ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jako nauczyciel z wykształcenia, interesuję się dydaktyką. Uważam ją za pasjonującą pod wieloma względami dziedzinę - taką filozofią umysłu w specjalnym zastosowaniu.
Dlatego też z zainteresowaniem obserwowałem to, co się działo, gdy w szkolnictwie, w początkowych klasach nauczania, zrezygnowano z ocen szkolnych, zastępując liczbowe wyrażenie postępów uczniów ocena opisową. Dodatkowo w klasach początkowych, stosowano różnego rodzaju oceny obrazkowe - np. uśmiechnięte słoneczko, które obrazowało dobre wyniki ucznia.
Do wszystkiego doszła też ideologia "nie zniechęcania" uczniów negatywnymi ocenami. Więc w pierwszych klasach w ogóle nie było ocen negatywnych, same pozytywne. Problem w tym, że taki system ocen, w oczach uczniów bardzo szybko ewoluuje w sposób znacząco odmienny w stosunku do tego, co sobie (w moim przekonaniu naiwnie) obiecywali po nim "światli pedagodzy". Bo szybko okazało się, że taki nauczyciel z ocenami dalej jest między swoistym młotem a kowadłem. Bo uczniowie, nawet w pierwszych klasach podstawówki, tacy głupi nie są, mają mocno wyczulone na ocenę emocje, a do tego dość bezkompromisowy obraz świata.
Jeśli pedagog wszystkim uczniom, niezależnie od ich osiągnięć stawia to samo uśmiechnięte słoneczko, to uczniowie szybko widzą, że ta ocena niczego nie ocenia - przecież wszyscy i ten obibok i głupek, jak i młody geniusz mają to samo słoneczko za wyraźnie inne dokonania.
Aby się nie kompromitować w oczach uczniów, pedagog w końcu musi zacząć jakoś różnicować swoje oceny - za ewidentnie lepszą pracę dawać ocenę lepszą. Czyli choć (znowu, aby się nie narazić światłym lewicowym ideologom pedagogiki) dalej wszystkich uczniów tylko chwali stawiając zawsze uśmiechnięte słoneczka, to jednak za wyraźnie lepszą robotę stawia nie jedno, tylko dwa, trzy, a może nawet pięć uśmiechniętych słoneczek. Efektem dalszym takiego zachowania jest bardzo szybki dostosowanie się percepcji uczniów, dla których jedno uśmiechnięte słoneczko robi się po prostu oceną negatywną, a dopiero 4-5 słoneczek uśmiechniętych jakoś satysfakcjonuje. System ewoluuje w stronę łatwą do przewidzenia - jest gdzieś poziom neutralny, a po bokach mamy z jednej strony negatyw, a z drugiej pozytyw (też większy, albo i mniejszy).

Niestety, światli lewicowi pedagodzy mają to do siebie, że narzędziem ich rozumowanie jest przede wszystkich chciejstwo. Chciejstwo jest, skądinąd może i szczytne - aby nikogo nie wywyższać, aby była równość (i braterstwo). Może i fajnie, są to cenne wartości. Jest jednak i druga strona medalu - OCENA JAKO INFORMACJA O WARTOŚCI NASZYCH OSIĄGNIĘĆ.
Niestety, nie da się jakoś sprawnie pogodzić tych dwóch - sprzecznych - wymogów, aby to samo jednocześnie
- było równe - po to, aby ogólnie była równość, by się nikogo nie wywyższyło
- było różnicujące osiągnięcia - do czego służy, z definicji, ocena czyjejś pracy - że coś jedno jest zrobione dobrze, a inne źle.

Lewicowi światli pedagodzy, mają jednak te swoje chciejstwa, więc zepsuli to, co się nazywa oceną, czyniąc z tego narzędzie efektów pracy nie różnicujące, czyli zrobili coś, co się oceną nazywać nie powinno, bo to NICZEGO NIE OCENIA, stanowiąc jedynie wyraz postulatu, aby wszystkich chwalić, niezależnie od tego, co sobą ów ktoś reprezentuje.
Tak to jest, jak ktoś nie jest w stanie sam się ze sobą - uczciwie w umyśle - dogadać czego właściwie chce.
Światli lewicowi pedagodzy oczywiście mogą "naprawić" to, w co wyewoluowała ocena i np. zabronić surowo nauczycielom różnicować oceny w zależności od wyników. Nauczyciele mogą tylko zachęcać, bez względu na to, czy uczeń robi coś dobrze czy źle - jak to np. w Szwecji..
http://www.sfinia.fora.pl/swiat-ozywiony,11/nowy-trynd-w-edukacji-nie-poprawianie-bledow,18143.html
W ten sposób ocena przestała być oceną, a stała się po prostu pochwałą.
Uczeń nie jest taki głupi, aby się dać nabrać, że coś co nie różnicuje, może pełnić rolę oceny. Więc nie pełni, więc - dzięki pomysłom światłych lewicowych pedagogów - mamy ogólnie edukację bez ocen, czyli BEZ INFORMACJI O TYM, CZY ROBI SIĘ COŚ DOBRZE CZY ŹLE. W ten sposób uczeń szybko się zorientuje, że to, co robi NIE MA ZNACZENIA. Robienie cokolwiek - dowolnie, losowo, całkiem bez sensu jest w tym układzie tak samo dobre, jako robienie czegoś celowo, w zgodzie z regułami, sensownie.
Czy dla psychiki młodych ludzi będzie to lepiej?
- Światli lewicowi pedagodzy pewnie uważają że tak, że paradygmat równości, nie różnicowania nijak ludzi powinien zostać uznany za wartość najwyższą, a na pewno wyższą niż celowość i sensowność działania.
Ja chyba jestem mniej postępowy w moim rozumowaniu. Światła lewicowa pedagogika mnie nie przekonała... :think:

Andy72

Z Alicji w Krainie Czarów:
z WIkipedii
Jeden z ptaków, Dodo, decyduje, że zwierzęta powinny się osuszyć w Wyścigu Kumotrów, który nie ma żadnych reguł oprócz biegania w kółko. Wyścig trwa pół godziny i każdy wygrywa, więc każdy powinien dostać nagrodę. Alicja oddaje swoje słodycze na nagrody, sama dostaje w nagrodę swój naparstek, a Mysz opowiada jej swoją długą i smutną historię prześladowań przez koty. Rozdział kończy się, gdy Alicja opuszcza uczestników wyścigu.

A jak to się ma do Wujowej apotakastazy?

Michał Dyszyński

Semele

Michał to prawica wprowadziła słoneczka.
Za komuny było tak po "marksistowsku".

Nie umiesz, siadaj.:-) :-) :-) :-) :-)

Michał Dyszyński