ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Biorąc ideę zbawienia od strony niereligijnej, a kognitywistycznej, można by powiedzieć, iż zbawieniem jest takie skonfigurowanie swojej sprawczości, aby dawała ona trwałe spełnienie. Niestety, jest to bardzo złożone zadanie.

Sprawczość rozumiana bezpośrednio, w najprostszy sposób polega na zaliczaniu osiągniętych celów. Spełnienie następuje jako efekt osiągnięcia celu - wygranej w zawodach, zdobycie dyplomu, zarobienie dużych pieniędzy...
Problem jest w tym, że satysfakcja z tytułu osiągnięcia celu zwykle trwa krótko. Za chwilę potrzebujemy kolejnego celu, a dalej znowu człowiekowi przyjdzie ciężko pracować na jego osiągnięcie.
Człowiek czuje się szczęśliwy, gdy ma "wiatr w żaglach", gdy widzi, że rzeczy układają się po jego myśli, cel jest osiągany, zaś przeszkody są pokonywane. Bo przeszkody są do pokonywania...
Jakby przeszkód nie było, to nie byłoby satysfakcji z ich pokonania. Ale jak przeszkody są, to z kolei satysfakcja jest przynajmniej odroczona, a w licznych przypadkach w ogóle nie przychodzi. Jakby się nie obrócił - pupa z tyłu...
Bez przeszkód nie ma w ogóle satysfakcji, z przeszkodami też jej często nie ma, choć przynajmniej są na nią szanse. Nie da się wciąż płynąć do przodu niczym fregata pod pełnymi żaglami. Nie da się być nieustannie "na haju" poczucia wielkiej sprawczości... :cry:

Czy zatem jesteśmy skazani na wieczne grzęźnięcie w niespełnieniu?....
A może istnieje jakaś ścieżka dogadania się z własną psychiką, z własnym poczuciem szczęścia i satysfakcji, dzięki któremu jakoś w tym układzie wyjdziemy na plus?
:think:

Katolikus

Michał Dyszyński