ŚFiNiA

Gość

lucek napisał:

"KrK, nie odrzuca błądzących, czy nie rozumiejących w pełni nauczania kościoła, bo takich nie brakuje, a chyba wprost przeciwnie

... co innego odwrotnie, gdy człowiek świadomie z jednej strony odrzuca dogmaty wiary, czy nauczanie kościoła, a jednocześnie, uznając się bez zastrzeżeń za katolika, deklaruje faktycznie, że w pełni się z nim identyfikuje."

tych drugich KK też nie odrzuca, obecnie dużo jest ludzi, którzy mają problemy z dogmatami i to nie tylko wśród zwykłych wierzących, ale też wśród księży czy katolików o bardziej naukowym podejściu. Zresztą wystarczy spojrzeć jakie miał poglądy np. Pierre Teilhard de Chardin, a czytałam gdzieś, że z jego nauk czerpano przy Soborze Watykańskim II. Trzeba wziąć pod uwagę, że współcześnie sam KK zastanawia się nad różnymi swoimi naukami i próbuje dokonywać ich reinterpretacji, choćby przy stosunku do innych religii, czy grzechu pierworodnym w świetle teorii ewolucji. A nawet sam papież Franciszek budził różne kontrowersje swoimi naukami i postępowaniem, nawet teraz pod artykułami o śmierci i pogrzebie, często w komentarzach był dym, o to czy był on wierzącym katolikiem, więc to jest znacznie szerszy problem w KK.

Natomiast zgodzę tutaj z Tobą w kwestii samego określania się jako katolik (tzn. nie chodzi o stosunek KK do takich osób, bo przez chrzest są katolikami i KK ich nie wyrzuca, podobnie jak nie wyrzuca ludzi, którzy pod kątem etycznym nie żyją zgodnie z ewangelicznymi zasadami. Chodzi bardziej o decyzje z ich strony, w ich sumieniu i taką wewnętrzną uczciwość ze samym sobą). Takie osoby jednak żyją w wewnętrznym rozjeździe, bo KK jest dogmatyczny i nie daje jakiejś samowolki w wierze, więc tutaj warto się zastanowić czy przypadkiem ludzie, którzy świadomie nie uznają różnych dogmatów, nie są po prostu przez KK ograniczani i czy ich sumienie nie zaprasza ich do wyrwania się z tych religijnych ramek.

No ale rozumiem, że to jest problem szerszy, często psychologiczny, wiele ludzi ma potrzebę prowadzenia życia wspólnotowego czy religijnego (w sensie msze, nabożeństwa i inne praktyki i obrzędy religijne), jest przywiązanie być może związane już z indoktrynacją od dziecka, gdzie bardzo ciężko jest pod kątem psychologicznym zrobić konkretny krok i się świadomie odciąć od KK. No i jeszcze pojawia się tu sama wiara w Kościół, nie jako jeden z wielu, który wyewoluował na bazie nauk Jezusa, ale w ten jeden założony przez Jezusa, którym miałby być właśnie KK. I tu chyba pojawia się głównie ten rozjazd wewnętrzny, bo z jednej strony człowiek mocno utożsamia się z KK i wierzy, że jest on tym jednym, najprawdziwszym , a z drugiej strony jego nauki, głównie te poboczne, ale w niektórych kwestiach być może i jedne z kluczowych (jak choćby grzech pierworodny, ofiara za grzechy) mu się wewnętrznie nie zgadzają, są ciężkie do zaakceptowania.

ps.

ChatGPT luckowi napisał:

"Jezus przekracza granice etniczne i religijne, odpowiadając na autentyczną wiarę, a nie przynależność narodową.
Pokazuje, że „pistis” nie zależy od pochodzenia, ale od relacji
zaufania do Boga.
To również zapowiedź otwarcia zbawienia na pogan.

pistis to akt relacyjny – zawierzenie komuś, kto jest godny
zaufania (czyli Bogu lub Jezusowi jako Mesjaszowi)
nie chodzi o „wiedzę bez dowodu”, ale o postawę lojalności,
otwartości i zaufania, nawet gdy nie ma pełnego poznania"

Oczywiście, że tak, gdyby prawdziwa wiara dotyczyła samych katolików, to KK nie tworzył by dokumentów typu Nostra Aetate o stosunku do innych religii. Absurdem jest twierdzić, jeszcze w czasach współczesnych i przy współczesnym nauczaniu samego KK, że wierzący są tylko katolicy uznający wszystkie dogmaty.
A tak poza tym, to ilu katolików zna i rozumie wszystkie dogmaty, 10%?

