ŚFiNiA

Gość

lucek napisał:

"KrK, nie odrzuca błądzących, czy nie rozumiejących w pełni nauczania kościoła, bo takich nie brakuje, a chyba wprost przeciwnie

... co innego odwrotnie, gdy człowiek świadomie z jednej strony odrzuca dogmaty wiary, czy nauczanie kościoła, a jednocześnie, uznając się bez zastrzeżeń za katolika, deklaruje faktycznie, że w pełni się z nim identyfikuje."

tych drugich KK też nie odrzuca, obecnie dużo jest ludzi, którzy mają problemy z dogmatami i to nie tylko wśród zwykłych wierzących, ale też wśród księży czy katolików o bardziej naukowym podejściu. Zresztą wystarczy spojrzeć jakie miał poglądy np. Pierre Teilhard de Chardin, a czytałam gdzieś, że z jego nauk czerpano przy Soborze Watykańskim II. Trzeba wziąć pod uwagę, że współcześnie sam KK zastanawia się nad różnymi swoimi naukami i próbuje dokonywać ich reinterpretacji, choćby przy stosunku do innych religii, czy grzechu pierworodnym w świetle teorii ewolucji. A nawet sam papież Franciszek budził różne kontrowersje swoimi naukami i postępowaniem, nawet teraz pod artykułami o śmierci i pogrzebie, często w komentarzach był dym, o to czy był on wierzącym katolikiem, więc to jest znacznie szerszy problem w KK.

Natomiast zgodzę tutaj z Tobą w kwestii samego określania się jako katolik (tzn. nie chodzi o stosunek KK do takich osób, bo przez chrzest są katolikami i KK ich nie wyrzuca, podobnie jak nie wyrzuca ludzi, którzy pod kątem etycznym nie żyją zgodnie z ewangelicznymi zasadami. Chodzi bardziej o decyzje z ich strony, w ich sumieniu i taką wewnętrzną uczciwość ze samym sobą). Takie osoby jednak żyją w wewnętrznym rozjeździe, bo KK jest dogmatyczny i nie daje jakiejś samowolki w wierze, więc tutaj warto się zastanowić czy przypadkiem ludzie, którzy świadomie nie uznają różnych dogmatów, nie są po prostu przez KK ograniczani i czy ich sumienie nie zaprasza ich do wyrwania się z tych religijnych ramek.

No ale rozumiem, że to jest problem szerszy, często psychologiczny, wiele ludzi ma potrzebę prowadzenia życia wspólnotowego czy religijnego (w sensie msze, nabożeństwa i inne praktyki i obrzędy religijne), jest przywiązanie być może związane już z indoktrynacją od dziecka, gdzie bardzo ciężko jest pod kątem psychologicznym zrobić konkretny krok i się świadomie odciąć od KK. No i jeszcze pojawia się tu sama wiara w Kościół, nie jako jeden z wielu, który wyewoluował na bazie nauk Jezusa, ale w ten jeden założony przez Jezusa, którym miałby być właśnie KK. I tu chyba pojawia się głównie ten rozjazd wewnętrzny, bo z jednej strony człowiek mocno utożsamia się z KK i wierzy, że jest on tym jednym, najprawdziwszym , a z drugiej strony jego nauki, głównie te poboczne, ale w niektórych kwestiach być może i jedne z kluczowych (jak choćby grzech pierworodny, ofiara za grzechy) mu się wewnętrznie nie zgadzają, są ciężkie do zaakceptowania.

ps.

ChatGPT luckowi napisał:

"Jezus przekracza granice etniczne i religijne, odpowiadając na autentyczną wiarę, a nie przynależność narodową.
Pokazuje, że „pistis” nie zależy od pochodzenia, ale od relacji
zaufania do Boga.
To również zapowiedź otwarcia zbawienia na pogan.

pistis to akt relacyjny – zawierzenie komuś, kto jest godny
zaufania (czyli Bogu lub Jezusowi jako Mesjaszowi)
nie chodzi o „wiedzę bez dowodu”, ale o postawę lojalności,
otwartości i zaufania, nawet gdy nie ma pełnego poznania"

Oczywiście, że tak, gdyby prawdziwa wiara dotyczyła samych katolików, to KK nie tworzył by dokumentów typu Nostra Aetate o stosunku do innych religii. Absurdem jest twierdzić, jeszcze w czasach współczesnych i przy współczesnym nauczaniu samego KK, że wierzący są tylko katolicy uznający wszystkie dogmaty.
A tak poza tym, to ilu katolików zna i rozumie wszystkie dogmaty, 10%?

Gość

Katolikus napisał:

"Niewidomy z Ewangelii Łukasza 18 nie wierzył w żadnego papieża, nie wierzył w dogmaty ustanowione na soborach, a jednak miał prawdziwą wiarę. To by znaczyło, że prawdziwa wiara obywa się bez papieża, dogmatów, soborów. Po co Bóg miałby wymyślać, że trzeba to zmienić tak, aby prawdziwa wiara była związana z uznaniem papieża, soborów i dogmatów?"

Tylko tu pojawia się zasadnicze pytanie, po co się na siłę samemu w te dogmaty i sobory wciskać? No bo skoro już ktoś tak wewnętrznie czuje, że te dogmaty, sobory i papieże nie są mu potrzebne do szczęścia w życiu, a wiara i głęboka, osobista relacja z Bogiem może się odbywać poza nimi, to jaki jest sens utożsamiania się z religią instytucjonalną, która właśnie to wszystko narzuca? Ja rozumiem, że ktoś może tak po prostu lubić sobie chodzić mszę, albo jakieś inne różańce czy majówki i tak ogólnie chce mieć koło siebie ludzi o podobnych poglądach na temat wiary i jakieś życie wspólnotowe prowadzić, no ale wtedy można podejść do tematu świadomie, na zasadzie "Nie uznaję całego nauczania KK, traktuję Kościół instytucjonalny na pełnym luzie jako jedną z wielu wspólnot chrześcijańskich, a na mszę chodzę, bo lubię i nikt mi nie zabroni"

Semele

Katolik swoim życiem ma nie tylko oddawać cześć Bogu, ale również ma on stanowić świadectwo jego wiary, miłosierdzia wobec bliźniego, wypełniać ewangelię i stanowić przykład zachęcający innych do wstąpienia na drogę Chrystusa.13 paź 2021