ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Są takie postawy, zachowania, które ich twórcy uważają za wyraz potęgi ich osobowości, ale z zewnątrz (przynajmniej mi) jawią się jako coś dokładnie przeciwnego, jako objaw słabości, głupoty, małości.
Na pierwszy ogień wezmę postawę "ja nigdy nie pękam, jak ktoś mi wejdzie w drogę, to dam w mordę i pokażę, że to ja tu rządzę!".
Instynktownie patrząc taka postawa wydaje się być świadectwem mocy. Wszak silny powinien umieć się bronić, powinien dawać wyraz temu, że jest silny. Ale czy na pewno powinien?...

Wobec paradygmatu okazywania swojej mocy w wyzwaniach i starciach pojawia się cały szereg wątpliwości.
1. I tak w końcu coś będziesz musiał uznać ponad sobą Łudzi się ten, kto swoją wojowniczość, gotowość podjęcia wyzwań, traktuje jako cechę, jaką by na stałe posiadał. Czy ktoś pomniejszych wyzywających pokona, czy też nie, znajdą się ci więksi, jeśli nie z jego otoczenia, to gdzieś dalej, jeśli nie ludzie, to może Bóg, może szatan...
2. Konkurencji, w których można stawiać wyzwania jest nieskończoność Niektóre z konkurencji będą między sobą sprzeczne - np. wygrana w byciu najwyższym na świecie jest automatycznie ostatnim miejscem w konkurencji bycia najniższego wzrostu na świecie. Jeśli zatem ktoś pragnie koniecznie być wygranym, to i tak nie będzie nim bezwzględnie, bo nawet wygrywając, często będziemy w czymś innym przegrywali.
3. A jeśli wyzwanie rzuci ci 5 - latek, to też będziesz z nim walczył? - Jeśli masz odrobinę rozumu w głowie, to - będąc dorosłym, zdrowym mężczyzną, nie będziesz bił bił się z 5 latkiem, któremu dziecięca głupota nakazuje rzucać wyzwania. Czyli i tak nie dotrzymasz zasady podejmowania wyzwań.
4. A cóż to w ogóle za paradygmat podejmowania owych wyzwań? Czy musi nas tak absolutnie niewolić? Kto/co o tym decyduje? Jeśli ktoś nie umie przegrywać, nie jest na przegraną w żadnym momencie przygotowany, to z samego tego wydaje się być ułomny.
5. Cwana gromada troli może takiego, który rzekomo "nigdy nie pęka" łatwo uczynić pośmiewiskiem. Wystarczy, że będzie mu podrzucał co chwila nowe wyzwania, a potem po wzbudzeniu zaangażowania nigdy nie wymiękającego, będzie się poddawał, aby za chwilę (może przez kogoś podstawionego) rzucić kolejne wyzwanie. I taki nie wymiękający, będzie ganiał z wywieszonym jęzorem od jednego wyzwania do kolejnego, będzie się dwoił i troił, starał temu sprostać, podczas gdy będzie jedynie ofiarą czyjejś zabawy. Dopiero wyjdzie na frajera!...

Krótko mówiąc, nie ma niepokonanych. I nie ma się co łudzić, że jest się od tego wyjątkiem. Więc warto ten fakt przyjąć na klatę. Warto jest też podejść do z dystansu i z rozsądkiem, czyli odrzucić instynktowny nakaz bycia nieustannie samcem/samicą alfa, bo jest to nakaz nierealizowalny w praktyce, bo podległość jemu świadczy głównie o tym, że się ma mało rozumu, goni się za mrzonkami, iluzją wytworzoną przez stadne instynkty psuje się własne życie. I przy tym jeszcze wychodzi się na głupka.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Żałosna jest totalna walka o swój wizerunek.
Jeśli ktoś dla tego swojego wizerunku poświęca wszystko, to automatycznie znaczy, że nie ma w nim nic trwałego, że jest nikim. Bo "bycie kimś" właśnie to oznacza, iż dla pomniejszych korzyści nie poświęca tego, co tworzy naszą tożsamość. Jeśli ktoś zatem każdą wartość dla wizerunku gotów jest oddać, to znaczy automatycznie, że niczego trwałego, wartego bronienia tego w nim nie ma. Jest tylko ten wizerunek, jest tylko to, czym świat zewnętrzny zarządza, manipuluje, na co głupcy i średniacy, nieogarnięci, i znudzeni, trole, i oszołomy zechcą sarkać, i kaprysić.
Ktoś, kto najbardziej walczy o wizerunek, scedował swoją ważność i wartość na chwiejny głos tłumu, oddał to, co go tworzy, co ma najcenniejsze kaprysom głupców. Walcząc zaciekle o ten wizerunek niejeden myśli, że tak dowodzi swojej wartości, jednak w istocie pokazuje, że tej wartości mu właśnie zabrakło, że "tam w środku" w nim, nie ma w nim nic, co by on sam był w stanie uszanować. Czyli jest żałosny. :cry:

Michał Dyszyński

Żałosny jest każdy, kto silnie i z premedytacją nagina odczyty rzeczywistości do swoich chciejstw, zamiast szukać postaci obiektywnej opisu, rozumienia. To jest ktoś, kto działa na własną szkodę, niejako sypie sobie piach w "szprychy własnego rozumienia". Jeśli na przykład ktoś nie potrafi się pogodzić z tym, że w czymś jest słabszym od innych, bądź niewystarczająco kompetentnym, aby sprawnie działać, rojąc sobie, że tu jest autorytetem, to potem korzystając z takich przekonań podejmie z dużym prawdopodobieństwem błędne decyzje. I narobi sobie tylko kłopotów.
Wielu się wydaje, że jak się sam sobie będzie podobał przez to, że się sam okłamał, to wielce na tym wygrywa. Tymczasem samo to, że do zachowania szacunku dla siebie ktoś musi kłamać, właśnie jest głównie oznaką niemocy mentalnej - niezdolności do przyjęcia odczytów rzeczywistosci w najbardziej nieobciążonej (najbliższej szansie na prawdziwość) formie.