ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wczoraj próbowałem się zagłębić w twórczość ostatniej polskiej noblistki - Olgi Tokarczuk. Stwierdziłem: nie moja bajka...
Właściwie to powiedziałbym, że sposób w jaki pisze Tokarczuk jest wręcz kwintesencją tego, czego nie lubię i w literaturze i w życiu. Chodzi o nieustanne poddawanie się skojarzeniom. Ja w sobie z tym walczę, widząc w takim skrajnie asocjacyjnym trybie funkcjonowania jałowość, utratę kontroli umysłu. Jeśli o coś mi w życiu chodzi, to o poddanie myśli samozrozumieniu, a nie nawarstwianiu bodźców, których nie umiem zaklasyfikować. Natomiast na tym chyba jakby polega styl Tokarczuk - że skojarzenie u niej goni skojarzenie, na żadnym dłużej uwaga nie pobędzie, bo trzeba się będzie zająć nowym skojarzeniem. Ja zaś procesuję świat dogłębnością rozumienia - wolę mniej bodźców, mniej koncepcji, ale za to analitycznie prześwietlonych do samego dna.
Przy czym, to ważne, NIE KRYTYKUJĘ wcale pisarstwa Olgi Tokarczuk. Moje spostrzeżenia należy przyjąć nie w trybie "to jest zła proza" (bo wręcz mógłbym sam wskazać powody, dla których to jest ciekawa proza), ale w trybie "wrażliwość Michała jest inna". Osoby o innym stylu przetwarzania świata i siebie zapewne tę prozę polubią i docenią. Bo oczywiście jest to DOBRA proza.
Podobnie mam z wieloma filmami, które uważam za dobre, wartościowe, ale...
... mi się nie podobają. I odwrotnie, bywają filmy i książki, którym nie przypisywałbym większych wartości, ale ja sobie je czytam i oglądam - bo np. taki mam nastrój, aby mieć niezobowiązującą rozrywkę.
Trochę też dziwię się ludziom, którzy jak im się nie podoba jakiś rodzaj twórczości, wypowiadają się o tym w trybie kategorycznym, w stylu "to jest bezwartościowe ...". Osobiście za wskaźnik pewnej dojrzałości mentalnej traktuję zdolność do rozdzielenia własnych upodobań vs bardziej obiektywnej oceny.

Semele

Wstyd Michale..
Próbuj dalej.
Moja mamcia 81 daje t radę..

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Ja się przymierzałam do Tokarczuk jakiś czas temu, zanim stała się noblistką i niestety również nie podeszło. Dla mnie Olga Tokarczuk jest typową przedstawicielką prozy kobiecej, którą można sprowadzić do strumienia świadomości.

Michał Dyszyński

Andy72

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Andy72

Ja ostatnio nie mam zapału, i nie potrafię wziąć się nawet za wartościową literaturę, za którą powinienem się wziąć, w czym ubolewam.

Michał Dyszyński

Semele

Nasz umysł za wszelką cenę wspiera to, w co wierzymy. Właśnie dlatego tak trudno jest zmienić świat.
Olga Tokarczuk – Moment niedźwiedzia

Myśl o tym forum.....

Czytałam Tokarczuk dawno temu. Myślę, że wrócę do tej lektury. Czy to JEST proza kobieca...
paliwa kopalne są czyjąś własnością i można je sprzedawać. Ludzkość dzieli się na dwie płcie. Rozmnażanie się jest dobre i pożądane. Religia należy do działań zbiorowych. Według Olgi Tokarczuk są to prawdy tak oczywiste, jak niegdyś oczywista była płaskość Ziemi. Proponuje więc grę towarzyską w heterotropię, która polega na kwestionowaniu tych oczywistości i rysowaniu światów alternatywnych. To pierwsza część jej najnowszej książki „Moment niedźwiedzia”. Druga to eseje o horrorze, którego nauczyliśmy się nie dostrzegać, czyli o tym, jak człowiek traktuje zwierzęta. Temat obecny w pisarstwie Tokarczuk od dawna. Przy czym nie są to czułostkowe, rzewne opowiastki, ale próba analizy, jak religia i filozofia kształtowały takie postawy (papież Pius IX protestował przeciwko założeniu Towarzystwa Zapobiegania Okrucieństwu wobec Zwierząt). Tokarczuk dzieli się swoimi lekturami: Coetzee, Faber, Singer, wreszcie Jean Rolin – francuski dziennikarz, który podróżował po świecie obserwując bezdomne psy.

Kolejne części nie mają jednego wspólnego motywu. Są tu: i seksualność, i podróżne refleksje, i wnikliwa analiza smoleńskiej żałoby. Bo „Moment niedźwiedzia” to rozproszone pisma Olgi Tokarczuk zebrane w jeden tom. Znajdziemy tu teksty drukowane wcześniej przez „Krytykę Polityczną”, „Odrę”, prasę niemiecką, a także cykl „Pliki podróżne” publikowany w 2009 r. na łamach POLITYKI. A więc rodzaj recyklingu, któremu zresztą Tokarczuk poświęca jeden z esejów, opisując swoje szwajcarskie doświadczenia.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Zawziąłem się nieco z tą Tokarczuk. Sięgnąłem do innej ksiązki. I...
tym razem mi się spodobała!
Jej "Podróż ludzi Księgi" jest całkiem fajna (przynajmniej ten początek, który pociągnąłem). Może się uprzedziłem akurat tą częścią prozy naszej noblistki, która jakoś była ewidentnie nie dla mnie. "Podróż..." mogę już bardziej polecić.
Chociaż.
Dalej to nie jest proza, która by mnie przykuwała do lektury, bo dalej ów TRYB SKOJARZE’Ń WIELU w tej ksiązce występuje. Rozumiem jednak, że niejednemu ten styl może się podobać. Nawet mnie, momentami, się podoba. Jednak na krótko, bo potem mnie męczy.

Michał Dyszyński