ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mam takie osoby w moim otoczeniu, które wciąż okazują niezadowolenie, niechęć względem raz tego, raz owego, raz tej osoby, raz innej. Sam, jako osoba, doznaję tej niechęci. Gdy ktoś taki względem mnie okaże swoją niechęć po raz któryś tam, mam najczęściej taką reakcję, taką myśl:
Nie podobam się?
No problem. Usunę się, rozstańmy się, zapomnijmy o sobie. Nie ma obowiązku się znać, być ze sobą. Nie podoba się, to się zabiera przedmiot nie podobania. Zostaw sobie na tym świecie tylko to, co ci odpowiada.
Ja ci nie odpowiadam?
- Cóż, szanuję to, akceptuję. Postaram się już nie stanąć na twojej drodze. Wszak bez sensu jest męczyć się nawzajem swoim istnieniem, obecnością. Jeśli uważam, że kogoś męczę, ktoś ma negatywne odczucia ze mną związane, to mam ochotę na zawsze zniknąć z życia tego kogoś.

Zdaję sobie sprawę, że jest ta moja reakcja jakby nieżyciowa. Ona nie bierze pod uwagę tego, że ludzie są niezdecydowani, sami nie wiedzą czego chcą. Formułują jakieś oczekiwania względem innych nie mając wiedzy, czy one w ogóle mogą zostać spełnione. Ludzie mają swoje marzenie aby to się spełniło, jednak nie przewidują konsekwencji, dlatego stawiają inne osoby w żądaniu wobec nich niemożliwości.

Co by się chciało, a co jest możliwe...
Wpadamy w to życie z różnymi "chciałoby się", "oczekuję, aby było ...". Ten kto chce niemożliwego, nigdy nie zazna satysfakcji. Będzie niespełniony i pełen roszczeń.

Ale może w takim razie w ogóle zrezygnować z pragnień?
- To też jest wg mnie niebezpieczna strategia. Zrezygnować z pragnień? Wszystkich? Czy wybranych?...
Jeśli wszystkich, to zawrze się w tym samo pragnienie istnienia, trwania, przeżycia następnego dnia, zrobienia CZEGKOLOWIEK. Ktoś, kto zrezygnował ze wszystkich pragnień jest osobą, która albo od teraz będzie WYKONYWAŁA CUDZE POLECENIA (bo choć zrezygnowała z własnych pragnień, to jeszcze pozostały pragnienia z zewnątrz), albo zwyczajnie czeka na swoją śmierć, bo akurat tak jest skonstruowane nasze życie, że trzeba zapragnąć jeść i pić, aby przetrwać. Zatem kto - tych najbardziej podstawowych - pragnień nie zaakceptuje, po prostu zostanie ze świata wyeliminowany.
Tak więc jednak chyba pewne pragnienia musimy zaakceptować. Tylko gdzie jest tutaj granica?
KTÓRE pragnienia są do akceptacji, a które już nie? :think:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Pragnienie bez konkretu
Mam wrażenie, że w naszych odczuciach pojawia się czasem dziwny twór - takie pragnienie uogólnione, pragnienie nie wiadomo czego. Są ludzie, którzy pragną, coś ich tam gnębi wewnątrz, ale jak ich spytamy "czego właściwie chcesz?" to nie będą w stanie udzielić odpowiedzi.
Co jest przyczyną takiego pragnienia?
- może nasza fizjologia (mam wrażenie, że pewne stany chorobowe, po zażyciu jakichś środków, predysponują do tego typu odczuć)
- ale może też jakiś aspekt naszej natury produkuje coś w rodzaju nakazu zdobywania tak w ogóle, nawet bez celu i konkretu.

Jeśli ktoś ma osobowość, która go wciąż gnębi jakimś odkonkretnionym niespełnieniem, to...
ma przechlapane. :cry:

Takim ludziom trudno jest być szczęśliwymi.