ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ludzie nastawieni towarzysko chyba nie do końca mają świadomość tego w co się pakują, gdy kontaktują się ze mną. Bo z moich doświadczeń wynika, że się mijamy w oczekiwaniach. Z mojej perspektywy wygląda to tak, że oni raczej potrzebują mojego co najwyżej udawaniego zainteresowania, a nie tego co ja sam za zainteresowanie traktuję. Widać to po tym, że jak ja zaczynam się dopytywać o szczegóły, gdy chcę rzeczywiście głębiej wniknąć w ich osobowość, to oni często czują się urażeni, nawet przerażeni, że o to pytam, że się tym zainteresowałem. Chyba im potrzeba jedynie pozorów zainteresowania, tylko jakiegoś sygnału, że o nich nie zapomniałem. Dla mnie zaś takie pozoranctwo zainteresowania jest nienaturalne, bo ja jeśli rzeczywiście się czymś interesuje to chcę to rozgryźć aż do końca.
Ja bowiem właściwie nie mam w zwyczaju traktować spraw powierzchownie. I jeśli się kontaktuje z ludźmi, to też z dużą wnikliwością, do samej głębi. Ja tak ogólnie mam, że moje zainteresowania nie będą powierzchowne, a - odruchowo - wnikliwe. Ja mentalnie od powierzchowności się odbijam.
Nie daję też przy tym niczemu, ani nikomu, łącznie z samym sobą tylko akceptacji, tylko brania tego, co byłoby dobre, a zamykania oczu na to, co jawi się jako problem, czy wada. Ba myślę ogólnie dual nie - w trybie jang yin - czyli traktując w pewnym sensie aspekty zła, jako składnik niezbywalny osądów. I to wszystkich osądów. Nikogo zatem, łącznie z sobą, nie potraktuję tak, jak "by się chciało".

Michał Dyszyński

Tu dotykamy chyba ciekawego zagadnienia pewnej ogólnej potrzeby ludzi do dawania sobie sygnałów społecznych. Wymieniamy uśmiechy, rytualne deklaracje, sygnały typu "dostrzegam, akceptuję" itp. wymieniamy je, aby być potraktowanymi pozytywnie, aby nas akceptowano.
Ja od jakiegoś czasu mam z tym problem, bo moja dociekliwość w stawianiu sobie rygorystycznie pytania "po co?", demaskuje mi te towarzyskie rytuały jako bezcelowe. Efekt jest taki, że zaczynam ich unikać, omijaniem sytuacji, w których jestem zmuszony do współuczestnictwa w nich.
Mój świat, to świat, w którym jest mało zapychaczy mentalnych, a ideałem jest skupienie się na celu i rozwój świadomości, zamiast trwonić energię na powtarzające się, puste zachowania.

Michał Dyszyński

Wszystko tak naprawdę zależy od potrzeb. Kobiety potrzebują towarzystwa kobiet, aby się wygadać. Typowy mężczyzna będzie się męczył w rozmowie kobiecego stylu. Kobieta potrzebuje mniejszego skupienia się na celu rozwiązaniach problemów, a bardziej na dzieleniu się emocjami i prostymi spostrzeżeniami o ludziach i życiu.
Tymczasem np. mnie od niejednego "babskiego gadania" tylko glowa boli. A głową mnie też boli od powtarzania rzeczy oczywistych, od tych tysięcy spostrzeżeń banalnych, których wymienianie między sobąludziom buduje wrażenie bycia w zgodności z innymi, uczestniczenia w życiu wspólnoty. Mnie zaś to po prostu śmiertelnie nudzi.
Bo chyba życie człowieka silnie (samo) krytycznego jest z zasady życiem samotnika. I lepiej jest mieć tę - przynajmniej swoją, te pozbawioną przerażającej nudy -samotnosc, niż męczyć się udawaniem, że kompletnie nas nie interesujące sprawy, cokolwiek dla nas znaczą.

Semele

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński