ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pewnie każdy zna w swoim otoczeniu (może sam kimś takim jest) osoby określane jako tzw. "silny charakter". To zwykle osoby, które narzucają innym swoją wolę, nie znoszą sprzeciwu, ustawiają sobie innych i życie pod swoim kątem. Empatia takich osób jest często osłabiona, albo jakoś wybiórcza. Choć uważają się często za osoby wrażliwe i łagodne, to w istocie po prostu nie przyjmują do wiadomości ciągłej presji, często przemocy, jaką działają na otoczenie. Często sa po prostu tyranami w rodzinach, w pracy.
Zauważyłem ciekawą cechę owych silnych charakterów - gdy już sobie okiełznają najbliższe osoby, są zwykle względnie zadowolone, a do tego są przekonane...
że inni też są zadowoleni, że im rola podporządkowanych pasuje.
To oczywiście pasuje do całości obrazu psychiki osoby z silnym charakterem - ona stawia własne potrzeby ponad potrzebami innych, a przynajmniej własne pojmowanie owych potrzeb ponad pojmowanie innych. Silne charktery programowo nie dostrzegają cierpienia jakie wywołują, gdy inne osoby są zmuszone znosić często żądania usłużenia im w taki, czy inny sposób, gdy przelewane są na nie wybuchy gniewu, frustracje. Ostatecznie owe rodzinne ofiary silnych charakterów niosą to co najtrudniejsze w takich związkach - muszą tonować wybuchy gniewu niezadowolonych furiatów, albo fochy wiecznie rozkapryszonych księżniczek.
Nie chce jakoś jednoznacznie oceniać etycznie osób mających silny charakter. Z jednej strony życie z nimi w bezpośrednich związkach jest najczęściej trudne, bywa gehenną. Sytuacja jednak nie jest tak jednoznaczna. Po pierwsze część osób w jakiś sposób lgnie do owych silnych charakterów, potrzebuje ich. Po drugie, w wielu sytuacjach zdecydowanie, jakie przejawia silny charakter, jeśli jest poparte względnie sprawnym umysłem i z grubsza nie zakłóconą oceną, porządkuje jakoś (w tym sensie pozytywnym) relacje społeczne, często przecina różne absurdalne spory niezdecydowanych, a sytuacjach trudnych pomaga zadziałać wspólnie, bo silne charaktery zostają naturalnymi liderami. Poza tym owe silne charaktery najczęściej swoją wolę kierują nie tylko na innych, ale i na samych siebie - są zwykle pracowite, wręcz nadmiernie pracowite, aktywne, śmiałe. Wreszcie, najdojrzalsze, najmądrzejsze z nich po latach są w stanie zdiagnozować siebie na tyle, że w dużym stopniu temperują swoje rogate charaktery, uczą się dawać pozostałym ludziom więcej decyzji, swobody, poczucia bycia kimś ważnym i docenianym, a nie tylko będących na życzenie silnej osoby - tyrana.
Poza tym jest chyba pewna grupa ludzi, która z tyranami, w jakiś naturalny sposób, umie sobie radzić. One wręcz lubią z nimi przebywać, tworząc jakby rodzaj symbiozy. To tacy urodzeni psychoterapeuci/terapeutki, którzy osiągają rodzaj satysfakcji z ukrytego działania na silny charakter, czują, że bez nich ów pozorny "siłacz" rozsypie się wewnętrznie, spalany własną energią, rozrywany emocjami, które nieopanowane, nieuzewnętrznione - w skrajnych przypadkach - zniszczyłyby ich posiadacza.

