ŚFiNiA

[Michał Dyszyński]

Archiwizuję pewne swoje wypowiedzi z mojego profilu na Facebooku

Jak mi ktoś wskazuje, kogo powinienem uznawać za wroga, to z zasady odpowiadam: goń się! Kwalifikację do wrogości zostawiam sobie samemu.
Jeśli ktoś szczuje mną, to powiadam: nie jestem twoim pieskiem.
Ani nawoływania do merdania ogonem wobec kogokolwiek, ani szczególnie rozkaz "bierz go!" nie powinny mieć skutku wobec kogoś, kto czuje pewne minimum swojej osobistej godności. Sam zadecyduję, kogo polubię, a kogo będę chciał postrzegać jako głupca, drania, czy wroga. Wszystkie nawoływania wobec mnie "Szczujemy tobą! Masz nienawidzić, jak ci wyznaczyliśmy!" raczej spowodują, że do kategorii "wróg" zaliczę tego, kto tak mnie próbuje swoimi zarządzeniami wrogości i szczuciem odgórnie traktować, a nie osobę wyznaczaną mi jako (rzekomo) wrogą.
Michał Dyszyński
Jeszcze dopiszę spostrzeżenie ogólne na temat wrogości - zadając pytanie: lepiej jest mieć wrogów więcej, czy mniej?...
Nie wiem, jak inni ludzie, ale ja wolę mieć wrogów jednak możliwie najmniej. Wynika to z tego, że sam jestem raczej przyjaźnie do ludzi nastawiony, więc nie szukam sobie nowych okazji do bycia w stanie gniewu, nienawiści. Domyślam się, że tym różnię się od jakiejś tam frakcji osobowości, które niczym kania dżdżu wyczekują okazji do okazywania wrogości, a do tego najchętniej sobie by skombinowali kompanów do przeróżnych kampanii wrogości. Jak ktoś ma w sercu wściekłość i nienawiść, to wrogowie, których sobie uzna, staną się pretekstem do tych uczuć okazywania. Ja jestem jednak z innej bajki - ilość nienawiści i wrogości, która się by miała wedrzeć w moje życie, wolałbym minimalizować, najlepiej aż do zera. To jest mój osobisty wybór, bo tak czuję, bo taki - niechętny wrogim relacjom z luźmi - jestem.
A poza tym mam świadomość, że gdy ja okazuję komuś wrogość, to ów ktoś - nawet GDY NA POCZĄTKU BYŁ MI PRZYJAZNY, ALBO NEUTRALNY - odpowie mi symetrycznie. Wtedy on zacznie mnie uważać za swojego wroga, nawet jeśli wcześniej byłby to ktoś skory do życzliwości, ewentualnie do pomocy. Dlatego nie okazuję wrogości, powstrzymuję ją w sobie również wtedy, gdy coś mnie by do tego prowokowało. Bo, jak wspomniałem na początku tego posta, wolę mieć raczej przyjaciół niż wrogów.
W tym kontekście uważam, że każdy, kto ma ciut oleju w głowie, a sam nie jest osobowością nienawistną, powinien się tysiąc razy zastanowić, zanim sobie - okazywaniem jako pierwszy wrogości - nowego wroga stworzy, zanim sobie tych przyjaznych, albo obojętnych zamieni na wrogów.
A warto też dodać, że czasami czyjeś zachowania mogą być mylnie nieprzyjazne, bo ktoś ma zły dzień, więc akurat się niemiło odezwał, bo mu się zdaje, że ciąży na nim jakiś społeczny obowiązek, który koliduje z okazywaniem nam przyjaźni. Dlatego nieraz lepiej jest przetrzymać, nie reagować odwetowo nawet wtedy, gdy jakaś forma wrogości wobec nas się objawi. Bo na szali jest potencjalna utrata przyjaciela, wraz z ujawnieniem się nowego wroga. Z wejściem wrogość zawsze się zdąży. Spieszenie się z czymś, co potem trudno jest cofnąć, wydaje się być mało rozsądne.
I mało rozsądne jest zatem spieszenie się do rozkręcania wokół siebie atmosfery wrogości, odwetu, niechęci. Nie twierdzę, że nigdy nikomu żadnej niechęci nie okażę, bo zdaję sobie sprawę, że z niektórymi nie sposób jest żyć normalnie - czyli w przyjaźni. Ale wolałbym, aby to były wyjątki, a do tego, aby moje nieostrożne zachowania nie przyczyniały mi wrogów nadmiarowo. Cierpliwość uważam też za objaw MOCY - nadwrażliwi na swoim punkcie są bowiem przede wszystkim ludzie uprzedzeni, z kompleksami, czyli słabi. Mocny ma świadomość swojej mocy, on wie, że z ewentualnym twardym zadziałaniem wobec potencjalnych nieprzyjaciół zawsze zdąży. W drugą stronę to jest trudniej.

Jeszcze dopiszę spostrzeżenie ogólne na temat wrogości - zadając pytanie: lepiej jest mieć wrogów więcej, czy mniej?...
Nie wiem, jak inni ludzie, ale ja wolę mieć wrogów jednak możliwie najmniej. Wynika to z tego, że sam jestem raczej przyjaźnie do ludzi nastawiony, więc nie szukam sobie nowych okazji do bycia w stanie gniewu, nienawiści. Domyślam się, że tym różnię się od jakiejś tam frakcji osobowości, które niczym kania dżdżu wyczekują okazji do okazywania wrogości, a do tego najchętniej sobie by skombinowali kompanów do przeróżnych kampanii wrogości. Jak ktoś ma w sercu wściekłość i nienawiść, to wrogowie, których sobie uzna, staną się pretekstem do tych uczuć okazywania. Ja jestem jednak z innej bajki - ilość nienawiści i wrogości, która się by miała wedrzeć w moje życie, wolałbym minimalizować, najlepiej aż do zera. To jest mój osobisty wybór, bo tak czuję, bo taki - niechętny wrogim relacjom z luźmi - jestem.
A poza tym mam świadomość, że gdy ja okazuję komuś wrogość, to ów ktoś - nawet GDY NA POCZĄTKU BYŁ MI PRZYJAZNY, ALBO NEUTRALNY - odpowie mi symetrycznie. Wtedy on zacznie mnie uważać za swojego wroga, nawet jeśli wcześniej byłby to ktoś skory do życzliwości, ewentualnie do pomocy. Dlatego nie okazuję wrogości, powstrzymuję ją w sobie również wtedy, gdy coś mnie by do tego prowokowało. Bo, jak wspomniałem na początku tego posta, wolę mieć raczej przyjaciół niż wrogów.
W tym kontekście uważam, że każdy, kto ma ciut oleju w głowie, a sam nie jest osobowością nienawistną, powinien się tysiąc razy zastanowić, zanim sobie - okazywaniem jako pierwszy wrogości - nowego wroga stworzy, zanim sobie tych przyjaznych, albo obojętnych zamieni na wrogów.
A warto też dodać, że czasami czyjeś zachowania mogą być mylnie nieprzyjazne, bo ktoś ma zły dzień, więc akurat się niemiło odezwał, bo mu się zdaje, że ciąży na nim jakiś społeczny obowiązek, który koliduje z okazywaniem nam przyjaźni. Dlatego nieraz lepiej jest przetrzymać, nie reagować odwetowo nawet wtedy, gdy jakaś forma wrogości wobec nas się objawi. Bo na szali jest potencjalna utrata przyjaciela, wraz z ujawnieniem się nowego wroga. Z wejściem wrogość zawsze się zdąży. Spieszenie się z czymś, co potem trudno jest cofnąć, wydaje się być mało rozsądne.
I mało rozsądne jest zatem spieszenie się do rozkręcania wokół siebie atmosfery wrogości, odwetu, niechęci. Nie twierdzę, że nigdy nikomu żadnej niechęci nie okażę, bo zdaję sobie sprawę, że z niektórymi nie sposób jest żyć normalnie - czyli w przyjaźni. Ale wolałbym, aby to były wyjątki, a do tego, aby moje nieostrożne zachowania nie przyczyniały mi wrogów nadmiarowo. Cierpliwość uważam też za objaw MOCY - nadwrażliwi na swoim punkcie są bowiem przede wszystkim ludzie uprzedzeni, z kompleksami, czyli słabi. Mocny ma świadomość swojej mocy, on wie, że z ewentualnym twardym zadziałaniem wobec potencjalnych nieprzyjaciół zawsze zdąży. W drugą stronę to jest trudniej.

[Katolikus]

Szkoda, że nauka nie ma żadnego lekarstwa na te wszystkie złości, agresje, wrogości, które wypełniają człowieka. Człowiek przepełniony "złym jadem" dostaje dawkę lekarstwa, która rozprasza to, co złe i niskie w człowieku i człowiek wtedy budzi się do bycia kimś nowym, lepszym..

[Michał Dyszyński]

[Katolikus]

[Michał Dyszyński]

[Katolikus]

[Michał Dyszyński]

[Katolikus]

[Michał Dyszyński]

[Katolikus]

[Michał Dyszyński]

[Katolikus]

[Michał Dyszyński]

[Katolikus]