ŚFiNiA

Kruchy04

Jeśli chodzi o jakieś ontyczne "ja", to nie wierzę, ale jeśli chodzi o ten organizm, który myśli, czuje i teraz odpisuje to tak wierzę, że "jestem".

Jest pogląd, że każdy jest jakimś takim ontycznym "ja", które trwa po śmierci.
Jest też pogląd, że jesteśmy procesem w mózgu, to wraz ze śmiercią mózgu nas nie będzie.

jakie znacie argumenty za tymi poglądami, i które was bardziej przemawiają?
:think:

towarzyski.pelikan

Swoją tożsamość można ustalać na 2 poziomach. Jeden to właśnie identyfikowanie się z tym unikalnym, tymczasowym JA, którego koniec najprawdopodobniej skończy się wraz z biologiczną śmiercią. A drugi to identyfikowanie się z czymś większym od tego tymczasowego JA. Np. w innym temacie napisałeś, że jesteś wszechświatem, z którym dzieją się różne rzeczy.

Oba poziomy nie stoją ze sobą w sprzeczności, bo jako to indywidualne ja jesteś jednocześnie integralną częścią wszechświata. I różne religie, filozofie zalecają właśnie przekroczenie tego tymczasowego ja i utożsamienie się z jakąś kosmiczną świadomością, wszechświatem, absolutem.

A nawet z czysto świeckiej perspektywy mamy coś takiego jak tożsamość grupową/gatunkową. Jeśli jakiś x utożsamia się z narodem polskim, to też może uznać, że on tam w głębi jest czymś więcej niż x, jest Polakiem. Jeśli ktoś utożsamia się z człowieczeństwem, ludzkością, to może powiedzieć, że on tam w głębi nie tylko jest x, jest człowiekiem. X umrze, ale naród polski/ludzkość będą trwały po jego śmierci.
Człowiek, który ma dzieci może się utożsamić ze swoim potomstwem będącym nośnikiem jego genów i wartości i uznać, że on jako x umrze, ale będzie żył w swoich dzieciach jako geny i wartości.

Co by nie powiedzieć o tym drugim poziomie, to myślę, że jest to korzystne dla człowieka, żeby utożsamiał się z czymś większym niż tylko to jego tymczasowe JA. Łatwiej jest odejść z tego świata, ale i człowiek jest bardziej pożyteczny społecznie i szczęśliwszy, jeśli nie jest skoncentrowanym na sobie egocentrykiem.