ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Znam ludzi, którzy cieszą się, gdy mogą pobyć z innymi ludźmi, dla których samotność jest wielką przykrością. Ale znam też ludzi o odwrotnym nastawieniu - zmuszających się do kontaktów z innymi, niechętnie uczestniczących w jakichkolwiek spotkaniach towarzyskich, pragnących tylko zamknąć się w swoim pokoju, aby dano im "święty spokój". Co prawda ci drudzy chyba też ludzi jakoś potrzebują, ale zdecydowanie wolą kontakt on-line.
Większość ludzi chyba potrzebuje towarzystwa innych ludzi. Niewiele godzin temu obejrzałem sobie prezentację, w której autorzy ilustrują, że dla części ludzi samotność jest bardzo ciężkim brzemieniem, wywołującym bardzo negatywne skutki zdrowotne. Ale przecież znam też ludzi, którzy mają stres, gdy owe kontakty międzyludzkie im się pojawiają, gdy ktoś do nich przychodzi, muszą do kogoś pójść, skontaktować się, porozmawiać. Ci ostatni wszystkich potencjalnych przyjaciół, znajomych dawno "pogonili" ze swojego towarzystwa, z rodziną kontaktują się tylko po gorących namowach i bardzo niechętnie. Oni tak na dystans zwyczajnie wolą żyć, bo chyba taką mają psychikę.

Próbuję porównać do tego: jaki sam jestem?
- Chyba nie w żadnej z tych skrajności, ale może z lekkim przesunięciem do samotnictwa. Stresuję mnie niezrozumiałe oczekiwania ludzi, ich kapryśne zachowania, brak możliwości dogadania się z nimi. A już jak spotykam typy roszczeniowe, wiecznie z czegoś, kogoś (w tym ze mnie) niezadowolone, czy wymuszające aby im ulegać, słuchać ich słowotoku, to jedynie marzę o tym, kiedy znikną z mojego otoczenia. Z drugiej strony z ludźmi dość uporządkowanymi, przyjaznymi, nie narzucającymi swoich zwyczajów i woli, i raczej inteligentnymi czuję się dobrze. Z takim towarzystwem nie jest mi źle. Dlatego mogę z jednej strony powiedzieć, że są ludzie, których towarzystwo jest miłe, stanowi emocjonalną wartość. Z drugiej strony są i tacy ludzie, których towarzystwa pewnie nie zniósłbym nawet mając do wyboru samotność na bezludnej wyspie (jak w tym filmie Cast Away z Tomem Hanksem w roli głównej).

Co właściwie - my ludzie - możemy sobie zaofiarować?
Jak nie być sobie emocjonalnym ciężarem?
- Tego rodzaju pytania od dawna mnie nurtują. Bo czując z jednej strony pewien ciężar, jaki stanowi towarzystwo trudnych ludzi, skłaniam się nieraz ku podsumowaniu, że kto wie, czy nie więcej się do towarzystwa muszę zmuszać, niż czerpię z tego spontanicznej radości, czy korzyści. Choć z drugiej strony, gdy wspomnę sobie towarzystwo pewnych ludzi szczególnie miłych, jakoś tam atrakcyjnych, to skłaniam się tezie przeciwnej.

Chciałbym Szanownych Sfinskich Grupowiczów trochę nakłonić do zwierzeń: czy towarzystwo innych ludzi uważają bardziej za ciężar, czy za coś dającego radość, przyjemność, wytchnienie?

towarzyski.pelikan

Andy72

Za mało opcji, spotkałem i takich i takich

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

lucek

Andy72

lucek

Andy72

lucek

lucek

Andy72

NIe mam kompleksów odnośnie Petersona , motywuje mnie.

lucek

Michał Dyszyński

Dopiero teraz zaznaczyłem swój udział w ankiecie.
Trudno mi było się zdecydować, choć sam pytanie zadałem. Właśnie z resztą dlatego je zadałem, że mam wątpliwości, że sprawa jest dla mnie nieoczywista.
I dalej jest nieoczywista, bo kontakt z ludźmi zapewnia mi zarówno te pozytywne, jak i negatywne doznania.
Co zaznaczyłem?
- opcję negatywną.
Niestety, ale tu funkcjonuję raczej jako facet, a nie kobieta. Zrobiono doświadczenie, w którym ludziom przed stresującym epizodem życia dano do wyboru, czy mają pół godziny pobyć w samotności, czy w towarzystwie. Kobiety częściej wybierali towarzystwo innych ludzi, jako pomocne w walce ze stresem czekającej nieprzyjemności, zaś mężczyźni częściej do tej próby przygotowywali się w samotności. Ja tez zdecydowanie bardziej "ładuję akumulatory" w samotności, skupieniu, odcięciu się od świata. Wtedy próbuję jakoś siebie uporządkować. Towarzystwo ludzi energię mi zabiera - bo muszę się dostosowywać, rozwiązywać cudze problemy, reagować na czyjeś emocje. To jest dla mnie głównie wysiłek, przymus, kłopot, a nie coś, co mi dodaje energii. Są tu jednak wyjątki - towarzystwo ludzi, których lubię. Z nimi, z tymi wybranymi, czuję się dobrze i oni - przynajmniej do pewnego stopnia - mogą mi pomóc "naładować akumulatory psychiki". Ale to muszą być ludzie, którzy nie atakuję mnie nawałą swoim emocji, żalów, problemów, oczekiwań. Takich ludzi nie spotyka się wielu.
Czy to znaczy, że jakoś ludzi nie lubię?...
Raczej nie. Lubię ich. Tylko że energię mi oni najczęściej (nie zawsze) zabierają, wywołując dodatkowo jakąś postać stresu. Poza tym, dość lubię pobyt w samotności.

Choć przyznam też, że wyjątkowi ludzie tej energii mi dostarczają. Ale to muszą być naprawdę wyjątkowi ludzie.

Dyskurs

Michał Dyszyński