ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Co jest dla mnie największym teistycznym dylematem?
- Stawianie sobie pytania: czy Bóg istnieje? - NIE. Tu nie mam jakichś wielkich wątpliwości. Jestem teistą, który w Boga, przynajmniej aktualnie, tak jak to umiem rozumieć, wierzy dość stabilnie. Wręcz trudno jest mi wyobrazić sobie świat, w którym Boga nie ma.

Najbardziej dręczącym mnie dylematem jest to, co poruszyła kiedyś NIce w wątku http://www.sfinia.fora.pl/katolicyzm,7/wlasna-sprawczosc-vs-wszystko-jest-od-pana-boga,9417.html
W tamtym wątku Nice rozważa najbardziej kwestię zaliczenia sukcesu w jakiejś sprawie. Ja widzę tu problem szerszy i głębszy, w szczególności dotyczący pytania:
Jak ustawić granicę pomiędzy układem JA - to co od Boga?
Chodzi nie tylko o to, jak rozliczać rzeczy z przeszłości, ale też jak planować swoje wybory, jaki kontekst im nadawać, w sytuacji gdy jednak jawnie wola Boga nie została nam podana w KONKRETNYCH ŻYCIOWYCH SYTUACJACH. Mamy co prawda sumienie, ale przynajmniej mi owo sumienie nie daje jednoznacznych wskazań, bardzo często pojawiają się tu konflikty, w których nie tylko chodzi o to, aby się obronić przed zarzutem o "wybieranie zbyt po swojemu, a nie tak jak chce Bóg", lecz o to, który wybór po prostu jest tym, jakiego chce dla człowieka Bóg.
Gdzieś ta granica powinna być. Niestety, nauczanie religijne które odebrałem, więcej w kontekście tego pytania mąci, niż wyjaśnia. Tymczasem wg mnie ten problem - jeśli nie zostanie PRAWIDŁOWO rozwiązany - w zasadzie rozwala sensowność religii, a także jakoś życie człowieka. Nie będę ukrywał, że moje refleksje nad tym właśnie problemem oddalają mnie mentalnie od mojego wyznania - Kościoła Katolickiego. Oddalają właśnie dlatego, że dostaję stamtąd sprzeczne wskazówki - sprzeczne na tyle, że aż prosi się powiedzieć: jak nie umiecie wytłumaczyć tak ważnej sprawy, to się może zamknijcie i przestańcie udawać, że w ogóle macie cokolwiek sensownego do powiedzenia. Bo problem SILNIE DOMAGA SIĘ ROZWIĄZANIA. Bez tego rozwiązania właściwie całe
nauczanie religijne traci sens - traci sens pojęcie grzechu, odpowiedzialności, posłuszeństwa, nawet zbawienia. To OBOWIĄZKOWO TRZEBA ROZWIĄZAĆ.

Problem dotyka wielu zagadnień:
- wolnej woli człowieka
- odpowiedzialności za czyny
- pytania o jak/kiedy Bóg komunikuje się z człowiekiem?

