ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nasze życie ma sens jedynie wtedy, gdy ostatecznie nad cierpieniem zatryumfuje radość.

Życie ziemskie uwikłane jest w cierpienie na tyle mocno, że w znacznej części przypadków kalkulacja "czy w ogóle warto jest mojej świadomości istnieć?" przechyla się na stronę "nie, nie warto".
Zmienić kalkulację może NADZIEJA, rozumiana jako "posiadam pewne informacje i przekonania, które co prawda nie rozstrzygają ostatecznie sprawy, ale pozwalają mi przyjąć perspektywę, w ramach której ów sens ostatecznie się ziści, czyli radość nad cierpieniem zatryumfuje.
To "wepchnięcie w obszar emocjonalnie, wartościowo negatywny" jakiego doświadczamy nieraz w życiu, stawia jednocześnie pytanie o MOC OSOBOWĄ, MOC DUCHA, moc tej nadziei, moc wiary w siebie, moc zawierzenia "nie może być źle", a w sensie teistycznym dokładniej "nie może być ostatecznie źle, bo przecież wspaniała, genialna, niesłychanie mądra osobowość to wszystko zaprojektowała".
Ale jest w tym wepchnięciu w życie z cierpieniem, w owe ogień i ciernie, w ból i bezsens dodatkowo pytanie o to, kim jesteśmy my sami - bo to WOBEC WYZWAŃ okazujemy swoją moc, swoją pomysłowość, swoje osobowe własności, swoja indywidualną konstrukcję duchową.
Jednak bez tego pozytywnego zakończenia, sensu istnienie świadomości (zakładając, że przejściowo będzie ono doznawało cierpienia większego niż radości życia) by nie miało. :think:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jedno spostrzeżenie w kontekście tematu wątku jest kluczowe:
Pozostając w bezwiednym, instynktownym trybie reagowania nie mamy szans na trwałą radość, szczęście.

Na tym polega dramat naszego życia, że od początku reagujemy bezwiednie, instynktownie, "realizując program ewolucji", co zapewnia nam WYŁĄCZNIE PRZEJŚCIOWE SATYSFAKCJE, które dodatkowo są OBOWIĄZKOWO PRZEPLATANE DYSSATYSFAKCJAMI. Pozostając w tym bezwiednym trybie mentalnym, nie osiągniemy trwałego szczęścia, bo ten tryb nie do zapewniania nam szczęścia "został zaprojektowany". Ten tryb właściwie bardziej jest zaprojektowany, abyśmy byli "mięsem armatnim ewolucji", czyli abyśmy spełnili swoją rolę w łańcuchu przekazywania i odsiewania genów - abyśmy byli szarpani problemami życia, co geny będzie sprawnie odsiewało.
Osiągnięcie trwałej postaci radości i szczęścia jest możliwe jedynie dla osobowości przeprogramowanej z trybu bezwiednego lgnięcia do narzuconych form satysfakcji (z konstrukcji form nietrwałych), a skierowania się do takich form satysfakcji, które zapewnią harmonijne, radosne bytowanie osobowości.