ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W przypadku części ludzi przeżywane cierpienie jest dla nich jedyną szansę na zbawczą refleksję.
Ogólnie uznaję zasadę, że staram się pomagać ludziom. Ale nie zawsze pomagam, nawet jeśli mogę pomóc, bo uważam, że w części przypadku pomoc udzielona danej osobie, tylko jej zaszkodzi w dłuższej perspektywie. Przykłady?...
- Oto ktoś po raz kolejny prosi o zapomogę pieniężną. Dostał już wiele razy pieniądze za nic, bez odwdzięczenia się, bez zapracowania na ten dar, a dodatkowo łatwo te pieniądze roztrwonił na zachcianki, na rzeczy błahe, niepotrzebne do niczego ponad krótkotrwałe zaspokojenie emocji kupienia sobie kolejnej niepotrzebnej ostatecznie rzeczy.
Albo ktoś po raz kolejny prosi o "poratowanie go", bo nie ma na alkohol. Ktoś bardzo namawia, aby mu dać pieniądze "na życie, na jedzenie", choć wiemy, że jest to nałogowy hazardzista, który straci wszystko, co mu się da.
Niektórzy też mają tendencję do "psychicznego wieszania się" na innych - np. żądają ciągłego wysłuchiwania ich niekończących się litanii narzekań. Tym też warto poświęcić czas tylko do pewnego stopnia, z racji na to, że owi ludzie zwyczajnie nie mają umiaru w tym swoim gadulstwie, opowiadaniu o złych (rzekomo) ludziach i świecie, o tych (często urojonych) krzywdach, jakie ich spotkały.

Wszystkim tym ludziom, którym z ww. (czy podobnych) powodów odmówiłem już pomagania, czasem gotów byłbym przywrócić (tymczasowo) moją pomocniczość. Jednak postawiłbym warunek: najpierw zdiagnozujesz, co jest powodem - SZCZEGÓLNIE W TOBIE SAMYM - tych frustracji i złych zdarzeń. Dalej też może oczekiwałbym, że ktoś podejmie jakiś realny wysiłek ZMIANY ZŁYCH POSTAW I NAWYKÓW.

Michał Dyszyński

Gdy widzę postawy życiowe pewnych osób, które ciągle pakują się w różne kłopoty, a potem oczekują, że ktoś im pomoże z nich wykaraskać, to nabieram przekonania, że powinny zaznać pełnych konsekwencji swoich wyborów. Bo inaczej niczego się nie nauczą. Ale najczęściej są to właśnie te osoby, które w ogóle stronią od refleksji nad sobą - one "robią, to co robią, bo tak im się akurat spodobało zareagować w tej konkretnej chwili". Dla takich ludzi chyba cierpienie jest jedynym mechanizmem, który by ma jakiekolwiek szanse je skłaniać do refleksji.

Ale naprawdę jest trudno coś przetłumaczyć ludziom bezrefleksyjnym. Tacy mają bowiem z zasady roszczeniowy stosunek do świata, będą krzyczeli o pomaganiem im w czymś, co sami zepsuli, a jak się ich z opresji wyciągnie, to za chwilę zrobią ten sam życiowy błąd. I tak często powtarza się wielokrotnie, wciąż trzeba ich ratować, ale oni nie wyciągną z niczego wniosków, bo w ogóle nie uczą się na błędach, bo tylko działają reaktywnie - co się im zachce, to od razu robią, nie zastanawiając się nad konsekwencjami swoich wyborów.
I tacy chyba POWINNI CIERPIEĆ - dotąd, aż dotrze do nich jakaś refleksja nad samym sobą (a może nawet nieco dłużej, aby refleksja się utrwaliła i przyniosła skutki).