Gość

Katolikus napisał:

"Niewidomy z Ewangelii Łukasza 18 nie wierzył w żadnego papieża, nie wierzył w dogmaty ustanowione na soborach, a jednak miał prawdziwą wiarę. To by znaczyło, że prawdziwa wiara obywa się bez papieża, dogmatów, soborów. Po co Bóg miałby wymyślać, że trzeba to zmienić tak, aby prawdziwa wiara była związana z uznaniem papieża, soborów i dogmatów?"

Tylko tu pojawia się zasadnicze pytanie, po co się na siłę samemu w te dogmaty i sobory wciskać? No bo skoro już ktoś tak wewnętrznie czuje, że te dogmaty, sobory i papieże nie są mu potrzebne do szczęścia w życiu, a wiara i głęboka, osobista relacja z Bogiem może się odbywać poza nimi, to jaki jest sens utożsamiania się z religią instytucjonalną, która właśnie to wszystko narzuca? Ja rozumiem, że ktoś może tak po prostu lubić sobie chodzić mszę, albo jakieś inne różańce czy majówki i tak ogólnie chce mieć koło siebie ludzi o podobnych poglądach na temat wiary i jakieś życie wspólnotowe prowadzić, no ale wtedy można podejść do tematu świadomie, na zasadzie "Nie uznaję całego nauczania KK, traktuję Kościół instytucjonalny na pełnym luzie jako jedną z wielu wspólnot chrześcijańskich, a na mszę chodzę, bo lubię i nikt mi nie zabroni"

Semele

Katolik swoim życiem ma nie tylko oddawać cześć Bogu, ale również ma on stanowić świadectwo jego wiary, miłosierdzia wobec bliźniego, wypełniać ewangelię i stanowić przykład zachęcający innych do wstąpienia na drogę Chrystusa.13 paź 2021

wujzboj

Gość

Semele

Gość napisał:

Jak musiałby być zreformowany KK, żeby mógł pełnić rolę religii

Michał Dyszyński

Pytanie o katolicyzm jest kwestią WYBORU PRIORYTETÓW.
Katolicyzm jest religią powstającą na bazie Biblii. Każdy czytający tę Księgę będzie miał z owej lektury jakieś wrażenia, zamieni słowa na jakieś ZNACZENIA, które też w jakiejś części ludzie będą traktowali jako dane od Boga.
Jednak Biblia zawiera WIELE SUGESTII. Dodatkowo stworzone zostały teksty dodatkowe - interpretujące, uzupełniające przekaz samej Biblii - katechizm, teksty doktrynalne. A jeszcze oprócz nich mamy bieżący przekaz od ludzi, którzy są w katolicyzmie uważani za autorytet, a którzy też coś w kwestii religijnej, moralnej ogłaszają.

Już przy kilku prostych sugestiach, jeśli się chce zredukować je do JEDNEGO WYNIKOWEGO WSKAZANIA (niezależnie od tego, czego sprawa dotyczy) powstaje seria problemów typu:
Na czym się skupić?
Czym zająć się jako pierwszym?
Czy przyjąć za bazę do działania pierwsze (z dużym prawdopodobieństwem naiwne, powierzchowne) wrażenie, czy najpierw dokładnie przyjrzeć się wszystkim uwarunkowaniom, przemyśliwując sprawy dogłębnie?

