ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Spotykam się co jakiś czas osobami bardzo silnie skłonnymi do wskazywania jakichś win w świecie, do obwiniania innych za własne życiowe niepowodzenia. Stawiają oni zagadnienie swojego życiowego spełnienia na zasadzie: sprawczy są tu wszyscy, poza mną, ja jestem bierną ofiarą...
Jeśli ktoś sam tak swoje życie postrzega, to trudno się dziwić, że jest w tym życiu ofiarą. W końcu sam się nią czyni, na takiej zasadzie klasyfikując zdarzenia i okoliczności życiowe.

Oczywiście nie twierdzę tutaj, że wszystkie winy są wyłącznie wynikiem nastawienia się tego, kto winę wskazuje. Jest jakaś część "realnych win", a nie "win z biorących się z postawy bezradności samego obwiniającego". Bywa i tak, i tak. Jednak jeśli spotykamy osobę, która obwinia innych ludzi tak zdecydowanie częściej niż średnia, obwinia z upodobaniem, swojego wkładu w sytuację niedostrzegając, tylko od razu wszystko "zwalając na innych", to zapewne mamy już tu sytuację osoby bezwiednie, tak klasyfikującej relacje z ludźmi.
A taka osoba zwykle jest owym cudzym winom...
...sama winna! To są najczęściej winy wymyślone, nadinterpretowane, wzięte z samego chciejstwa obwiniającego, aby komuś przylepić ową winę, a na siebie nie spojrzeć!

Spojrzeć (jakkolwiek, przecież nawet nie trzeba się od razu obwiniać, można tylko rejestrować fakty, niekoniecznie ferując oceny) na siebie... Dla obwiniających kompulsywnie świat, to takie trudne... :think:

Semele

Posluchaj wywiadu z Ewą W. Na moim blogu.
Zachęcam nie tylko Ciebie.

Michał Dyszyński

Semele

Gdzie Ty Michał spotykasz te osoby?
Czy to są znajomi czy ktoś z rodziny?
Wywiad polecam bo jest zwiazany z tematem.

Michał Dyszyński

Semele

Ewa mówi o tym jak być szczęśliwym. Dlatego mi się tak skojarzyło, ze osoby nieszczęśliwe często obwiniają caly świat o swoje niepowodzenia. Będę kontynuować.

Znowu będzie osobiście. Moja mama jest w wieku pani Ewy. Jednak między tymi kobietami jest przepaść.
To te cechy o ktorych piszesz, cały świat się na moją mamę " zamachnął".
Jakoś sobie radzi ale z wiecznym poczuciem krzywdy.

Michał Dyszyński

Semele

Ktoś napisał: szczęście to umiejętność radzenia sobie z nieszczęściem.

Wiele zalezy jednak od cech wrodzonych. Nasza osobowość z nich wynika w wiekszej mierze niż byśmy chcieli. Wplyw ma także otoczenie.
Zmarly filozof Zbigniew Mikołejko opowiada w wywiadzie o swoim związku z matką.

Filozof pisze:

"Nienawidziłem niedziel, bo matka wracała wtedy z pracy wcześniej albo nie pracowała"

U wielu ludzi ten brak sprawczości może wynikać z wyuczonej bezradności.

[link widoczny dla zalogowanych]

Wyuczona bezradność – leczenie
Najważniejsze dla osoby cierpiącej z powodu wyuczonej bezradności jest okazanie jej wsparcia emocjonalnego i stworzenie komfortowych warunków do uzewnętrznienia swoich emocji i uczuć. W ten sposób stwarza się możliwość spojrzenia z dystansem na swoje problemy i położenie.

Ważnym elementem leczenia jest także utwierdzanie pacjenta w przeżywaniu pozytywnych emocji i stwarzaniu sytuacji do ich przeżywania. Osoby z wyuczoną bezradnością powinny szukać profesjonalnej pomocy. Najważniejsza jest modyfikacja spojrzenia na świat i napotykanych trudności. W dążeniu do wyjścia ze stanu wyuczonej bezradności istotne jest poczucie posiadania kontroli nad biegiem spraw – a niekoniecznie realne jej posiadanie.

Więcej: [link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński