ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W okół mnie - w kontaktach prywatnych, ale też i w polityce - obserwuję dość powszechną strategię "przekonywania" do swego opartą o zasadę: im bardziej wykrzykujemy swoje tezy i im bardziej gromimy przeciwników, tym (zapewne... ???) jesteśmy bardziej przekonujący.
Czy to jednak rzeczywiście działa?

Moją odpowiedzią tutaj byłoby: na niektórych może i działa...
Są ludzie, którzy naturalnie lgną do "liderów uporu i charyzmy". Tak - chyba już genach - mamy zapisane, żeby gromadzić się wokół przewodnika stada. A przewodnik musi być widoczny, musi się wylansować, musi wykazać swą wyższość nad konkurentami. I jeśli nasz "system poznawczy" działa silnie instynktownie, to pójdziemy właśnie za takim liderem: emocjonalnym, władczym, upartym w dążeniu, charyzmatycznym, choć...
niekoniecznie rozumnym. :shock:

Ludzie poszli tłumnie za Hitlerem (malarzem o nieszczególnej wiedzy, przeciętnej inteligencji), słabo wykształcony Manson pociągnął za swoimi "ideami" sporą grupę ludzi, powodując, iż stali się oni zbrodniarzami. Dlaczego tak?...
Bo byli to ludzie mentalnie SŁABI.
Byli słabi w tym sensie, że poszli za tym, co w genach - za liderem, który lansuje się emocjonalnością, uporem, charyzmą. Tak to działa w stadach bawołów, małp, czy wilków. Te zasady - polegania bardziej na instynktownym oglądzie świata niż na rozumowym, niezależnym - w jakiś sposób przenoszą się na ludzi. I niektórzy temu ulegają - reagują jak zwierzęta, idą za silnym liderem, dlatego, że tysiące pokoleń przez nimi szło za silnym liderem, więc wszyscy "mają to w genach".
A jednak niektórzy mają osobowość w jakimś stopniu uniezależnioną od tego genetycznego gorsetu. Nie chcą być tymi, którymi rządzi - w końcu "pobłogosławiona" ewolucją - zasada dominacji. Chcą aby ich wybory wypływały z POPRAWNEGO OSĄDU, będącego SYNTEZĄ ODWOŁAŃ DO ETYKI, WIEDZY, ROZUMOWANIA SAMODZIELNEGO. Są ludzie, którzy źle się czują jako "zwierzątka", albo jako ci co po prostu decydują będąc sterowani przez cokolwiek, co nadpisuje ich indywidualną wolę.

Są ludzie, którzy nie uważają za Goebbelsem, że kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą, czyli że dominacja w przestrzeni propagandy i informacji zmienia realnie świat. Są ludzie, którzy nie będą szukali przewagi w ten sposób, że wywierają większą presję. I w dyskusji też im nie chodzi aby to presja decydowała, lecz argumenty.

Problem w tym, że choć może i niejeden werbalnie zgodzi się ze stwierdzeniem "uważam, że powinny decydować rozumowe argumenty", lecz potem i tak ową "rozumowość" argumentów w realnych dyskusjach zastępuje "więcej razy nazwałem tamtego głupim, więc to moje jest na wierzchu". Każda osobista zgoda na kulturę dyskusji opartą o presję jest poddaniem zasady "decydują rozumowe argumenty", a wywyższeniem zasady "decyduje kto komu nawrzuca z większym uporem". Ta prawdziwa wiara, jaką mamy to nie koniecznie jest to, co deklarujemy, to jest raczej to, co jest widoczne u podstaw naszych życiowych wyborów.

Michał Dyszyński

Sam, osobiście unikam poddawania się temu uznawaniu automatycznemu, instynktownemu. Czasem to wymusza na mnie jakieś rozpoznania (fałszywe w mojej ostatecznej ocenie) wbrew moim intencjom, ale w większości przypadków udaje mi się takie atawizmy zablokować. Wręcz nakazuję sobie, aby takich krzykaczy, ostatecznie umieszczać niżej w mojej osobistej hierarchii wiarygodności.

