta przecież, jak sama wiele lat temu pisałaś, potrzebuje dziecka dla siebie, aby spełniać się w roli opiekuna.

Gdybym cierpiał z tęsknoty bezpośrednio za tym, że nie masz już potrzeb, które ja mogę spełniać, to dopiero wtedy byłby to skrajny egoizm z mojej strony. Bo to powodowałoby, że ja bym chciał, aby Tobie było gorzej, żebym ja się mógł poczuć lepiej dając Ci wsparcie w Twej niedoli.

Chęć dawania czegoś drugiej osobie jest warunkiem koniecznym miłości. Jednak egoizmem byłoby tęsknić bezpośrednio za tym, że ktoś już nie czuje niedoli, którą my możemy mu wypełnić.
Ja zawsze chciałem Ci coś dawać od siebie, bo mi zależało, abyś czuła się dobrze. Nigdy jednak nie wiedziałem, co mam Ci dać. Nie chcę, żeby Tobie było gorzej. Jednak również nie chcę, żeby mi było gorzej.
Siłą rzeczy moja trauma, którą przechodzę od 2 lat, wynika z tego, że nie dostaję od Ciebie Twojej obecności i nie widzę Twojej radości z tego, że przy mnie jesteś.

Nadal chciałbym Ci dawać dużo od siebie, jednak ta niespełniona chęć nie jest czynnikiem bezpośrednio wzmacniającym moją traumę. Dopiero wtedy byłbym skrajnym egoistą, gdyby takim czynnikiem była.

.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Strefa komfortu to psychologiczna przestrzeń bezpieczeństwa, na którą składają się nasze przyzwyczajenia, nawyki i przekonania. Jej przekraczanie polega na doświadczaniu czegoś nowego. Zdaniem niektórych, to właśnie za granicami tej strefy leży wszelka twórczość, innowacyjność i kreatywność, tak pożądana we współczesnych czasach. Gdy przekraczamy strefę komfortu, pojawia się jednak lęk. Dobrze wiedzieć, że jest on nieodłącznym elementem zmiany, który przychodzi zawsze wtedy, gdy boimy się odnieść porażkę i gdy nie wiemy, co nas czeka “po drugiej stronie”. Mądre zarządzanie lękiem pozwala z nim oswoić i paradoksalnie, dokonać czegoś odkrywczego.