A jeśli teraz weźmiemy pod uwagę to, jak wiele różnych sugestii jest w Biblii, jak wiele dodatkowych interpretacji później dodatkowo opublikowano, to chyba na 100% możemy przyjąć, iż kwestia wyboru priorytetów nie będzie oczywista.
Czy na pierwszym miejscu rozwijać w sobie miłość i przebaczenie?
Czym jest poprawna postać wiary religijnej - co w świadomości do niej powinno się kształtować? Jaka postawa mentalna jest w ogóle "wiarą"?
Czy związek ze współwyznawcami, z autorytetami religijnymi, może zależności posłuszeństwa powinny mieć priorytet wyższy, czy niższy od tego, co się czuje we własnym sumieniu?...

Zdolność do głębszej autorefleksji nie jest powszechna, więc ostatecznie wiele ludzi podejmuje decyzje w większości mało świadomie - na bazie instynktów, odruchów. Integrystyczne postawy bazują na instynkcie przynależności do stada i posłuszeństwie liderom - odwołują się do hierarchii w stadzie. Osobowości stadne naciągają zatem swoje rozpoznania tego, co w Biblii wyczytają do schematu "na pewno tym najważniejszym przekazem jest posłuszeństwo autorytetom i wspieranie swego stada". Co temu wzorcowi nie odpowiada, jest ignorowane, albo negowane. Interpretacja Biblii jest tu skrajna interpretacja "z kluczem", a dodatkowo powiązane jest to z wypieraniem, że inne interpretacje mają jakąś wartość (także jest tu stosowany chwyt erystyczny, że interpretacja integrystyczna "nie jest interpretacją, tylko bezpośrednim odczytaniem treści").

wujzboj

Gość

Gość

Dodam jeszcze takie słowa papieża Benedykta z 1969 r o Kościele jutra

Całość wypowiedzi ks. Josepha Ratzingera, za „Wiara i przyszłość”,
Ignatius Press 1969, s. 114 – 118

"Przyszłość Kościoła może wyrosnąć i wyrośnie z tych, których korzenie są głębokie i którzy żyją z czystej pełni swojej wiary. Nie wyrośnie z tych, którzy dostosowują się jedynie do mijającej chwili ani z tych, którzy tylko krytykują innych i zakładają, że sami są nieomylnymi prętami mierniczymi; nie wyrośnie z tych, którzy podejmują łatwiejszą drogę, którzy unikają pasji wiary, twierdząc, że wszystko, co stawia im wymagania, co ich uraża i zmusza ich do poświęcenia siebie jest nieprawdziwe i nieaktualne, despotyczne i legalistyczne.

Ujmując to bardziej pozytywnie: przyszłość Kościoła, po raz kolejny, jak zawsze, zostanie ukształtowana przez świętych, to znaczy przez ludzi, których umysły nie zatrzymują się na hasłach dnia, ale dociekają głębiej, którzy widzą więcej niż widzą inni, ponieważ ich życie obejmuje szerszą rzeczywistość.

Bezinteresowność, która czyni ludzi wolnymi, osiąga się jedynie poprzez cierpliwość małych codziennych aktów samozaparcia. Przez tę codzienną pasję, która sama objawia człowiekowi w ilu wymiarach jest on niewolnikiem własnego ego, przez tę codzienną pasję i tylko poprzez nią oczy człowieka powoli się otwierają. Widzi tylko na tyle, na ile przeżył i przecierpiał.

Jeśli dzisiaj prawie nie jesteśmy już w stanie uświadomić sobie Boga, to dlatego, że tak łatwo przychodzi nam uciec od samych siebie, od głębi naszego jestestwa za pomocą narkotyku takiej czy innej przyjemności. W ten sposób nasza własna głębia wewnętrzna pozostaje dla nas zamknięta. Jeśli prawdą jest, że człowiek widzi tylko sercem, to jakże jesteśmy ślepi!

Jaki to wszystko ma wpływ na problem, który rozpatrujemy? Oznacza to, że chełpliwe i głośne twierdzenia tych, którzy wieszczą Kościół bez Boga i bez wiary, to wszystko pusta paplanina. Nie potrzeba nam Kościoła, który celebruje kult działania w modlitwach politycznych. To jest zupełnie zbędne. Dlatego też on sam siebie zniszczy.

