ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest pewien aspekt rozumienia osobowości, który dla mnie od lat jest oczywisty, niepodważalny, który prawie zawsze uwzględniam w traktowaniu siebie i świata, ale który jakby dla wielu ludzi w ogóle nie istniał. Chodzi mi o to, że swoimi decyzjami, działaniami, reakcjami na sytuacje, które mają duży pierwiastek uświadomienia, wpływamy też i na to, co jest w nas nieświadome - programujemy siebie nie tylko w obszarze świadomości, lecz i w tym warstwie bezwiednej, odruchowej, nieuświadomionej.
Przykładem może być to, co opisałem w wątku poświęconym refleksji nad osobowością, która ma silną tendencję do oskarżania innych ludzi. http://www.sfinia.fora.pl/blog-michal-dyszynski,73/niezrozumiale-dla-mnie-pragnienie-oskarzania,28111-25.html#851549
Ja nie oskarżam innych w trybie, w którym to im przypisuję sprawczość, zaś sobie (automatycznie) przypisując rolę osoby bezradnej, bo uważam, iż wtedy moja bezradność będzie się (w mojej podświadomości) utrwalała.

To, że np. oskarżam wewnętrznie (także przypisując winę) raczej siebie niż innych, wynika w większości właśnie z tego, że te moje samooskarżenia są wyrazem osobistej walki o sprawczość. wręcz walka o MOJE OSOBISTE BYCIE.

Ja jestem przekonany, że programujemy się swoją akceptacją postaw nam sugerowanych (czy to narzucanych przez ludzi, czy też atawizmami, albo nieuporządkowanymi własnymi reakcjami)
Czyli np.:
- godząc się na rolę ofiary, myśląc o sobie, że się jest ofiarą, programujemy na przyszłość swoje kolejne reakcje jako reakcje ofiary
- godząc się na rolę uległą, samemu podpowiadając "jak to jest być uległym" programujemy się na bycie uległym
- godząc się na rolę bycia godnym pogardy, sami zaczniemy sobą gardzić, a potem rzeczywiście często objawimy się jako osoby godne pogardy.

Wierzę, że wobec ZŁYCH nacisków na nas mamy obowiązek okazać swój bunt!

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

W tej kwestii chyba mocno się różnię w stosunku do wielu dyskutantów (także tu - na forum sfinia), u których często obserwuję postawę nieuwzględniania aspektu odmienności struktur mentalnych stron w dyskusji. Taką postawę uważam za naiwną, za "epistemologię instynktownie pierwotną". Jednak zadziwiająco wielu, skądinąd zdawałoby się intelektualnie dość zaawansowanych dyskutantów zdaje się nie dostrzegać tego, iż ich rozumienie danego zagadnienia:
- cały czas ewoluowało, czyli należy domniemywać, że będzie ewoluowało dalej, a więc aktualna postać rozumienia sprawy nie jest tą ostateczną, czyli też nie jest absolutna
- jest zależne od - wytrenowanych językowo i każdego na jakoś indywidualny sposób - znaczeń przypisywanych słowom
- jest odczytywane przez drugą stronę (partnera w dyskusji) nie wprost, nie wglądem w całą strukturę myślenia nadawcy komunikatów, a jedynie na bazie przedstawionych fraz słownych
- jest przez każdego dyskutanta dopasowywane ogóle do jego systemu pojęć i intuicji, a nie jest "pobraniem ostatecznego sensu spraw" z jakiegoś hipotetycznego "absolutnego repozytorium sensów spraw".

Tak więc gdy ja staram się łapać rozumienia, uzgadniać przekonania subiektywne w znacznym stopniu (choć próbujące łapać, celować coś obiektywnego w danej kwestii) i dopiero po dogadaniu PODOBIEŃSTWO I RÓŻNIC pojmowania danego zagadnienia, widzę szansę na pociągnięcie dyskusji w stronę konkluzji, liczni moi partnerzy jakby w ogóle nie dostrzegali tego aspektu odmienności postrzegania zagadnień przez różne umysłowości ludzkie. Tacy dyskutanci są rozpoznawalni po tym, że wpadają łatwo w złość, gdy okazuje się, iż ich partner w dyskusji wyraźnie inaczej coś postrzega - owa złość objawia się częstymi atakami personalnymi, określanie drugiej strony pejoratywnymi (nawet obelżywymi) określeniami, zamiast podjęcia próby ustalenia różnic w podejściu. Dyskutanci tak złoszczący się, zachowują się jak despoci, którzy nie tyle w dyskusji myślą i wnioskują, ile reaguję emocjami. Z takimi dyskutantami bardzo trudno jest dojść do porozumienia.