Piszę o silnych charakterach, bo w ich postawach życiowych zawarta jest w jakiś szczególny sposób ta dychotomia celowości, skuteczności i akceptacji, miłości względem ludzi. Silne charaktery mają to przesunięcie w stronę skuteczności, poniżają związki, dobre relacje z ludźmi stawiając na pierwszym planie cele (zwykle wybrane arbitralnie przez sobie, bo to przecież silny charakter wie najlepiej co warto jest robić).
Niewiele silnych charakterów ostatecznie jest w stanie wybić się na pełną dojrzałość - ideał łączący z jednej strony ów szczególny rodzaj zdrowego rozsądku, utrącający nieustanne wahania i rozterki emocjonalne, a z drugiej potrafiący się przymusić do głębszej empatii wypływającej z postawienia CZŁOWIEKA ponad doraźnie przecież tworzone cele i oczywiście ponad własny egoizm i związane z nim pragnienie władania otoczeniem, ponad rządzę kontroli. To jest bardzo trudne, ale jest ta nieliczna grupa silnych charakterów, która zbliżyła się do owego ideału. Oni człowieczeństwo realizują w szczególnie wyrazistym stylu.
Sam przyznam, że mam wciąż ów problem wyważenia poprawności postaw - na ile człowiek powinien uprzeć się przy swoim, a na ile ustąpić. Robię skłaniając się raz w jedną, raz w drugą stronę, a wychodzi - jak wychodzi - czyli raz dobrze, raz źle, właściwie to często nie wiadomo jak (bo są przecież jeszcze dodatkowe czynniki, które często decydują z tyłu).
W filmie "Gra o tron" jest dość fajny wątek różnych królów - namiestników królestwa. Jeden jest tyranem - robi trochę dobrze, trochę źle; inny jest zbyt łagodny, bezwolny, co powoduje, że ostatecznie inni podejmują za niego decyzje. A potem też wychodzi - raz dobrze, raz źle - bo owi inni tak samo popełniają błędy, jak bezpośrednio król.
To życie jest takie skomplikowane.... :think:

Semele

To nie sá silne charaktery to ludzie o osobowoßci autorytarnej.

Michał Dyszyński

Semele

Piotr Rokubungi

Ja mam silny charakter. Uzasadnienie: Ponieważ chcę stać się evangelionem [nie aniołem]. ;-P

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michałek, nie da się narzucić czegokolwiek komukolwiek, jeśli ten ktoś nie zechce tego.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Kiedyś już pisałem o tym na forum... Mogłoby się wydawać, że masz w tym rację Michał, ale jednak nie. Dobrze to wszystko opisałeś, ale ostatecznie każdy sam stanowi o sobie i wybiera. Jeśli ktoś żyje w zniewoleniu, to tak wybrał- kropka; brutalne to poniekąd, ale prawdziwe. Nigdy nikt nie może zmusić kogokolwiek do czegokolwiek, bo ból, tortury można wytrzymać; no, i jest zawsze jeszcze opcja [poniekąd łatwa] śmierć. Tak naprawdę, ktoś, kto grozi bronią, śmiercią, jest frustratem, desperatem i bezsilnym wobec sytuacji własnej i problemów. I absolutnie na nic nie trzeba się godzić, nawet pod groźbą śmierci- to też jest wybór, jak wszystko. Wtedy napastnik zazwyczaj przegra, bo nie uzyska tego, czego chciał. Chyba, że jest takim terrorystą, któremu chodzi właśnie o zabijanie i grozy sianie.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Przepraszam cię, Michale oraz pozostałych czytelników, ale w tym przypadku [i nie tylko] jednak mam rację..i chuj!

Ponadto, nie zawsze, ale zazwyczaj tak jest, że mam rację ja, a inni ludzie albo nie zdają sobie sprawy z tego, czym się kierują, jak i dlaczego tak postępują, albo/i postępują niekonsekwentnie, a za wytłumaczenie obierają sobie "spekulacje psychologiczne", czyli usprawiedliwiają się i wybielają, jak tylko się da. Jednak fakty i rzeczywistość jest prostsza, choć "okrutniejsza"...

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Aj, Michałek- samotny, to ja jestem od urodzenia, bo nie przybyli ze mną tu moi ziomkowie, aniołami zwani. I tak już jest, że ani się przystosować nie chcę do ziemskiej rzeczywistości, ani nie bardzo mi po drodze z ludzkim pomiotem. I tak już będzie do Third Impact.
Ale za to, żeś tak bardzo po ludzku ludzki, to masz chociaż flaszeczkę ode mnie. :pidu:

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

A czy ja piszę tak i co nieco robię, by ludzi pognębić? Może trochę tak, ale w przeważającej mierze to pozory tylko. Raczej chcę w ten sposób pobudzić ludzkość do urzeczywistniania Planu Doskonalenia Ludzkości...
Chociaż może i jestem jakimś "pomagierem" Szatana, bo nie chcę już wcale czekać na powrót do Edenu, tylko jak najszybciej znaleźć się w takim stanie [miejscu?] wraz z innymi ludźmi [choć może nie tak absolutnie koniecznie ze wszystkimi]. Temu ma służyć Trzecie Uderzenie i "zebranie w Komnacie Gufa", czyli zrównanie i połączenie wszystkich jaźni [nie mylić z ego]. Nie chcę stać się równy Bogu, ale potrzebnym Mu- a nie tylko On nam, Lilim-om.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Semele

Semele

Michał Dyszyński