ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jakoś tak się mi ostatnio znowu zdarzyło spotkać z pewną osobą z mojej rodziny, z którą rozmowy są wedle jednego wzorca: ta osoba wciąż kogoś o coś oskarża.
Ale to nie jest tylko ta osoba. Nawet przed chwilą właśnie dochodziła mnie rozmowa z inną osobą, która też masywnie oskarża - jedno oskarżenie kończy, aby przenieść się na kolejne...
Cóż to za potrzeba psychiki?
- Skąd się to bierze?...
Wszelkie moje próby przerwania owej litanii oskarżeń są mało skuteczne, jeśli działają, to tylko na moment. Potem owe osoby znowu znajdują sobie kolejny obiekt do oskarżeń. Po co im to?...
Kompletnie tego nie czaję. Sam wszelkie oskarżycielskie myśli wręcz już odruchowo przeganiam z mojej głowy, więc tam po prostu one się już nie lęgną. Choć... Trochę też oskarżam, ale... z zasady SAMEGO SIEBIE.
Ludzie prawie wcale nie oskarżam, ale siebie oskarżam dość często. Choć też wyraźnie oskarżam siebie w innym trybie, niż to obserwuję u tych, co oskarżają na zewnątrz. Ja oskarżam siebie ANALITYCZNIE - badając, co było złe we mnie, jak to zmienić na przyszłość. Tymczasem owi kompulsywnie oskarżyciele ludzi oskarżają w trybie: popatrz, jaka ta osoba jest! Ależ ona jest wredna! Ojej, jakaż ona jest okropna - ta osoba!
Tego właściwie bardziej nie rozumiem, niż samej potrzeby oskarżania - tej jałowości, tego POPRZESTANIA NA STWIERDZENIU CZEGOŚ ZŁEGO, a NIE SPYTANIU SIĘ O PRZYCZYNY.

Z osobami oskarżającymi próbowałem ciągnąć rozmowę po swojemu - tzn. analitycznie. Polegało to na tym, że gdy owa osoba oskarżała, ja rozwijałem to oskarżenie w duchu:
- no tak, tu ona faktycznie może źle to zrobiła - popatrzmy, co ją warunkowało, jaki błąd popełniła
albo
- źle to wyszło, może się zapomniała, ale czy na pewno miała te najgorsze - przypisywane jej - intencje?
albo też
- Wszyscy jesteśmy słabi, upadamy, ona też tu zrobiła coś złego, spróbujmy wyciągnąć z tego błędu, więc spójrzmy na to, jakie powody sprawiły, że owa osoba ten konkretny błąd popełniła...
Tylko że na oskarżyciel to nie działa!
Oni zupełnie nie podchwytują tych moich sugestii, aby spojrzeć na sprawę z perspektywy, a już szczególnie wyciągnąć jakieś wnioski w celu naprawy życia tak swojego, jak i może czasem czyjegoś....

Znani mi oskarżyciele chcą stawiać sprawy na ten jeden sposób - właśnie w stylu:
- Patrzcie, jaka ona wredna! Patrzcie i bądźcie wzburzeni!
- Ojej jako on się źle zachował! Na to patrzcie i czujcie tę moją złość!
- Ależ tamci są okropni! Ależ mają złe intencje! (skąd właściwie oskarżyciel wie, jakie kogoś ma intencje, skoro w czyjejś głowie nie siedzi?...) - Patrzcie i nie usprawiedliwiajcie, nie rozmywajcie tej mojej złości i gniewu na nich!

Te osoby jakby się wczepiły w te swoje oskarżające emocje i chciały je ciągle umacniać, nawet rozdmuchiwać. Jak jedno oskarżenie się kończy, to zaraz drugie je zastępuje...
Jak to zrozumieć?... :shock:

Dla mnie to jest właściwie nie do pojęcia. :think:

Michał Dyszyński

Zaczynanie relacji, czy kontaktu z drugą osobą od oskarżania, czy od wymuszania uległości jest w moich oczach bardzo kiepską wizytówką tego, kto tak właśnie próbuje ustawiać relację z bliźnimi. Dla mnie jest to znak: trzymaj się na baczności, bo jest duża szansa, że spotkałeś toksyka - osobę, która będzie raczej kłopotem w życiu, a nie kimś, kogo chciałbyś mieć do kompanii.

