ŚFiNiA

Radosław

Narrator.
Tobie składam Damianie moich wierszy wieńce,
na złość kapłanom świętej tolerancji którzy,
złożyli w ofierze twe ciało dziecięce.
Teraz zabrane matce gdzieś pod płytą leży….
Pod płytą zwyczajnego chodnika, pod płytą
podłogi urzędowej, pod płytą cmentarną,
to nieważne, przybyłem z prawa zapłatą.
Bo niebo nie może stać się instancją bierną
tutaj i wysłało mnie, archanioła pomsty
o którym obwieszczają biblijne proroctwa.
Mam dokonać zniszczenia pasożytów kasty
karząc jej przekręty i potworne matactwa.
Oni to wymyślili pustotą otwarte,
społeczeństwo i urzędów pychę rozdętą.
Za ich pomocą śmierci złożyli ofertę
i poszli w zamian za rozkosz zmysłów zwartą
grupą wypychać ludzi tym co nic nie warte.
Aby ułatwić sobie pracę, takich jak ty,
rzucili na obcego świata ostre kolce
i skazali na pustki przestwór lodowaty.
Widziano jak po tobie oczy wyschły matce
tak, iż nie rodziły już łez, a dobre chmury
w zastępstwie podlały ziemię aż do trzewi.
Potem mróz wodę chwycił w swe tęgie bary
tak, iż błoto z lodem zaczęły świat trawić.
Tylko głazy cmentarne trwają nieporuszone,
zbyt głuche i zbyt nieme aby przeszłość krzewić
A pośród nich drzewa i krzewy poranione,
stoją nagie i martwe; nie mogąc już zbawić
kogokolwiek stały się zaświatów palcami;
niemym znakiem końca, co ostrzegawczo krzyczy.
Bo w istocie zbliża się on, tych co niemi
na język dobra gromem mściwym okaleczy
na zawsze z reszty ich nieprawej własności.
A ja dopilnuję tych ostatnich wyroków
tutaj pośród umarłych opuszczonych liści,
człowieczych co spłoną wśród płomienistych jęków.

masmika

Altair

Ciemność w pomroce wśród skał oszronionych,
błysk niedościgły co sięga dna oka.
W deszczu warkoczach nerwowo specionych
pęka nad głową chmur sinych powłoka.

Pełznie po słupach zachłanność powoju,
Wdziera się w szczelin otwarte zranienia.
pośród błyskawic jasnego przekroju
pragniesz dosięgnąć do głębin istnienia.

Ten, co ci drogę do wiedzy zamyka,
sześcian granitu, ta harda opoka
tak ciebie wabi, tajemnie dotyka,
byś na kamieniu dłonie swe oparł...

Podchodzisz cicho. Rytm serca i kroku.
Śliski od wody, w kamieniu rzeźbiony
ołtarz migocze w błyskościach i mroku.
Wyciągasz dłonie. Chłód zwilgocony.

Palce twe błądzą, gdzie pieczęć wyryta,
drżysz cały, zaklęć wymówić niezdolny...
I nagle jasność w ciemności zakwita!
Ołtarz ofiarny... w konaniu powolnym.

(chyba sie za duzo naogladalam Tomka Baginskiego, hihihi...)