ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jak się przyjrzymy relacjom międzyludzkim, to chyba nie będzie tu dziwną hipoteza, iż w wielu przejawach kontaktowania się paradygmatem jest: należy się bronić przed atakiem, należy walczyć o swoje...
Wręcz instynktownie reagujemy na sytuację, w której ktoś rzuca nam WYZWANIE. Wyzwanie jest postawieniem sprawy na zasadzie: wykaż swoją wyższość nade mną, udowodnij, że jesteś godzien miejsca, jakie zajmujesz w społeczności, w relacjach z ludźmi.
Wyzwanie, walka o miejsce w hierarchii stada jest instynktem, który obserwujemy u bardzo wielu gatunków zwierząt stadnych. A przecież my - ludzie - dziedziczymy instynkty po zwierzęcych przodkach. A nawet jeśli ktoś nie wierzy, że mamy zwierzęcych przodków, to chyba nie będzie miał problemów z zaobserwowaniem licznych sytuacji, w których pojawia się aspekty wyzwania do walki, na pojedynek, do obrony swojej czci, wartości, godności. Zlekceważenie rzuconego wyzwania jest w kulturze traktowane najczęściej jako tchórzostwo, jako coś poniżającego tego, który wyzwanie dostał, ale go nie przyjął. Mężczyzna, który uciekł przed pojedynkiem, jest "w towarzystwie skończony", będzie traktowany jako tchórz i słabeusz.
Czy stawanie do walki, gdy pojawia się wyzwanie, jest absolutnym honorowym obowiązkiem?...

W tradycyjnej obyczajowości, moralności stadnej i wojowniczej jest to obowiązek honorowy. Co prawda boziewiczowski kodeks pojedynkowania się przewiduje wyjątki od przyjmowania wyzwań (np. w oryginale mężczyzna nie będzie pojedynkował się z osobą niższą stanem, czy homoseksualistą), jednak poza tymi wyjątkami honorowym obowiązkiem mężczyzny jest przyjąć wyzwanie i stanąć do pojedynku.

Za formę pojedynku można uznać też dyskusję. Można, ale czy trzeba?...
- Z moich obserwacji wynika, że jest dość fundamentalna różnica pomiędzy dyskutantami na poziomie uznania właśnie tego paradygmatu: czy mam obowiązek traktować dyskusję jako pojedynek, a wtedy honorowym obowiązkiem byłoby bronienie swojej sprawy podczas dyskusji?...

Sprawa jest ciekawa, bo właściwie "nigdzie nie jest napisane", jak to jest z tym fantem. Czy dyskusja jest "sprawą honoru", czy może właściwie honoru, przynajmniej tego na podobieństwo pojedynku traktowanego, w ogóle się nie tyczy?...

Semele

Kobiety na szczęście nie były dopuszczane do pojedynków tzw honorowych..

Semele

Tu w nawiazaniu do mojej ulubionej książki.

Lalka

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Nie bronię się w tych sprawach, w których nie czuję się wystarczająco kompetentny. Po prostu odpuszczam wtedy dyskusję. Choć niekoniecznie muszę przyznać rację oponentowi. Nieraz będzie tak, że zamknę swój udział w dyskusji stwierdzeniem: sam nie mam wystarczających argumentów i kompetencji, aby na twardo upierać się przy swojej racji, jednak też nie uważam, abym został przekonany argumentami oponenta. Nie mam prawa uznać się tu za autorytet, ale - uznając swoją omylność, czyli prosząc o potraktowanie tej mojej oceny jako potencjalnie wadliwą - chcę zachować uczciwość względem siebie, co mi nakazuje nie przyjąć argumentacji mi przedstawianej. I już nie bronię swojego stanowiska.

Nie bronię swojego stanowiska w szczególności WOBEC POSTAWY OŚLEGO UPORU. Jeśli widzę, że do mojego oponenta praktycznie nic nie dociera, ale ten oponent może wykazywać się nieugiętością w samym upartym stwierdzaniu swego, to zaprzestanę dyskusji, jedynie wygłaszając manifest kończący w stylu: nie dostrzegam u mojego oponenta woli równej, uczciwej, intelektualnie poprawnej dyskusji, a przerzucanie się deklaracjami traktuję jako stratę czasu, zatem odchodzę, nie zamierzając już odpowiadać na dalsze kierowane do mnie uwagi.

Michał Dyszyński