Jak w dyskusji o ideach, kwestiach teoretycznych czy filozoficznych mój partner w dyskusji zaczyna nagle oskarżać personalnie, to dla mnie jest jasny sygnał, że mam do czynienia z osobą, która nie potrafi skupić się na logice sprawy. Z kolei jak kogoś "nosi" w kwestie personalne, czyli nie potrafi się upilnować, aby kontrolować aspekt merytoryczny, to jest to znak, że trudno jest wierzyć ocenom takiego kogoś. Bo jest duża szansa na to, że wcześniej, gdy - może w innej sprawie, albo w powiązanej sprawie - coś będącego podstawą do jego rozumowania próbował ocenić, dojść do jakiegoś meritum czy sensu, to też oderwał się od istoty owej sprawy, a procedował emocje personalne, co też oznacza, iż jego ocena jest niskiej jakości, stronnicza, albo po łebkach (bo nie ocena w sprawie jest dla niego ważna, tylko inne rzeczy).

Michał Dyszyński

Dla mnie osobistą zagwozdką jest ten zestaw motywów wewnętrznych, które ludzi skłaniają do takiego bezinteresownego oskarżycielstwa, jak to opisałem wcześniej. Po co im to? Jaką im to daje korzyść? Co mają dzięki temu oskarżycielstwu czy to lepiej, czy przyjemniej, czy może bogaciej?...
- Sam nie potrafię wskazać dla siebie żadnej korzyści z po prostu oskarżania innych. Owszem, mogę ANALIZOWAĆ BŁĘDY innych ludzi, a wtedy jednak korzyść potrafię wskazać. Tą korzyścią jest zabezpieczenie się na przyszłość przed podobnymi błędami, albo ogólne zrozumienie mechanizmów poznawczych. Ale ten - analityczny - motyw nie występuje u tych oskarżycieli, o których tu piszę. Bo akurat oni nie podchwytują mojego ciągnięcia owych błędów na sposób analityczny. Z mojego doświadczenia wynika, ze oni nie chcą wcale dyskutować o uwarunkowaniach błędów, o strukturze odruchów psychicznych, które te błędy tworzą, co może by owe błądzące osoby usprawiedliwiało. Oskarżyciele mi znani nawet nie lubią, jak się zagadnienie analizuje, jak się oskarżanych próbuje zrozumieć, potencjalnie usprawiedliwić. Ich bowiem interesuje tylko oskarżenie rozumiane jako intencja osobista: patrzcie! Jaki ten oskarżany jest zły, jaki on wredny...
Ale co komu przychodzi z tego, że uznaje jakąś inną osobę za złą?... :shock:

Ja nie widzę w takim uznaniu żadnej swojej korzyści. :nie:

Ale postanowiłem grzebnąć nieco głębiej w pamięci, czy kiedyś nie miałem większej skłonności do oskarżania. I dogrzebałem się do wspomnień, że chyba tak rzeczywiście było. Co mną wtedy powodowało?...
- chyba przekonanie, że gdy widzę cudze błędy, które wytykam, to się okazuję mądrzejszy, może i ważniejszy, bo przecież "ja to dostrzegłem, czyli mądry jestem..."
- chyba też porównywałem się do innych, a gdy uznałem, że np. ktoś jest godny oskarżenia, to ja w swoich oczach wychodziłem na tego lepszego, bo oceniałem sprawę relatywnie, a nie obiektywizując oceny. To by sugerowało, że może moja aktualnie znacznie mniejsza skłonność do oskarżeń wynika z większego dowartościowania obiektywizmu, a pewnego poniżenia tego, kim się jawię w hierarchiach społecznych. :think:

Michał Dyszyński

Ja dzisiaj postrzegam osoby z wyraźną tendencją do formułowania oskarżeń wobec ludzi, jako objaw ich niepoukładania wewnętrznego. Człowiek pogodzony ze sobą, znający swoja wartość i mający realistyczne życiowe cele nie formułuje oskarżeń, tylko działa w stronę realizacji owych celów. Czasem, w bardzo konkretnych sytuacjach jakieś oskarżenie ze strony takiego człowieka może się pojawić, ale będzie to raczej incydentalny przypadek.
Pretensje do ludzi mają najczęściej ci, którzy powinni owe pretensje skierować do samych siebie!

