ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zaczynam wątek, w którym raczej nie liczę na odzew (chyba dla świętego spokoju nawet zamknę go, uniemożliwiając komentowanie). Chcę się w nim skupić na czymś, co nie bardzo daje się w ogóle modelować językowo. Jednocześnie ten fakt oznacza, iż moje tutaj refleksje z konieczności będą nieporadne, bazujące na analogiach, mało konkretne. Zatem każdy polemicznie nastawiony oponent będzie w stanie zasadnie (!) mi zarzucić jakieś wadliwości tych moich tłumaczeń. Jeśli dojdzie do tej chęci zarzucania motywacja „ja temu Michałowi pokażę, jaki głupi on jest, bo tak słabo uzasadnia swoje koncepcje”, to wyjdzie z tego, że za chwilę pewnie będę musiał się tłumaczyć z czegoś, co sam z góry wiedziałem, że rzeczywiście jest dalekie od ideału. A ja nie chcę tego, uważałbym wikłanie się w jakieś tłumaczenia mojej nieporadności za stratę czasu. Bo w tym wątku paradygmatem podstawowym jest właśnie to, że dotyka się czegoś, co nie ma jeszcze modelu, nie ma przypisanych zasad weryfikowalności, co jeszcze po prostu intelektualnie „pływa”. Tak to jest i inaczej być nie może, z racji na to, że nasz język kształtuje się metodą kontekstowego trenowania zdolności dowiązywania znaczeń do słów. Zaś to, o czym tu napiszę, nie będzie miało wcześniejszych kontekstów, więc będzie niewytrenowane, wcześniej było nieobecne w tym języku.

Chcę tu jakoś dotknąć (bo nie twardo opisać) istotę świadomości w formie bardzo ogólnej. Nie chodzi mi zatem o świadomość tylko człowieka, nie chodzi mi o wikłanie się w jakieś spory religijne. Chodzi mi o „świadomość jako taką”, która dotyczyłaby może i AI, i kosmitów, może nawet jakichś dostosowawczych i w kontekście trwałości generowanych reakcji chmur plazmy, powiązanych z układem pól magnetycznych we wnętrzu Słońca. Bo nie wykluczam, że takie układy mogłyby się ukształtować i dalej mogłyby się rozwijać. Chodzi mi zatem o rozumienie świadomości tak ogólne, że pewnie 99% nawet filozofów nie bardzo o tym kiedykolwiek pomyślało. Chodzi mi o świadomości OPIS FUNKCJONALNY, niejako matematyczny, a nie o wskazywanie na ludzi, czy nawet to, co nam przynosi sztuczna inteligencja.

Co uważam za istotę świadomości?
Z grubsza tą istotą jest wg mnie PEWIEN RODZAJ REAKTYWNOŚCI, wynikający z INTERAKCJI Z TYM, CO JEST ZEWNĘTRZNE.
Owa reaktywność nie jest dowolna, lecz związana jest z następującymi ideami:
- Idea CELU.
- Idea POWTARZALNOŚCI – TRWANIA.
- Idea SPEŁNIANIA SIĘ czegoś.
- Idea ROZWOJU.
Świadomość reaguje na przychodzące z zewnątrz bodźce, realizując swoje cele, próbując ZACHOWYWAĆ TRWAŁE ASPEKTY SWOJEJ NATURY, a jednocześnie w jakiś sposób SPEŁNIAJĄC SIĘ w tych reakcjach, czyli wchodząc na ścieżkę ROZWOJU.

Michał Dyszyński

Świadomość niedeterministycznie modeluje rzeczywistość
Świadomość z samej swojej głębokiej natury kreatywna. Ona tworzy nad rzeczywistością nową instancję bytu – swój opis tej rzeczywistości, realizowany w kontekście CELU, który świadomości przyświeca. Cel zwykle sam też ewoluuje, sam jest tworzony, choć w większości przypadków znanych świadomości tym celem jest KONSTRUOWANIE ADEKWATNOŚCI pomiędzy tym, co świadomość doznaje, a tym, co z tych doznań tworzy. Owa adekwatność (można się w niej doszukiwać idei prawdy) zachodzi pomiędzy jakąś postacią OBRAZU rzeczywistości, a docierającymi bodźcami. Niezbędnym aspektem owego tworzenia jest WOLNOŚĆ. Wolność należy tu rozumieć tak, że na drodze tworzenia POWSTAJĄ ROZGAŁĘZIENIA, w ramach których ścierają się pewne opcje, aby jedna z nich ostatecznie uzyskała status OPCJI WYBRANEJ.
Aby tych wyborów dokonywać, świadomość oczywiście musi dysponować:
- FUNKCJĄ PAMIĘTANIA
- FUNKCJĄ PORÓWNYWANIA BYTÓW W PAMIĘCI.
- FUNKCJĘ TWORZENIA SYNTEZY dla owych bytów w kontekście jakiegoś celu.

Michał Dyszyński

Świadomość bazuje na wybudowaniu alternatywnej przestrzeni, do której przenoszone są wnioski z doznań w świecie. W tej przestrzeni mamy jednak nie bezpośrednie, czy też wierne odwzorowanie świata zewnętrznego, lecz budowany jest jakby teatr, w którym odbywają się różne spektakle o możliwościach tego, co mogłoby się zdarzyć, albo co należałoby uznawać, albo co prawdopodobnie moglibyśmy poczuć. Świadomość tworzy przestrzeń wirtualną, w której toczy się gra. Efektem tej gry jest pojawienie się nowych doznan - m.in. będących ocenami tych spektakli, jakie w teatrze świadomości się odbyły. Potem świadomość na bazie owych ocen i wniosków, jakie pojawiły się przy całej owej grze, podejmuje różne decyzje, które w różnych przypadkach przekładają się na jakąś formę sprawczości.
Świadomość balansuje pomiędzy adekwatnością w trybie obiektywizmu, a swoją kreacją -wyfantazjowanymi obrazami i ich ocenami. Efekt tego balansowania jest jakaś forma syntezy tego, co jest zewnętrzne i tego, co sama świadomość indywidualnie kreuje. Wpływ tutaj jest w obie strony - świadomość zmienia się pod wpływem świata zewnętrznego, ale też oddziałuje na ten świat swoimi decyzjami.