ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Coraz bardziej się przekonuję, że u ludzi występują dwa typy myślenia, które dzieli wielka przepaść, które pod wieloma względami są sobie przeciwstawne.

Są prawdy/ujęcia spraw dla plebsu, dla ludzi niemyślących całościowo i samodzielnie, lecz wycinkowo, emocjonalnie, bez zdolności do głębszego bilansowania spraw. Ludziom o tym typie myślenia rzeczywiście czasem niektóre ujęcia spraw mogą właściwie zaszkodzić w tym sensie, że z przedstawianych im idei wyciągną opaczne wnioski.
Myślenie bilansujące, całościowe, syntetyczne jest znacząco odmienne od stawiania spraw na płaszczyźnie dychotomicznej tak - nie, my - oni, prawda - kłamstwo. Myślenie syntetyczne może nie znosi całkowicie owych idei, ale je relatywizuje w tym sensie, że zawsze spyta o kontekst.

Różnicą fundamentalną, rozdzielającą oba typy myślenia jest świadomość tego, że każde zdanie stwierdzające jest redukcją.
Myślenie bilansujące, szersze jest w pewnym sensie "kwantowe", co jest związane ze świadomością, iż wszelka stwierdzalność jest formą "migawki" - kontekstowego ujawnienia się "funkcji falowej", która niesie informację pełną, o głębszych zależnościach w sprawie. Żadne stwierdzenie bowiem nie jest kompletne. Stwierdzenia są pobraniem wybranego aspektu i skupieniem się na nim, ale nie są "ostateczną prawdą" o rzeczach i ideach.

Ludzie myślący prosto tego nie rozumieją. Oni chcą koniecznie mieć te swoje stwierdzenia, te zredukowane do dychotomii postawienia spraw. I w tych dychotomicznych redukcjach upatrują oni najwyższej formy prawdziwości. Tymczasem jest dokładnie odwrotnie - to, co jest najbardziej "jest" w sensie ideowym, bierze się z pogodzenia się z okolicznością złożoności rzeczywistości, a nie z jej redukcji do sformułowań.

Michał Dyszyński

W myśleniu bilansującym nikt nie jest ogólnie lepszy, ani ogólnie gorszy, tu nie ma sensu porównywanie ludzi jako całości pod względem wartości. Oczywiście można być lepszym albo gorszym w szachy, w tenisa, w układaniu puzzli, czy pluciu na odległość, ale to są właśnie te "migawki" ocenne, to są jakieś tam incydentalne stwierdzenia, które same w sobie nie mają mocy świadczenia o całości człowieka. I każdy myślący bilansująco to rozumie, podobnie jak każdy myślący stwierdzająco, jeśli nawet to w jakimś stopniu intelektem jest w stanie pojąć, to już na poziomie mentalnym tego nie stosuje.

Prawdy skrajne, prawdy emocjonalne, silnie dychotomiczne są dla plebsu, dla tych, którzy nie myślą całościowo, lecz WALCZĄ O SWOJE WYWYŻSZENIA W STWIERDZENIACH.

Michał Dyszyński

"Prawda" dla plebsu jest to stwierdzenie, które służy przynajmniej w znacznej części do ZMANIPULOWANIA ludzi - uspokojenia ich, zasugerowania jakiegoś działania, zaniechania innego działania. Od plebsu oczekuje się jedynie minimalnej postaci zrozumienia tego, co mu się przedstawia - żeby jakoś przyswoił główny motyw przekazu, ale nie żeby plebs pomyślał. Bo zapewne i tak by plebs nie pomyślał, tylko się skupił na dominującym, zwykle emocjonalnym aspekcie przekazu.
Do ludzi bliansujących, tworzących modele, rozumujących głębiej w ten sposób się nie przemawia, bo taki bilansujący odbiorca i tak za chwilę zada "niedyskretne pytanie" o szczegóły, konteksty, dodatkowe elementy sprawy. Tu nie wystarcza proste "to jest na tak, a tamto na nie",. bo ci bilansujący zaraz będą zadawali pytania w stylu: ale w jakim sensie jest "na tak", a dlaczego właściwie nie jest "na nie"?...
Umysł bilansujący i analityczny i tak będzie oczekiwał w miarę pełnego poinformowania go, czyli i tak będzie od razu oczekiwał nie samo "to jest tak", ale od razu trzeba mu wyjaśnić, że owo "tak" jest w modelu M, przy założeniach T1, T2, T3, w zgodzie z teorią TR. Umysł bilansujący i tak od razu spyta o te głębsze odniesienia, bo pojedyncze oceny (z wyjątkiem sytuacji, gdy model, teoria, założenia są już znane wcześniej i uzgodniliśmy, że to na pewno o nie chodzi) zwykle są i tak tylko drobnym elementem układanki.

Umysły niebilansujące opierają swoje przekonania głównie na prostych tezach i faktach. Umysły analityczne, bilansujące mają fakty doczepione do pewnej struktury myślowej, a sensem sprawy jest bardziej owa struktura niż wiszące na niej fakty. Czasem wyjątki się zdarzają, ale będą to wyjątki.

Michał Dyszyński

Czym jest typowa "prawda" dla plebsu?
- Dobrym przykładem jest "informowanie" społeczeństwa w sprawie szczepionek. Temat był gorący za czasów epidemii COVID-19. Większość doniesień na temat szkodliwości szczepionek sprowadzała się do po prostu STWIERDZANIA
- mainstreamowe media i zwolennicy szczepień stwierdzali "szczepionki nie szkodzą".
- antyszczepionkowcy stwierdzali, że "szczepionki szkodzą".
Większość (czyli plebs) nie zadawała pytań, jak to jest, że oto mamy jakąś procedurę medyczną, która po prostu tylko "szkodzi", albo "nie szkodzi". Nie jestem tu jakimś wielkim fachowcem, ale osobiście nie znam (innej) procedury medycznej (podobnie leu), która tak całkowicie "tylko szkodzi", albo "tylko nie szkodzi". Szkodliwość, a dalej też zasadność użycia leków zależy od przynajmniej kilku czynników na start:
- dawki leku
- konkretnych właściwości organizmu
- zagrożenia epidemicznego, kosztu leku (jak duże jest zagrożenie, czy opłaca się podejmować ryzyko podjęcie owej procedury, które to ryzyko praktycznie ZAWSZE JEST).
- tego, jak procedura medyczna jest wykonywana.
Wszystko ZAWSZE jest bardziej skomplikowane niż proste tak/nie. Procedury medyczne mają skutki, które nieraz objawiają się po latach. Niektóre z nich mogą być mocno niepożądane. To jednak nie jest oczywiście powodem do jakiegoś z góry zaniechania owych procedur, bo liczy się stosunek: przewidywane skutki pozytywne do skutków niepożądanych. Jeśli procedura pomaga w 80%, nie działa w 15%, a w 5% daje skutki niepożądane, to i tak mamy zysk statystycznie z jej stosowania.
Plebs jednak, gdy usłyszy: "wykazano z prawdopodobieństwem 5% wystąpienie skutków niepożądanych" może się przestraszyć i nie skorzystać z czegoś, co jednak 4 na 5 pacjentom pomaga. Bo plebs myśli emocjami, a nie w sposób uporządkowany, bilansujący.