Od tej reguły mogą się pojawić rzadkie wyjątki, które dotyczą ludzi w szczególnie trudnych warunkach, gdy z zewnątrz patrząc, rzeczywiście widać, iż życie takie osoby przygniotło. Jednak we w miarę "normalnych okolicznościach życiowych" często pojawiająca się z czyjejś strony pretensja, roszczenia, niezadowolenie związane będzie w zdecydowanej większości przypadków z tym, że owa osoba postrzega siebie i świat nierealistycznie, może nielogicznie, często "stając okrakiem na barykadzie", czyli pragnąc zarówno czegoś tam, jak i czegoś dokładnie przeciwnego.
To jest najczęstszy powód naszej frustracji - że chcemy, aby coś się zdarzyło wobec nas, a jednocześnie nie umiemy uporać się mentalnie z konsekwencjami dokładnie tego, że właśnie to się zdarzyło.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Ok. Mamy ogólnie tendencję do oskarżania się.
Próbujmy nad tym zapanować. Oczywiście poczynając od siebie.
Co zamierzam uczynić.

Z tą kuchnia to był żart.

Ale na pewno wiesz, że

filozofowie w starożytnej Grecji często ucztowali, a uczty te, zwane sympozjami, były ważnym elementem ich życia towarzyskiego i intelektualnego. Uczty te nie były tylko okazją do spożywania posiłków, ale również do dyskusji, debat i wymiany poglądów na różnorodne tematy filozoficzne.
Szczegóły:
Sympozja jako przestrzeń dyskusji:
Uczty organizowane przez filozofów, takie jak te opisane w dialogu "Uczta" Platona, miały charakter bardziej formalny niż zwykłe spotkania towarzyskie. Uczestnicy nie tylko jedli i pili, ale również wygłaszali mowy, prowadzili dyskusje i wymieniali się poglądami na temat miłości, piękna, prawdy i innych ważnych zagadnień filozoficznych.
Platon i jego "Uczta":
Dialog "Uczta" Platona jest jednym z najważniejszych źródeł informacji o tym, jak wyglądały takie spotkania. Opisuje on dyskusję na temat natury miłości, w której uczestniczą m.in. Sokrates, Alkibiades i inni znani ówcześni myśliciele.
Znaczenie uczt dla filozofii:
Uczty te nie były tylko okazją do towarzyskich spotkań, ale również miejscem kształtowania się i rozwoju filozoficznych idei. Dyskusje, które toczyły się podczas sympozjów, miały wpływ na późniejsze pisma filozofów i na rozwój samej filozofii.
Elementy kultury:
Uczty, jak te opisane w "Uczcie" Platona, były ważnym elementem greckiej kultury i życia społecznego. Stanowiły przestrzeń do wymiany myśli, rozrywki i budowania relacji międzyludzkich.

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Abyś dobrze zrozumiał moje intencje:

Przegląd od AI

+3
Nie, najważniejsze nie jest tylko i wyłącznie mówienie. Komunikacja to proces, który obejmuje zarówno mówienie, jak i słuchanie, a także komunikację niewerbalną. Chociaż mówienie jest istotnym elementem, równie ważne jest umiejętne odbieranie i interpretowanie komunikatów od innych.
Uzasadnienie:
Rola komunikacji niewerbalnej:
Badania wskazują, że komunikacja niewerbalna, taka jak mowa ciała, ton głosu i mimika, odgrywa kluczową rolę w interpretacji intencji i emocji nadawcy komunikatu. Czasami komunikacja niewerbalna może być nawet bardziej znacząca niż słowa, zwłaszcza gdy występuje niezgodność między treścią a formą wypowiedzi.
Ważność słuchania:
Umiejętność aktywnego słuchania pozwala na lepsze zrozumienie potrzeb i oczekiwań rozmówcy, co przekłada się na efektywniejszą komunikację i budowanie relacji. Słuchanie pozwala również na wychwycenie niuansów i emocji, które mogą być pominięte podczas samego mówienia.
Mówienie to nie tylko słowa:
Słowa niosą ze sobą energię i mogą mieć wpływ na samopoczucie odbiorcy, zarówno pozytywny, jak i negatywny. Umiejętne dobieranie słów i formułowanie myśli jest równie ważne, jak sam fakt ich wypowiadania.
Mówienie do siebie:
Badania wskazują, że mówienie do siebie na głos, np. w celu uporządkowania myśli, może przynieść korzyści, takie jak redukcja stresu czy lepsza organizacja procesów myślowych.
Podsumowując, efektywna komunikacja to złożony proces, który wymaga łączenia umiejętności mówienia, słuchania i rozumienia komunikacji niewerbalnej. Żaden z tych elementów nie powinien być pomijany, aby osiągnąć pełne i skuteczne porozumienie z innymi.

To jedyne spotkanie w realu pozwoliło mi poznać Ciebie z lepszej strony. I takiego Ciebie zapamiętam.

Michał Dyszyński

Semele

Trudno z Toba dyskutować. Tak rozbudowujesz swoje wypowiedzi, że często są już "nie o tym".
Jak widzisz piszę obecnie prawie wyłącznie w jednym temacie. Tym o determinizmie, który przerodził się w dyskusję o naturze świadomości.

Właściwie nawet tam nie dyskutuję. Podaję pewne argumenty najczęściej w formie cytatów. Bardzo czesto z "Filozofuj". Ciekawa jestem czy przeczytałeś chociaż jeden z nich.

Ciekawa jestem Twojego zdania na temat tego co pisze szary. Możesz to napisać tam. Oczywiście bardziej mnie przekonuje to co pisze anbo. Natomiast o co chodzi szaremu nie bardzo rozumiem. Jesteś fizykiem. Może do Ciebie bardziej dociera sens tych wypowiedzi. Szczególnie rola kolapsu w wolnej woli.

Michał Dyszyński

Semele

A to jestem zaskoczona. Udało się Tobie zaaplikować, może nie do końca świadomie świetny temat a nie chcesz się w nim wypowiedzieć.

Poglady anbo mnie nie zaskakują. Niejednokrotnie je wyrażał.

Natomiast frapuje mnie to co pisze szary obywatel.
Może będzie jeszcze okazja wypowiedziec się w tamtym wątku.

Ty może nie jesteś aż takim cynikiem w tym negatywnym znaczeniu, ale jest coś czego u Ciebie nie rozumiem. Nie wiem jeszcze czy uda mi się to zwerbalizować. Mam wrażenie, że czegoś się boisz.
Moze powinnam wiecej poczytac tego: Michał o sobie.

Michał Dyszyński

Semele

Ja mam chyba odwrotnie. Jestem ciekawa użytkowników.

Lubię tych co wymyślają "od czapy".

Jednak nie lubię wzajemnego niszczenia się psychicznego.

Michał Dyszyński

Semele

Każdy ma prawo do swej oceny.
Spróbuj poczytać artykuły, które zalinkowałam i tu i tam. Także na moim blogu.

Trochę z Ciebie bufon. Ale to nie jest groźne.

Michał Dyszyński

Semele

Ja nie gadam o niczym. Po prostu nie czytasz moich postów dlatego tak się Tobie wydaje.
Czytać nie musisz. Teraz piszę właściwie dla siebie.

Michał Dyszyński

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Daj mi link do jakiegoś postu, w którym piszę o włosach lub co dana osoba je.😁

Misterianizm to dobra nazwa — również mistycy wielkich religii twierdzili, że natura boska jest dla nas teraz nieprzenikniona i poznamy Go dopiero po zbawieniu, że o Bogu można powiedzieć tylko to jaki nie jest, że nie można mieć nawet pewności, że On jest! I my – boże stworzenia, na obraz i podobieństwo — już teraz w życiu doczesnym poznać mielibyśmy tajemnicę swej (doczesnej przynajmniej) formy istnienia, swego (złączonego z ciałem) umysłu? Misterianizm zaprzecza. Poznawszy ją w pełni poznalibyśmy — w jakiejś istotnej części — i Jego.

Inaczej: świadomość jest zbyt ważna „dla Wszechświata’’ — podobnie mawiał np. James Jeans, a najmocniej i najbardziej zastanawiająco chyba J. A. Wheeler. Jeśli to trafna intuicja, to nigdy nie zrozumiemy świadomości, trochę tak jak ryby głębinowe (nawet w pełni świadome, na potrzeby porównania) nie zrozumieją wody, choć ona w 90% je tworzy.

Za Kierkegaardem powiem: to dobrze, potrzebujemy prawdziwej Tajemnicy, by móc się wznieść ponad swą skończoność, otworzyć „na nieskończoność, na Ostateczną Moc Stworzenia, która stworzyła skończone istoty’’ (to już Becker). A nie ma lepszego kandydata na „najwyższe nieznane’’ niż właśnie świadomość vs. materia (to już ja).

Michał Dyszyński

Semele

Po prostu przesłalam Tobie lekturę do poczytania abyś zajął się filozofią.
Tu nie ma żadnej dyskusji tylko plotkowanie na między innymi mój temat.
Wątków na ten temat jest co najmniej 5 na tym forum.
Fakt, że o spotkaniach pisałam. Ale już wiem, że nie ma to sensu. Na forach przeważnie piszą ludzie, którzy za bardzo nie chcą się spotykać.
Lub nie mogą z różnych względów.
Piszę ostatni post w tym wątku.
Przysłać Tobie więcej lektur na pv? Jeśli chcesz, napisz na pv.

Michał Dyszyński