To, co pozostanie, to Kościół Jezusa Chrystusa, Kościół, który wierzy w Boga, który stał się człowiekiem i obiecuje nam życie po śmierci. Ksiądz, który nie jest nikim więcej niż pracownikiem socjalnym może być zastąpiony przez psychoterapeutę i innych specjalistów; ale ksiądz, który nie jest specjalistą, który nie stoi [z boku], obserwując grę, udzielając oficjalnych rad, ale w imię Boga stawia się do dyspozycji człowieka, który towarzyszy ludziom w ich smutkach, w ich radościach, ich nadziei i strachu, taki ksiądz na pewno będzie potrzebny w przyszłości.

Pójdźmy krok dalej. Z obecnego kryzysu wyłoni się Kościół jutra – Kościół, który stracił wiele. Będzie niewielki i będzie musiał zacząć od nowa, mniej więcej od początku. Nie będzie już w stanie zajmować wielu budowli, które wzniósł w czasach pomyślności. Ponieważ liczba jego zwolenników maleje, więc straci wiele ze swoich przywilejów społecznych.

W przeciwieństwie do wcześniejszych czasów będzie postrzegany dużo bardziej jako dobrowolne stowarzyszenie, do którego przystępuje się tylko na podstawie samodzielnej decyzji. Jako mała wspólnota, będzie kładł dużo większy nacisk na inicjatywę swoich poszczególnych członków. Niewątpliwie odkryje nowe formy posługi kapłańskiej i będzie wyświęcał do kapłaństwa wypróbowanych chrześcijan, którzy wykonują już jakiś zawód.

W wielu mniejszych parafiach lub autonomicznych grupach społecznych opieka duszpasterska będzie zazwyczaj prowadzona w ten sposób. Obok tego niezbędna również będzie posługa kapłańska w pełnym wymiarze czasu, jak dawniej.

Ale we wszystkich tych zmianach, w których, jak można się domyślać, Kościół na nowo odnajdzie swoją istotę i pełne przekonanie, co do tego, co zawsze było w jego centrum: wiary w Trójjedynego Boga, w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który stał się człowiekiem, w obecność Ducha Świętego aż do końca świata. W wierze i modlitwie na nowo uzna sakramenty za formę oddawania czci Bogu, a nie za przedmiot wiedzy liturgicznej.

Kościół będzie wspólnotą bardziej uduchowioną, nie wykorzystującą mandatu politycznego, nie flirtującą ani z lewicą, ani z prawicą. To będzie trudne dla Kościoła, bo ów proces krystalizacji i oczyszczenia będzie kosztować go wiele cennej energii. To sprawi, że będzie ubogi i stanie się Kościołem cichych.

Proces ten będzie tym bardziej uciążliwy, że trzeba będzie odrzucić zarówno sekciarską zaściankowość, jak i napuszoną samowolę. Można przewidzieć, że wszystko to będzie wymagało czasu. Proces będzie długi i żmudny, tak jak droga od fałszywego progresywizmu w przededniu rewolucji francuskiej – kiedy biskup mógł być uważany za błyskotliwego, jeśli wyśmiewał się z dogmatów, a nawet sugerował, że istnienie Boga wcale nie jest pewne – do odnowy w XIX wieku.

Ale kiedy minie już proces tego odsiewania, wielka moc popłynie z bardziej uduchowionego i uproszczonego Kościoła. W totalnie zaplanowanym świecie ludzie będą strasznie samotni. Jeśli całkowicie stracą z oczu Boga, odczują całą grozę swojej nędzy. Następnie odkryją małą trzódkę wyznawców jako coś całkowicie nowego. Odkryją ją jako nadzieję, która jest im przeznaczona, odpowiedź, której zawsze potajemnie szukali.

A zatem wydaje mi się pewne, że przed Kościołem bardzo trudne czasy. Prawdziwy kryzys ledwo się zaczął. Będziemy musieli liczyć się z tym, że nastąpią straszliwe wstrząsy.

Jestem jednak równie pewny, co pozostanie na koniec: nie Kościół politycznego kultu, który już jest martwy, ale Kościół wiary. Może już nie być dominującą siłą społeczną w takim stopniu, w jakim był do niedawna; ale będzie cieszyć się świeżym rozkwitem i będzie postrzegany jako dom dla człowieka, gdzie znajdzie on życie i nadzieję wykraczającą poza śmierć.

Kościół katolicki przetrwa mimo mężczyzn i kobiet, niekoniecznie ze względu na nich. A jednak, nadal mamy do odegrania naszą rolę. Musimy modlić się i pielęgnować bezinteresowność, wyrzeczenie, wierność, pobożność sakramentalną i życie skoncentrowane na Chrystusie."

Michał Dyszyński

Czy "katolicyzm", to
- religijna władza i posłuszeństwo jej ze strony zwykłych wiernych
czy
- wspólnota zorganizowana wokół ideałów ewangelicznych, w znacznym stopniu inkluzywna, bazująca na powszechności ("katolicki" - "powszechny")
?

Co ciekawe słowo "katolicyzm" jest używane w stosunku do grup wyznaniowych, które nie są podległe władzy papieża. Często utożsamia się określenia "katolicyzm" i "rzymski katolicyzm". Tymczasem jest np. kościół polskokatolicki, który powstał na bazie buntu przeciw klerowi rzymskiego katolicyzmu.

Gość

Michał Dyszyński

Semele

Ok. Ale dotąd nikt nie odpowiedział skąd dogmat o niepokalanym poczęciu?

Jakie są jeszcze dogmaty?

Gość

Istnienie jednego Boga w trzech Osobach – 325 r.
Bóstwo Jezusa Chrystusa – 325 r.
Kościół jako jeden, święty, powszechny i apostolski – 381 r.
Wcielenie Syna Bożego – 451 r.
Pochodzenie Ducha Świętego od Ojca i Syna – 1215 r.
Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa – 1215 r.
Sąd Ostateczny – 1215 r.
Niebo, piekło i czyściec – 1274 r.
Czyściec – 1439 r.
Odkupienie przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa – 1545–1563 r.
Siedem sakramentów jako środki łaski – 1545–1563 r.
Grzech pierworodny – 1545–1563 r.
Usprawiedliwienie przez wiarę i uczynki – 1545–1563 r.
Niepokalane Poczęcie Maryi – 1854 r.
Nieomylność papieża ex cathedra – 1870 r.
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny – 1950 r.

W Kościele Katolickim (KrK) dogmat to prawda wiary objawiona przez Boga, którą Kościół uznaje za niepodważalną i obowiązującą wszystkich wiernych. Jest to nauka formalnie zdefiniowana przez Magisterium Kościoła (papieża lub sobór powszechny), podawana do wierzenia jako pewna i niezmienna. Dogmaty dotyczą kluczowych aspektów wiary (np. Trójcy Świętej, wcielenia Jezusa, niepokalanego poczęcia Maryi) i są oparte na Piśmie Świętym oraz Tradycji. Ich przyjęcie jest uważane za istotne dla zbawienia. Dogmaty nie podlegają zmianom, choć ich rozumienie może być pogłębiane.

Semele

Dziękuję baaardzo.

Michał Dyszyński

Gość

Gość

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9473 Przeczytał: 52 tematy

Michał Dyszyński

Gość

"Zbliżam się w pokorze i niskości swej,
Wielbię Twój majestat, skryty w Hostii tej.
Tobie dziś w ofierze serce daję swe,
O, utwierdzaj w wierze, Jezu, dzieci Twe.

W tej Hostii jest Bóg żywy,
Choć zakryty, lecz prawdziwy,
W świętych znakach niewidzialny,
W pełni wiary niedościgniony."

Michał Dyszyński

wujzboj

Gość

a na Nawrockiego nie głosowałeś ?! sam widzisz

ja widzę Ciebie jako kogoś, kto się sam oszukuje.
nie nienawidzę Ciebie, choć mam wrażenie, że tak myślisz.