ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Krzywdziciele despotyczni zwykle mniemają o sobie, że są mocniejsi od innych ludzi. Pozornie wygląda to na logiczne rozumowanie - skoro krzywdziciel czyni coś wbrew innym osobom, to znaczy, że jest od nich mocniejszy, góruje nad nimi. W przeciwnym wypadku tamci nie daliby się skrzywdzić. I może nawet jakaś minimalna postać mocy w pewnych warunkach tu da się uznać. Problem jest w tym, że owa okazywana moc do krzywdzenia skrywa jednocześnie oznakę GIGANTYCZNEJ SŁABOŚCI BARDZIEJ FUNDAMENTALNEGO RODZAJU.
Co jest tą podstawową słabością krzywdziciela?
- Słabością krzywdziciela jest to, że NIE JEST W STANIE OSIĄGAĆ SATYSFAKCJI MENTALNEJ INACZEJ, JAK NISZCZĄC TO ŚRODOWISKO, ZASOBY - TEN ŚWIAT - na którym żyje.
Krzywdziciel jest podobny do kogoś, kto piłuje gałąź, na której siedzi, a kto jednocześnie nie może przestać piłować, bo jak tylko na jakiś czas piłowania zaniecha, to czuje się wielce niespełniony, to mu tak zaczyna doskwierać frustracja, nuda, poczucie własnej małości, że musi znowu wrócić do piłowania...
Krzywdziciel w większości przypadków nie ma tej zdolności do analizy całościowej swojej psychiki, sytuacji, w której mentalnie funkcjonuje. Krzywdziciel odczuwa przyjemność, ma wrażenie swojej sprawczości, gdy krzywdzi innych ludzi (także inne istoty czujące), gdy okazuje dominacje nad nimi. To poczucie przyjemności z tytułu dominacji jest instynktowne, zwierzęce, przez co działa względnie przewidywalnie, stale. To utwierdza krzywdziciela w przekonaniu, że stosuje poprawną strategię życiową. Krzywdziciel jednak nie dostrzega skutków ubocznych swojego postępowania, które są dość podobne do tworzenia się uzależnienia od nałogu narkotyków, czy alkoholu. Krzywdziciel nie dostrzega tego, że z każdym aktem krzywdzenia degraduje on swoją wrażliwość i uzależnia się od satysfakcji z tytułu "mogę krzywdzić, więc mocny jestem!". Jednak ta satysfakcja jest nietrwała, a przede wszystkim wymaga dostępu do tych, na których swoje krzywdzenie można realizować. Krzywdziciel jest pasożytem, który - jak to każdy pasożyt - ginie gdy mu zabraknie nosicieli/ofiar. Przy braku ofiar krzywdziciel mentalnie się rozsypuje. On nie wypracował sobie innych form osiągania życiowej satysfakcji (albo wypracował je w niewystarczającej formie), niż właśnie poprzez krzywdzenie. Więc gdy wszystkie możliwości zdobywania sobie ofiar zostaną krzywdzicielowi odebrane, krzywdziciel pogrąży się w narastającej, niszczącej do głębi frustracji - aż upadnie, aż rozsypie się mentalnie.

Katolikus

Michał Dyszyński