Nauczanie religijne co prawda pewne wątku tu, owszem, rozgrzebało. Ale TYLKO ROZGRZEBAŁO, pozostawiając je w postaci tak jawnie niedokończonej, tak boleśnie pozbawionej odpowiedzi, a jednocześnie polanej sosem "jak tu coś źle zrobisz, to będziesz winny, a Bóg cię wsadzi do piekła". I to chyba najbardziej irytuje człowieka, który - tak jak ja - przynajmniej wierzy, że jest jakoś uczciwy w swoich dociekaniach, który pragnąłby ową wolę Boga wypełnić. Problem jednak jest w DOWIEDZENIU SIĘ JAKA KONKRETNIE OWA WOLA BOGA JEST?
Jak jest?
- Jaka jest tu, i teraz, w konkretnym życiowym problemie, nie w luźnych teoretycznych poradach, tylko w prostym pytaniu: co powinienem zrobić z jakimś moim konfliktem życiowym?
Weźmy oto typową sytuację konfliktową w rodzinie, gdy jakiś członek tejże rodziny (najczęściej dziecko, ale często jest to osoba dorosła) domaga się dla siebie jakichś świadczeń, grymasi, kaprysi. Tenże członek rodziny wciąż ma potrzeby, oczekuje że dostanie od nas więcej, a my...
- możemy mu to dawać i dawać, jakoś własnym kosztem, czyli - a jakże: altruistycznie - lecz z coraz silniejszym poczuciem, że dajemy się wykorzystywać, że karmimy czyjeś kaprysy, ulegamy manipulacji.
- ale też w którymś momencie się buntujemy, mówiąc, że my też mamy swoje prawa, nawet do odpoczynku, czy własnych przyjemności, a nie będziemy komuś zaspakajać coraz bardziej ekstrawaganckie zachcianki i grymasy.
Sytuacja powyższa jest najbardziej chyba modelowym przykładem takiego konfliktu wewnętrznego, w którym ukazuje się to, że problem z wyborami dotyczy nie tylko prostego: czy chcę swojej przyjemności (więc jestem tym egoistą) vs dobro i poświęcenie, ale też pewnego poczucia sensu. Owszem, można tu powiedzieć, że decydując się na opcję "egoistyczną", czyli odmawiając komuś jego prośby (jeśli to jest któraś z kolei prośba, a dotyczy ewidentnie zachcianki) okazujemy się złymi, czy może... sprzeciwiamy się woli Boga?...
Ale czy Bóg aby na pewno chce, abyśmy się dawali manipulować osobom o roszczeniowym i kapryśnym nastawieniu do życia?
Z drugiej strony jednak...
Nie można nam przecież uznać wszelkich próśb za zachcianki, którym możemy odmawiać. Jest jakaś część próśb, które powinniśmy spełnić. Tylko KTÓRE?
Jak na naszym miejscu postąpiłby Bóg, który wie co jest dobre?

Takich dylematów jednak w życiu jest naprawdę wiele, dotyczące bardzo różnych dziedzin, także związanych z życiem religijnym. Oto mamy całą klasę dewotów, którzy tak pojmują swój związek z Bogiem, że co chwila ganiają na jakieś tam nabożeństwa do kościoła. Często jest tak, że te - wyraźnie ponad typową normę praktykowane modlitwy - kolidują z tym, jacy są owi ludzie dla swoich bliskich, z chęcią pomocy tym bliskim. Oto ktoś "poświęca się Bogu", ale swoich bliskich traktuje "per noga". Czy to o to by Bogu aby na pewno chodziło?...
- Intuicyjnie czujemy, że raczej nie o to by chodziło. Ale gdzie mamy postawić tę granicę?

Wreszcie problem jeszcze bardziej subtelny - czy aby na pewno religijność motywowana silnie lękiem przed Bogiem, potępieniem w piekle, czy nastawiona na twarde posłuszeństwo, lekceważąca restrykcyjnie siebie jako tego dziecka bożego, które ma potrzeby, które może się uważać za kochane przez dobrego Ojca, nie jest formą powiedzenia Bogu: tak bardzo się Ciebie boję, tak mocno jestem przekonany/a, że chcesz mnie potępić i dlatego uważam, że tylko bardzo drobiazgowe, absolutne posłuszeństwo i zgnębienie siebie może tu być jedyną obroną. Bo chyba dość jawnym odczuciem jest, iż takie przekonanie, taka postawa świadczy o tym, że osoba ją przejawiająca uważa Boga za tyrana. Oczywiście owa osoba nigdy tego słowa nie użyje - z LĘKU nie użyje. Ale w samych swoich uczuciach, w samym swoim myśleniu, właśnie w tym lęku FUNKCJONALNIE TAK UWAŻA. Tylko nie nazywa całej sytuacji po imieniu. W sercu ma bowiem obraz Boga, który niczego człowiekowi nie przepuści, który tylko żąda podległości, zaliczając drobiazgowo każde potknięcie, czy słabość człowieka, to JEST FUNKCJONALNIE obraz boga - tyrana. Tylko samej nazwy "tyran" się nie stosuje, a zamiast niej używa się słów sugerujących miłość i opiekę. Ale w tę opiekę i miłość przecież...
się NIE WIERZY!
Stawiam tu dość trudne pytanie: czy swoim nadmiernym lękiem przed karą boską NIE OBRAŻAMY Boga?

Michał Dyszyński

Chcę ten temat ciągnąć, a najtaniej chyba będzie dorzucenie tu tego, co wcześniej pisałem w wątku, o którym mowa w pierwszym poście. Ale tutaj przeklejam.