ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W dyskusjach na tematy światopoglądowe, religijne, a na pewno tez w myśleniu o religii i etyce, prędzej czy później, pojawia się pewien argument, który niejako "przygważdża" myślenie. To argument: jak się nie posłuchasz, bo Bóg i tak jest silniejszy od ciebie, więc wsadzi cię do piekła. Dlatego musisz się słuchać, nawet wbrew swojemu poczuciu prawdy, nawet jeśli jakaś teza jest ci intelektualnie, w poczuciu sensu kompletnie obca. Mus to mus - zawsze można nazwać "prawdą", coś co normalnie nazwalibyśmy fałszem.
Ten argument (nazwijmy go roboczo argumentem "z tyranii") dla jednych wydaje się naturalny, powiedziałbym że wręcz niezbędny, aby cała religia i etyka "miała sens". To, że Bóg swoją siłą ostatecznie "dopilnuje" aby było tak jak trzeba, jawi się dla części osób jako coś niezbędnego filozoficznie, jako rodzaj gwarancji, że ludzie swoimi złymi mniemaniami nie rozwalą systemu, który miałby zapewnić "porządek".
Jednak dla drugich będzie dokładnie przeciwnie - szafowanie owym argumentem będzie ostatecznie powodem odrzucenia religii, wiary w Boga. Dla tych drugich ustawianie kwestii prawdy na takiej wymuszonej płaszczyźnie właśnie świadczy o manipulowaniu, fałszowaniu tejże prawdy. Czyli byłoby wręcz dowodem, że religia jest fałszywa, wynika z chęci manipulowania ludźmi przez kastę kapłańską (czy kogo tam jeszcze, komu to pasuje). A nawet jeśli aspekt manipulacji odstawimy na bok, to dalej mamy to dość podstawowe pytanie: na jakiej w ogóle zasadzie, argument z tyranii, z tego "musisz to uznać po mojemu, to jak nie, to ja ci sprawię ból" W OGÓLE MIAŁBY WYSTĄPIĆ?... Przecież albo prawda, albo wymus. To Hitler - tyran - "mógł" sobie postawić sprawę na zasadzie "zwycięzców nikt się nie będzie pytał o rację", ale już nie (dobry) Bóg... Bo jeśli uznamy argument z tyranii za słuszny, to jak tu nazwać boga - tyrana dobrym?...

Pytanie moje chyba wkracza na mocno "niebezpieczne" wody. I pewnie niejeden teista będzie miał mi za złe, że w ogóle jest postawiłem, stawiając jakoś w ogóle pod znakiem zapytania problem zbawienia, czegoś uładzonego wewnętrznie na "zrozumiały" sposób. W mojej ocenie wynika to z tego, że wielu teistów ma swój teizm intelektualnie nie rozliczony. Tzn. w wielu aspektach mamy tu myślenie sprzeczne - jest coś, a jednocześnie jest zaprzeczenie owego czegoś. Argument z tyranii jest chyba jednym z najmocniejszych "włożeniem kija w mrowisko" opisywanego nierozliczenia.
Ja jednak stawiam to pytanie, bo uważam jest za TEST PRAWDZIWEJ WIARY W BOGA, albo inaczej - test na to, CO TRAKTUJEMY ZA WIARĘ W BOGA, czy wiarą jest de facto "religijna nowomowa", czy to JAK JEST?... Czy wierzymy w Boga dobrego NAPRAWDĘ?, a więc Boga, którego nie z powodu przymusu, ale SPONTANICZNYM ROZPOZNANIEM określilibyśmy jako dobrego, czy traktujemy Boga dokładnie tak jak typowego ziemskiego tyrana - tzn. NAZYWAMY (!) go ZE STRACHU pozytywnymi określeniami, ale istotę sprawy traktujemy jako coś osobnego?...
W tym zawiera się kolejne pytanie: CZY NAPRAWDĘ WIERZYMY, że Bóg jest wielki, wspaniały, ponad ludzkie ułomności, słabostki, małostkowate pragnienia, czy raczej chcemy całą ową ludzką małostkowatość Bogu zostawić jako atrybut REALNY, choć tylko NIE NAZWANY PO IMIENIU?...
A może Bóg właśnie oczekuje od nas wiary w to, że WBREW PEWNYM SUGESTIOM MAŁYCH LUDZI uznamy Go za tego NAPRAWDĘ WIELKIEGO I DOBREGO? - Myślę "wielkiego i dobrego" w realnych atrybutach, ZROZUMIAŁYCH DLA CZŁOWIECZEGO UMYSŁU, a nie tylko w nazwach, a nie tylko na modłę tyranów, którzy od niepamiętnych czasów wymuszają nazywanie ich dobrymi i wspaniałymi.
Takie pytanie ja stawiam sobie, jako teista. Bo jeśli tego pytania sobie nie postawię, jeśli uznam domyślny prymat tyranii w traktowaniu Boga, to czy tego Boga nie obrażę?... :think:

Bo jeśli mentalnie, wewnętrznie potraktuję jednak Boga na równi z ziemskimi tyranami (choć w słowach będę cały czas poprawny), to czy Bóg się w tym jednak nie rozezna?...
To czego On w końcu ode mnie oczekuje?...

Piotr Rokubungi

A słyszał ty, Michałek, o teodycei, a? :wink:

Oraz o tym, że dziecko należy czasem "ukarać" trochę dla jego dobra?

Dyskurs

Dziecku należy wyznaczać bariery of jak najwcześniej przede wszystkim dla jego bezpieczeństwa a następnie aby przez narcyzm nie stało się tyranem rodzica. Miłość moralna to przytulenie jednym ramieniem a drugim ustawienie poprzeczki.

Ja się nie pytam Istnienia czego ode mnie oczekuje, bo na to czasu szkoda. Spełniam się pomagając innym ale równocześnie nie pozwalam aby inni mnie w jakikolwiek sposób wykorzystywali. Mam jasno określone granice, bo tak właśnie mądrze wychowali mnie Rodzice.

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Trochę dalej "głośno myśląc" w temacie postawiłbym pytanie: czy czasem nie jest tak, że każda świadomość musi niejako "złamać" swoją nieograniczoną ekspansywność, uznać, że nie wszystko jej wolno?
- Dziś skłaniam się do tego, iż trochę tak jest. Każdy musi w końcu pogodzić się z tą trudną prawdą, że ostatecznie czeka nas (samo)ograniczenie. I tyrania (jakakolwiek by ona nie była) to umysłowi uświadamia.
Tylko czy brzemieniem owej tyranii koniecznie trzeba obarczyć Boga?...

Piotr Rokubungi

No, cóż... Siddharta Gotama Siakjamuni podobno zaakceptował demony i obłaskawił je [swoją współczującą postawą]. Mi to jak najbardziej odpowiada, szczególnie, jeśli chodzi o wewnętrzne "demony" psychiki człowieka [a w inne tak średnio wierzę].