ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W dyskusjach światopoglądowych na sfinii od lat wałkujemy temat wiary. Typowy schemat rozumowania niemal każdego nowego ateisty na tym forum jest następujący: ateista ogłasza buńczucznie, że on w nic nie potrzebuje wierzyć, bo zamiast tej - niepewnej i ulotnej - wiary, posługuje się po prostu wiedzą. Krótko mówiąc, ateista taki jest przekonany, że się nie myli, bo bazuje na tym co pewne, zaś teista to takie głupiutkie stworzenie, które wybrało sobie tę gorszą opcję i zamiast wiedzieć coś, używa wiary. Historia tego forum pokazuje, że samozadowolenie ateisty z powodu jego przewagi w tej "oczywistej" kwestii wiary, wraz z kolejną odsłoną dyskusji z teistami, czy ogólniej nieco bardziej doświadczonymi dyskutantami na forum zaczyna dość szybko topnieć. W końcu - ten, tego..., no.. i tak dalej... - jednak ateista niechętnie przyznaje, że są rzeczy, w które on też wierzy. Przykładowo (podaję przykłady dla ewentualnego nowego ateisty na forum, aby nie musiał przeszukiwać tych tysięcy postów w celu znalezienia stosownego tekstu):
- ateista w końcu przyznaje, że zdarza mu się kogoś spytać na ulicy o drogę, a wtedy w odpowiedź jednak musi UWIERZYĆ (bo słowo wiedza nie bardzo pasuje do poleganiu na informacji od nieznanego człowieka, nijak nie sprawdzonej)
- ateista przyzna pewnie w końcu, że nawet w doniesienia medialne jednak "wierzy", a nie od razu daje im atrybut "wiedza". Szczególnie w dobie wojen informacyjnych i fake newsów.
- ateista bardziej ogarnięty filozoficznie przyzna nawet, że w nauce są pewne aspekty wiary, że funkcjonuje pojęcie HIPOTEZY, czyli przekonania nie potwierdzonego ostatecznie, ale często przyjmowanego w modelach i obliczeniach, a nawet przez wielu naukowców jawnie wyznawanego, jako poprawnego (ci naukowcy wierzą w tę hipotezę).
- i wiele innych przykładów, tak z życia codziennego, jak i nawet dotyczącego nauki.

Teoretycznie więc mielibyśmy sytuację pewnej równości - zarówno ateiści jak i teiście wiedzą, że wierzą (w tym, czy innym przypadku). Skoro tak, to chyba warto postawić pytanie: a kto wierzy ROZSĄDNIEJ - ateista, czy teista?...

Ja - jako teista - dostrzegam znaczną asymetrię w rozsądku wiary ateistycznej i teistycznej. Przynajmniej w wiarach osób, z którymi zdarzyło mi się dyskutować. Asymetria jest na korzyść wiary TEISTY. Bo, niestety, mimo przyznania się, że wiary czasem się używa, ateiści najczęściej wierzą ułomnie, nieraz emocjonalnie dziwacznie, sprzecznie.
Mam nawet swoją hipotezę, dlaczego ateiści tak nielogiczne mają te swoje wiary. Rzecz chyba bierze się z poczucia pewnej klęski światopoglądowej związanej z samym przyznaniem się, że wiara w ogólności jest jakoś potrzebna. Ateista "nie może sobie darować", że tak niefajnie wycofał się z pierwotnego stanowiska, że wytrącił sobie z ręki najmocniejszy światopoglądowy oręż. Więc próbuje cichaczem przywrócić pierwotny stan rzeczy. W zaplątanych emocjach ateisty wiara bowiem wciąż funkcjonuje jako persona non grata, jest omijana, lekceważona, pomijana w rozumowaniu. Niby jak się takiego ateistę jawnie przyciśnie do muru przykładem, gdzie wiara ewidentnie występuje i jest uzasadniona, to taki ateista przyzna tej wierze rację bytu. Ale ma jednocześnie nadzieję, że to jest taki odosobniony przypadek, a w ogóle to wszystko funkcjonować powinno "poprawnie", czyli że wiara jest zła, zaś "poprawnie myśląc, należy wiedzieć". Tę grę w udawanie przed samym sobą w kwestii wiary ateiści potrafią prowadzić przez lata. Widać to dobrze w ich wypowiedziach, gdzie co rusz pojawia się argument w stylu "to jest nieprawidłowe, bo tu występuje element wiary".
Oczywiście ja też nie twierdzę, że element wiary jest poprawny sam z siebie - może być wiara lepsza i gorsza, mniej i bardziej uzasadniona. Ale TO TRZEBA ZA KAŻDYM RAZEM USTALIĆ.
To jest clou błędu popełnianego w argumentacji ateistów!
Zarzucanie komuś nieprawidłowego myślenia za użycie wiary tak w ogóle. Nie za to, że jakoś przedyskutowano i ustalono nieprawidłowość owej użytej wiary, ale za to, że ta wiara w ogóle wystąpiła. Ale, dla niektórych to chyba za duża subtelność...

Jakie efekty - już bardziej konkretnie - tego mentalnego "lęku przed wiarą w rozumowaniu" u ateistów wychodzą w dyskusjach?
Najważniejszym chyba jest efekt udawania, że wiara nie jest wiarą.
Ateista uznaniowo odmawia pewnym schematom rozumowym miana "wiara", choć funkcjonalnie coś ewidentnie wiarą jest. Przysłowie mówi, że jak coś: pływa jak kaczka, kwacze jak kaczka, nurkuje jak kaczka, znosi jajka jak kaczka, to pewnie jest to kaczka. Dla ateisty jednak coś co polega na: uznaniu czegoś w rozumowaniu, przyjęciu tego mimo braku dowodu, czy nawet silnych, przekonywujących uzasadnień nie jest wiarą. Mimo że funkcjonalnie tak właśnie chyba byśmy wiarę określili - jako przyjęcie czegoś bez dowodu, bez naprawdę mocnego uzasadnienia, mocą po prostu osobistego przekonania.
Dla niejednego ateisty zatem wiarą wcale NIE przyjmujemy:
1. LOGIKI - mimo, że nikt nie jest w stanie tejże logiki udowodnić, czy uzasadnić z czegoś tam (właściwie nie mają logiki, to nawet nie mamy CZYM uzasadnienia dokonać)
2. METODOLOGII NAUKOWEJ - też się jej nie dowodzi. Naukowcy ją przyjęli, bo są przekonani, że SIĘ SPRAWDZA. Ale tego, że się "sprawdza" nie ma jak dowieść, bez ustalenia co to znaczy "sprawdzać się", to zaś wymaga ZAŁOZENIA.
3. JĘZYKA I JEGO KONSTRUKCJI - mimo, że nie ma żadnych logicznych uzasadnień dla konstrukcji językowych - one powstały najczęściej w toku różnych prób porozumiewania się ludzi.
4. ŚWIATOPOGLĄDU jako takiego.

Co robi (niejeden, może nie każdy) ateista, aby tego wszystkiego, co po prostu spełnia wymogi pojęcia "wiara" nie nazywać wiarą?
- Ano CO SIĘ DA. Uzasadnienia będą najczęściej mętne i irracjonalne. Na tym forum padały sformułowania w stylu "zweryfikuję to logiką" (konkretu tej weryfikacji oczywiście się nie doczekaliśmy), stwierdzenia "to tak jest", czy na koniec ucieczki w postaci użycia ironii, drwiny itp.
Problem jest w tym, że dopóki ateista będzie się wewnętrznie samego aspektu wiary bał, dopóty jego rozumowanie będzie się robiło wadliwe. Bo taki, emocjonalnie zablokowany w myśleniu, człowiek nie poradzi sobie z poprawnym rozpoznaniem myśli - tak cudzych, jak i własnych. Wiedzą to najlepiej matematycy, którzy mechanizm myślowy separacji aspektów założonych (forma wiary) i wyprowadzanych dociągnęli do perfekcji. Matematyk nie boi się powiedzieć co jest aksjomatem w jego rozumowaniu. On stara się liczbę tych aksjomatów minimalizować (ważny postulat metodologiczny), ale jednocześnie wie, że musi wprowadzić ich tyle, ile trzeba, aby model - teoria funkcjonował w zakresie/celu jaki jest przed nim stawiany. Matematyk z resztą też nie boi się myśleć o CELACH (kolejny element założony, czyli forma wiary), do których jego rozumowanie ma prowadzić. Po prostu dla matematyka kwestia wiary, albo i jej braku NIE NIESIE ŻADNYCH DESTRUKCYJNYCH EMOCJI. Nasi forumowi ateiści chyba jednak rzadko są matematykami, a aspektu wiary (nawet po jego formalnym zaakceptowaniu) boją się jak diabeł święconej wody. W szczególności najczęściej typowy ateista nie jest w stanie w ogóle ruszyć z analizą tego, co zakłada w konstrukcji swojego światopoglądu - te założenia są poza jego analizą, są ciemną plamą na mapie umysłu. :think:

Teista ma tu łatwiej - on po prostu nie musi się "bać, że w coś uwierzył". Oczywiście dalej otwarta jest dyskusja, czy uwierzył zasadnie, mądrze, głupio. Bo wiara wierze nierówna (o czym niejeden się przekonał wierząc/ulegając namowom naganiaczy z różnych instytucji finansowych). Teista nie twierdzi, że wiara jest czymś nieomylnym (szczególnie że religii jest wiele, a zwykle wyznaje się jedna z nich, w pozostałe NIE wierząc). Ale ogólnie, głównie dzięki temu, że samego aspektu wiary, rozważania jej właściwości, teista się nie boi, to ma to wszystko razem klarowniej poukładane.

mat

Semele

Ja wierzę w człowieka...

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Nie widzę sensu oceniania ateizmu na podstawie kilku specyficznych przykładów. Wygląda to jak nieczyste zagranie, ze z góry określonym celem. Jeżeli chcesz być rzetelny, to oceniaj idę ateizmu, a nie ateizm na podstawie zachować losowych osób.

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński