ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jednym z najbardziej dziwnych, w pewien sposób irracjonalnych właściwości ludzkiej natury (przynajmniej patrząc na sprawę od strony czysto intelektualnej), śą różnego rodzaju egzystencjalne lęki, a na ich szczycie LĘK PRZED POZNANIEM SIEBIE, UCIECZKA OD SAMOŚWIADOMOŚCI.

Ten lęk u różnych ludzi będzie miał różne nasilenie, ale chyba niemal każdy go przynajmniej trochę odczuwa. Objawia się on np. wtedy, gdy mamy się o sobie dowiedzieć czegoś niefajnego, czegoś co mogłoby nam jakoś zburzyć dobrą opinie o nas samych.
Ten lęk jest irracjonalny, bo przecież samo uświadomienie sobie czegoś nie obliguje jeszcze do jakichś dalszych decyzji, czy działań. Uświadamiając sobie np., że jesteśmy tchórzami, nie zdradzamy się z tym faktem przed otoczeniem. Samo takie uświadomienie nie oznacza, że ktokolwiek zacznie nas gorzej traktować, czy wyśmiewać. Po prostu zarejestrujemy w sobie pewien fakt, pewną właściwość, a z tego wcale nie musi nic konkretnego wynikać. A jednak ludzie tego rodzaju lęki odczuwają.
Obserwuję pewnych ludzi, u których ów lęk przed uświadomieniem sobie czegoś negatywne o sobie jest wręcz patologiczny, blokujący im rozumienie i percepcję rzeczywistości. Skąd właściwie się on bierze?...
- Ja sporą winę za powstawanie i utrwalenie się owego lęku widzę
1. w CZARNO - BIAŁYM MECHANIZMIE OCENY RZECZYWISTOŚCI.
Jeśli dla kogoś jest wyłączne pełne dobro i pełne zło - czyli jeśli coś miałoby być dobre, to owo dobro totalnie zawłaszcza ocenę danego bytu, a podobnie zło oznacza zawsze nieodwołalne i absolutne potępienie. To nagle oczywiste się robi, dlaczego tak - skrajnie spolaryzowany w ocenach człowiek - nie jest w stanie zaakceptować drobnego błędu w sobie - bo musiałby potępić się ostatecznie. A z takim ostatecznym potępieniem siebie w ogóle nie wiadomo, co dalej robić...
2. Ale jest chyba jeszcze inny, dość charakterystyczny powód, dla którego wielu ludziom tak trudno jest przyznać się do błędu, czy nawet w ogóle pomyśleć, że błędy, wady, słabości posiadają. Tym powodem jest osobowość skupione na walce i konkurencji.
Konkurencyjne zachowania są biologiczne. Mają je praktycznie wszystkie gatunki ssaków, gadów, ryb. Konkurują i stawonogi, a nawet szczepy bakterii. Życie biologiczne wita nas na tym świecie walką o przetrwanie i rozmnożenie się. Więc nasze emocje, w sposób instynktowny są nastrojone do tej walki. W jej ramach budujemy na zewnątrz najbardziej "podpicowaną" wersję siebie - walczymy o uznanie, docenienie, atrakcyjność dla partnerów, a także groźny, zniechęcający wizerunek dla wrogów, czy rywali. Kto w sobie tej biologii rozumowo nie rozliczył, ten jej ulega bezwiednie i automatycznie. Dlatego wiele ludzi przenosi ten podpicowany obraz siebie, użyteczny w walce na zewnątrz, także na oceny prywatne - wydaje się im, że jest absolutnie niezbędne uważanie siebie za osobą szczególnie silną, atrakcyjną, inteligentną. A że przyjąć taka opcję można nawet nie mając ku temu najmniejszych podstaw (obowiązku weryfikacji nie mamy wcale zapisanego w genach), to wielu ową opcję po prostu przyjmuje.
3. Kolejnym powodem do samooszukiwania się jest z kolei mechanizm nagrody, jaki mamy wmontowany w odczuwanie. Działa on tak, aby jakoś wyraziście odznaczać w emocjach sukcesy i porażki - sukcesy na przyjemność i poczucie satysfakcji, porażki na obniżenie nastroju. Więc jak można sobie gratis załatwić przyjemność za pomocą fałszowania, bądź skrajnego filtrowania odczytów rzeczywistości, to dla wielu jest to pokusa nie do odparcia.
4. Czwartym powodem, dla którego porażka, czy negatywna ocena siebie jest tak trudna dla wielu do zaakceptowania jest PROBLEM Z JEJ OBSŁUŻENIEM. Sukces zamyka sprawę - on jest, nie sprawia dalej problemów. Z porażką, z czymś nieprawidłowym jest gorzej - one DOMAGAJĄ SIĘ DZIAŁANIA w celu naprawy sytuacji. Jeśli ktoś czuje się wewnętrznie słaby, ma już wcześniej przekonanie o niewielkiej własnej sprawczości, to często tez odczuwa kolejną porażkę jako PROBLEM NIE DO PRZEZWYCIĘŻENIA. A jak czegoś i tak nie potrafimy obsłużyć naszą sprawczością, to przecież nic sie nie stanie, jeśli to w ogóle zignorujemy...
Wszystko to razem (a pewnie też jakieś niewymienione przeze mnie czynniki) powoduje, że większość ludzi ma problem budowaniem klarownej, adekwatnej samoświadomości, wiedzy o sobie - o swoich cechach dobrych i złych, o tym co mocne, a co słabiutkie.

Co jest efektem dalszym braku poprawnej wiedzy o sobie?
Są tu głównie efekty negatywne -przede wszystkim po prostu niezdolność do skutecznego planowania działań i decyzji, gdy wymagana jest do nich jakaś kalkulacja tego, co NAPRAWDĘ potrafimy, rozumiemy, do czego jesteśmy zdolni.
Ktoś nie znający jak szybko biega, nie wie, w jakiej konkurencji biegowej wystąpić, aby się nie zbłaźnić, przybiegając na metę długo po konkurentach. Ktoś kto nie wie, jaką ma siłę i umiejętności walki, nie jest w stanie ocenić potencjalnego rywala, przeciwnika. Jak się przeceni, do w walce może dostać porządny łomot - nawet zostać kaleką, czy wręcz zabitym. Jak ktoś nie wie, czy podoła obowiązkom określonego typu, a weźmie je na swoje barki, to potem może sobie napytać naprawdę poważnej biedy. Świadomość naszych dobrych i złych stron nie jest bowiem (jak to się chyba części osób wydaje) tylko kwestią dobrego samopoczucia, lecz ma przełożenie na SKUTECZNOŚĆ FUNKCJONOWANIA w świecie.
Ale wiele osób opisywany lęk przed samoświadomością ma tak silny, potrzebę dowartościowania się tak przemożną, iż nie są w stanie uczciwie, "po męsku" spojrzeć na swoją osobę. To jest dla nich za trudne, oni są zbyt słabi...
Warto też dodać, że brak pewnego minimalnego poziomu samowiedzy ma negatywny efekt nie tylko na nasze działania w świecie, ale też w postępowaniu względem siebie samego. Ulegamy licznym frustracjom, nieraz cierpimy psychicznie z różnych powodów. Aby owe cierpienia jakoś zneutralizować, trzeba przynajmniej w minimalny sposób zdiagnozować ich przyczyny, powiązania - trzeba w jakimś tam minimalnym stopniu POZNAĆ SIEBIE. Bez tego samopoznania będziemy bezradni wobec bardzo wielu spadających na nas ciosów. Nie bedziemy nawet w stanie oszacować, co jest ich powodem - nasza postawa, czy działania zewnętrzne. I takich ludzi bardzo często można obserwować - zablokowanych w zrozumieniu przyczyn ich własnych frustracji, depresji, mentalnych porażek. Ale jak może być inaczej, skoro taki człowiek przez całe życie broni się, rękami i nogami, przed rzetelną wiedzą o sobie?...
Jak tu, przy zerowej wiedzy i rozumieniu zagadnienia, cokolwiek zdiagnozować, podjąć sensowną decyzję?... :shock:

Semele

Masz ten lęk Michale?
Co to JEST samoswiadomosc?
Nie jest to samotność?

Nie zdefiniowalismy tego na forum.

Semele

Teraz oglądam naz kulturze:

Film fantazy :-) :-) :-)
[link widoczny dla zalogowanych]

Jestem zszokowana tym, ze współczesna młodzież czyta przeważnie fantazy...

Michał Dyszyński

Semele

Nie za bardzo zrozumiałeś co mam na myśli pisząc samotność.
Myślałam o dyskusji o samoswiadomosci w temacie: istnieje.
Jesli świadomość to ja jestem, nie można mieć innego wniosku.:-)

"W tym filmie każdy chce wyjść z ram własnego życia. Buntuje się cenzor. Buntują się postacie filmowe. Wszyscy szukają wolności, której nie ma. Jej przebłysk jest może tylko w idei ucieczki. Wystarczy nocą wejść na dach własnej kamienicy, aby przekonać się, ilu ludzi znajduje się w stanie ucieczki. "Aż tak wielu?" - dziwi się cenzor, obserwując dachy pełne ludzi. Sam jest jednym z lunatyków."

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Czyli kompletnie mamy inaczej. Ja "Boga" widzę w relacji z drugim. NAWET gdy on odejdzie. Wiem, że relacje z człowiekiem sa nie zawsze wieczne.
Uważam, że ludzie odchodzą i wracają.

Semele

Wracają gdy nasze relacje byly uczciwe.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Nie chodzisz do spowiedzi?

Raczej nie zwierzam się kobietom...

Kruchy04

Michał Dyszyński

Arystoteles

Kruchy04

Michał Dyszyński

Arystoteles

Doceniam włożoną pracę, ale nie wydaje mi się, żebyś dotknął poruszanego tematu. Chociaż to może być wina niezbyt jasnej treści posta. Ludzie odrzucają standardowy argument przeciwko wolnej woli. Robią to najczęściej mówiąc, że człowiek jest odpowiedzialny za swoje decyzje (w sensie zasługiwania na naganę lub pochwałę, ale nie taką o czysto praktycznym celu, tylko na przykład z punktu widzenia Boga) jeśli może w danej chwili świadomie wybrać inaczej i jeśli jest autorem swojej decyzji. Oba te kryteria zapewnia im w tej historii rzekoma wolna wola.

Ostatnio w podobnej dyskusji niektórzy odrzucali też taki pogląd, że decyzja jest zdeterminowana wartościowaniem, które przeprowadza decydujący - twierdzono, że niezależnie od wartościowania można zignorować atrakcyjność danej opcji i "zawetować" wybierając tę drugą - dzięki tej umiejętności jest się podobno całkowicie odpowiedzialnym za podjętą decyzję niezależnie od sytuacji, w której jesteśmy postawieni.

Tylko że to ujęcie ma nieprzyjemne konsekwencje - przeczy naszej codziennej intuicji na ten temat - postrzegamy poczytalność i odpowiedzialność ludzi, którym metaforycznie przystawiamy lufę do potylicy jako znacznie zmniejszoną albo nawet zerową. Jest to jednak odpowiedzialność na nieco innym (może bardziej pragmatycznym i karnym) poziomie i może nie warto o tym rozmawiać. Przede wszystkim widać brak pomysłu na to, jak miałby wyglądać wpływ osób trzecich na proces decyzyjny. Jak można na kogoś wpłynąć, skoro jego decyzja w całości zależy od niego, on jest jej ostatecznym autorem i nawet wartości i oceny decydującego nie determinują w wystarczający sposób podjętej decyzji? To wypływa z "wolnej woli" decydującego, jak ktoś miałby wpłynąć na to, co wypływa z "wolnej woli"?

Ja w tym poście eksploruję problemy takiego spojrzenia na wolną wolę i szukam na nie jakichkolwiek odpowiedzi, niestety na razie z dość skromnymi wynikami.

Podsumowując - wałkowany problem to wbrew pozorom nadal to samo pytanie - co możemy wymyślić, żeby sąd Boga nad ludźmi miał sens większy od sądu człowieka nad wynikiem uruchomionego programem komputerowym?

Semele

Michał Dyszyński

Banjankri

Semele

Banjankri

Semele

Ok przeanalizuje to. Czy żałujesz tego iż napisałeś że dyskurs to latryna??

Masz jakąś refleksję w tym temacie??

Czy utozsamiasz sie z Fedor em, który też nie lubi kobiet?

Wuj też ceni bardziej mężczyzn.
Czy w ten sposób podtrzymujecie tradycję katolicką?

Właściwie w buddyzmie nie ma kobiet. Czy ja o czymś nie wiem?

:-)