Katolikus

Ciekawe spostrzeżenia zwłaszcza tam, gdzie zauważasz, że ludzkie zachowania mają wiele wspólnego ze światem zwierzęcym.
Ty Michał potrafisz i masz moc przeciwstawić się temu, co z biologii, co od zwierzęcych przodków, bo MASZ TEGO WSZYSTKIEGO ŚWIADOMOŚĆ. A tak na ogół to ludzie (tak mówię z własnego doświadczenia) nie mają tej świadomości, co nimi rządzi. Chyba jest raczej tak, że ludzie nie potrafią odróżnić wpływu czynników pochodzących ze świata, biologii, genów od tych pochodzących z własnej woli.
Tutaj ważną rolę może odgrywać mądra religia, która może stanowić podstawę do namysłu nad swoją naturą, zachowaniem.
Ale nawet u osób, które deklarują, że do kościoła chodzą i w Biblię wierzą zauważam takie przekonania jak:
- oko za oko
- pogarda wobec nie swoich (np. słyszałem, że dobrze Putin robi, że tępi naród ukraiński, bo Ukraińcy to fałszywy i wredny naród)
- dla chamów trzeba być chamskim; na chamstwo trzeba odpłacać chamstwem
- wybaczają naiwni
- jak ktoś ci robi "kołodupy" to ty jemu też tak zrób
itd.

Prawo odwetu to coś co najczęściej chyba zauważam u ludzi. Czy to wszystko bierze się z genów, biologii, od naszych zwierzęcych przodków?
A nawet jeśli..
Jeśli nawet to jest taki "dar" od świata natury, taki pakiet na start, z którym wielu z nas wchodzi w życie to, ktoś może zaprotestować, co w tym złego? To wszystko są naturalne zachowania! Dlaczego w ogóle uważać, że jest z tym coś nie tak?..

Nie zatrzymuj się Michał w swoich rozważaniach o ludzkiej naturze, bo rozważania są ciekawe. Będę śledził temat. :szacunek:

Katolikus

A może jesteśmy na usługach bakterii, wirusów, pasożytów:
[link widoczny dla zalogowanych]

To taka ciekawostka.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Patrzę tak sobie na te "mocno ożywione" dyskusje na naszym, w których strony prześcigają się w okazywaniu sobie nawzajem lekceważenia, niechęci, złości, nawet pogardy. Patrzę i nie mogę jednego dociec: NA CO LICZĄ ich uczestnicy?...

- Czy liczą na to, że ich oponenci, gdy przeczytają coś w rodzaju "jesteś idiotą bez dwóch zdań, nie masz zielonego pojęcia, o czym piszesz, a tak w ogóle to nawet ciebie nie czytam", to zareagują na to...
- może się ukorzą i szczerze odpiszą "o tak, teraz mnie oświeciłeś jakim idiotą jestem!"?... Bo przecież wcześniej tego nie wiedzieli, jak to są beznadziejni, a ta ostra dla nich reprymenda miałaby im to uświadomić. :think:

Naprawdę na taką reakcję liczą?
- a może oczekują, że ktoś, kto przeczy o sobie, że jest "trolem i debilem" uzna argumenty rzeczowe w kwestiach, o których (kiedyś tam na początku dyskusji) czasem mówiono?... I znowu - takie nazwanie kogoś miałoby im to uświadomić? Na to ktoś rzeczywiście liczy, że oponent przyzna racje merytoryczne z tego powodu, że został ochrzczony jakimś tam epitetem?... :shock:

Ja próbowałem parę razy przyznawać rację ludziom. Uznałem sobie, że skoro i tak przecież każde rozumowanie uzyskuje zasadność przez to, że jest spójne z założeniami, z przyjętym systemem rozumowania i światopoglądem, to mogę nawet uznać czyjąś rację na zasadzie "w tym systemie rozumowania, jaki mój oponent uznał za słuszny, rzeczywiście sprawy się układają tak, jak ktoś to przedstawia" (a to, że owe założenia, paradygmaty - mniej lub bardziej świadomie założone i wyznawane - są odrębne od tego, co ja uważam za sensowne, mogę sobie na razie pominąć). Więc przyznaję rację ludziom W RAMACH PRZYJĘTYCH PRZEZ NICH SYSTEMÓW WARTOŚCIOWANIA, czasem nawet nie wspominając wprost, iż nie myślę o systemach wartościowania sensowych, tylko właśnie tych, jakie ktoś tam sobie stworzył. Ale także przyznanie komuś racji najwyraźniej nie zadowala napastliwych oponentów. Czyli wychodziłoby, że to nie o te racje im chodzi...

To o co chodzi?...
Aby sobie mieć satysfakcję, że się komuś nawrzucało?
Aby odreagować stres i frustrację?
Z nudów - żeby się "popsztykać"?...
Może przyjmują po prostu takie założenie, że wygrywa ten, kto drugiej stronie z większym uporem naubliża, a nie ten, który przedstawi wyższej jakości rozumowanie?
Tak do końca to nie wiem, na co ci wiecznie napastliwi liczą, co jest ich celem... :think: