ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ten wątek będzie w stylu dość osobistym. Z tego m.in. powodu zamierzam go zamknąć - nie chcę, aby mnie wypytywano o osobiste szczegóły. Jeśli jakiś tu podam, to dlatego, że tak chcę sam z siebie, a nie dlatego, że ktoś o to monituje.
Drugi powód jest taki, że ten temat, z racji na to, iż jest ogólnie emocjonalnie dość poruszający, może "wyleźć za daleko" od rdzenia tematycznego, który mu tu chcę nadać.

Ogólnie mam wiele przemyśleń na temat miłości, erotyki, relacji z ludźmi właśnie w kontekście romantycznym, którymi nigdy z nikim się nie dzieliłem. Tutaj zresztą też nie zamierzam przekraczać pewnej granicy prywatności, tutaj też raczej będę co najwyżej sygnalizował problemy, niż wchodził w nie z mocą, ale jednak to, czy owo w końcu poruszę.

Zacznę od fundamentalnego pytania: czym właściwie jest ta romantyczna miłość?
- Twierdzę, że tu chodzi o coś więcej niż seks. Miłość dotyka czegoś znacznie szerszego i głębszego - OSOBOWEGO SPEŁNIANIA SIĘ.

W miłości upatruję jakiejś formy osobowego sensu. I chodzi tu właśnie w znacznym stopniu o miłość romantyczną, a nie o miłość altruistyczną (agape). W miłości romantycznej ujawnia się bowiem ASPEKT WYBRANIA, czyli uruchomienie w człowieku najbardziej intymnej, spontanicznej, niekontrolowanej rozumem sfery osobowości.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Wierzę, że osobowość potrzebuje mentalnego ognia.
Tym źródłem ognia najlepiej aby była właśnie miłość.

Ale aby ogień był realny, a naprawdę poruszał, musi być nienarzucony, musi powstawać z uruchomieniem pełni osobowości, czyli także aspektu spontanicznego, niedającego się kontrolować. Miłość jest formą jakby zniewolenia. Choć jednocześnie miłość uwalnia,
Miłość uwalnia od nudy, nędzy pustki, ale niewoli związkiem z tym, kogo kochamy.