ŚFiNiA

Ks.Marek

+
Znalazłem to na [link widoczny dla zalogowanych]

Okazuje się, że i to zagadnienie jest dośc często przez nas podejmowane - nade wszystko w wątku o zygocie ludzkiej. Zatem daję materiał.

Hebrajskie słowo "nefesz", w języku greckim oddawano przez "psyche" a w języku polskim "dusza".

Otóż w mentalności hebrajskiej człowiek był zawsze rozpatrywany całościowo. Słowo "nefesz" rzeczywiście używane jest w Księgach Starego Testamentu najczęściej w znaczeniu "istota żyjąca". Nie można jednak zapomnieć, że Stary Testament nie zawierał pełni objawienia. Dopiero Jezus Chrystus objawił szereg prawd, które wcześniej były w ogóle nie znane, bądź znana częściowo:

2 Tym 1, 10 "Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa, który przezwyciężył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię".

Również nauka o nieśmiertelności duszy została w pełni objawiona przez Chrystusa.

Na oznaczenie owego duchowego czynnika Nowy Testament posługuje się słowem "psyche", chociaż w wielu miejscach słowo to posiada również znaczenie odpowiadające hebrajskiemu "nefesz". Jednak wielokrotne użycie słowa "psyche" w znaczeniu "istota żyjąca" nie upoważnia do zakwestionowania nauki o duszy, rozumianej jako element duchowy, obdarzony świadomością i wolą.

Dla jaśniejszego przedstawienia sprawy posłużmy się przykładem z języka polskiego, ukazującym wielozadaniowość niektórych słów. Właściwe rozumienie słów wieloznacznych wynika z kontekstu. Rozważmy różne znaczenia słowa "zamek". Mówimy o zamku książęcym, o zamku na lodzie, o zamku w drzwiach. Te znaczenia nie wykluczają innych, np. zamek z broni palnej, zamek w kurtce. Jeśli więc ktoś twierdzi, że w jakimś zdaniu słowo "zamek" oznacza obronną budowlę, nie dostarcza tym samym dowodu, że nie może ono być użyte w innym znaczeniu.

Analogicznie trzeba stwierdzić, że użycie w Piśmie św. Słowa "nefesz" na oznaczenie życia, osoby lub ogólnie istoty żywej, nie wyklucza możliwości użycia go w innym znaczeniu. Co więcej w Piśmie św. została sformułowana nauka o świadomym, duchowym i nieśmiertelnym elemencie człowieka bez posługiwania się słowem "nefesz" lub "psyche", np. Mt 10, 28. Gdybyśmy w powyższym wersecie chcieli termin "dusza" rozumieć w znaczeniu "istota żyjąca", lub "życie" albo "krew", otrzymaliśmy by zupełnie bezsensowną wypowiedź. W Apokalipsie św. Jana znajdujemy tekst:

Ap 6, 9-10 "A gdy otworzył pieczęć piątą, ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych dla Słowa Bożego i dla świadectwa, jakie mieli. I głosem donośnym tak zawołały: "Dokądże, Władco święty i prawdziwy, nie będziesz sądził i wymierzał za krew naszą kary tym, co mieszkają na ziemi?".

W tym miejscu słowo "dusza" może oznaczać wyłącznie nieśmiertelny element duchowy. Zwrot "dusze zabitych" użyty w innym znaczeniu staje się nonsensem. Właśnie na tych męczennikach dla słowa Bożego sprawdziły się słowa Jezusa: "Nie bójcie się tych co zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą" (Mt 10, 28).

Znaczna większość wypowiedzi Nowego Testamentu o sądzie Bożym, który czeka ludzkość i człowieka, odnosi się do powszechnego sądu ostatecznego u kresu dziejów, sądu nieodłącznego od paruzji Chrystusa. Niektóre z tych wypowiedzi zupełnie abstrahują od czasu, w jakim ów sąd nastąpi, akcentując raczej to, że będzie mu podlegał każdy człowiek wraz z czynami całego życia. Sąd Boży na kartach Nowego Testamentu ukazuje się nie tylko jako chwila, lecz jako proces trwający przez wieki. Zaczął się on od zbawczej śmierci Jezusa Chrystusa na Golgocie, trwa przez dzieje Kościoła, a zakończy się podczas paruzji ostatecznej Chrystusa. Tam i wtedy nastąpi ujawnienie tego długotrwałego procesu, gdy się ukaże się jego ostateczny wynik. Tam wtedy zostaną podsumowane wszystkie wolne decyzje człowieka za Bogiem i Chrystusem lub przeciw Niemu. Ale w tekście Nowego Testamentu możemy znaleźć wzmianki o natychmiastowej odpłacie za życie na ziemi, którą Bóg przyznaje człowiekowi po jego śmierci. U słuchaczy Jezusa i Jego apostołów należy suponować przynajmniej w części znajomość tych poglądów eschatologicznych.

W wieku I, gdy powstają pierwsze pisma Nowego Testamentu, w środowisku żydowskim wierzy się w jakiś sąd pośmiertny i wyrok sprawiedliwego Boga, który od razu odpowiednio nagradza albo karze. I tak np. Józef Flawiusz (historyk żydowski) przypisuje eseńczykom greckie ujęcie losu duszy po śmierci. Takie poglądy najprawdopodobniej żywiło środowisko faryzeuszy, podczas gdy saduceusze przeczyli zmartwychwstaniu.
pzdr

wujzboj

A wnioski?

Ks.Marek

+

1. Jezus Chrystus daje całościowy "wykład" na temat człowieka: sam jako Człowiek bez skazy daje nam przystęp do Ojca. Urwierdza nas przy tym w prawdzie: nie bójcie się tych, co ciało zabic mogą. Bójcie się bardziej tego, który może duszę zabić.
2. Nie mówi się o poszczególnych rzeczach w ST po to tylko, iż nie były one w kręgu zainteresowań człowieka ST. Do poszczególnych prawd człowiek ciągle musi dojrzewać. Równiez Kościół do poszczególlnych prawd nieustannie się przybliża. Albo bardziej: mając pełnię Prawdy w osobie Chrystusa coraz bardziej z każdym dniem ją odkrywa - tak jak odkrywa sie krzyż w Wielki Piątek
pzdr

wujzboj

OK.

Tyle, ze nie rozumiem zdania:

Ks.Marek

wujzboj

Chodzi ci wiec o to, ze Pismo to ZYWE slowo?

Ks.Marek

wujzboj

No to tutaj sie rozumiemy. Przynajmniej werbalnie