ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest pewien aspekt odczuwania kontaktów z ludźmi, a w szczególności stanu akceptacji, zrozumienia, porozumienia, który sprawia, że ten sam stan relacji między ludźmi przez jednych będzie odbierany jako "wystąpiło zrozumienie i porozumienie", zaś przez innych będzie tu przeświadczenie, że strony się nie porozumiały. Czym jest ten aspekt?...

- Chyba na start można by określić go jako WSPÓLNOTĘ OCZEKIWAŃ W ZAKRESIE NA CZYM POROZUMIENIE POLEGA. Różne osoby maja różne potrzeby społeczne, różne strefy komfortu, różne postrzeganie stanu satysfakcji. To, co jest satysfakcjonujące dla jednej osoby może być mocno uciążliwie dla drugiej osoby.
Niektóre osoby mogą nazywać "porozumieniem" coś, co ma zupełnie inny odbiór w emocjach i umyśle innych osób.

Znane mi osobiście osobowości skłonne do presji, inwazyjne jako "porozumienie" zwykle rozumieją okazanie uległości przez drugą stronę. Taka osobowość powie "no to porozumieliśmy się" - opisując tak sytuację, w której druga strona zrezygnowała ze swoich aspiracji, odstąpiła od tego, co dla niej ważne, w imię zaspokojenia tego despoty, który pojawił się na jej życiowej drodze.

Dla części osób idee zrozumienia, akceptacji będą związane z tolerowaniem ich niesfornych wybryków, ich tendencji do "okazywania siebie" na zasadzie gadania co im ślina na język przyniesie, często robiąc przy tym przykrości innym. Te osobowości zwykle tłumaczą, ze one "takie są", a dalej tłumaczą, że inni powinni tu się dostosować. Jak się dostosuję, bo "będzie porozumienie".

Zrozumienie i porozumienie satysfakcjonujące każdą ze stron nie jest łatwe do osiągnięcia, bo ono wymaga pewnego minimalnego poziomu dojrzałości od OBU stron.

Osobowości inwazyjne będą "porozumieniem" nazywały uległość innych, choć w istocie bardziej tu pasowałoby określenie zdominowania, agresji. Choć...
... Rzecz bywa też nieraz bardziej skomplikowana. Są osobowości, które w jakimś stopniu pragną kontaktu z kimś, kto by je popychał do działania, inicjował ich emocje. I te osobowości mogą nieraz harmonijnie egzystować z ludźmi o cechach despotycznych. Wtedy chyba można mówić tez o jakiejś formie porozumienia i zrozumienia stron.

Michał Dyszyński

Z pewnymi ludźmi ja nie chcę "porozumienia". Nie chcę "porozumienia" z ludźmi NARZUCAJĄCYMI MI SWOJĄ WIZJĘ RZECZY, bo wszyscy narzucający widzą "porozumienie" jako moją im uległość.

Porozumienia chcę z tymi, którzy są w stanie ze mną komunikować się z poszanowaniem dwóch podstawowych zasad:
1. równości i szacunku do mojej osoby
2. szacunku dla PRAWDY, czyli uznania, iż pewne rzeczy są obiektywnie słuszne, nawet jeśliby nie pasowały aktualnym naszym emocjom, ambicjom, celom.

Nie wchodzę w "porozumienie" z osobami, które tych dwóch warunków nie spełniają, bo z mojej perspektywy to nie będzie prawdziwe porozumienie.

Michał Dyszyński

Trochę ten sam problem, tylko teraz od strony religijnej ujęty:

Michał Dyszyński

Czym jest porozumienie, zgodna na jakąś formę relacji dwojga ludzi?...
- W rzeczywistości mamy bardzo różne potrzeby i oczekiwania względem partnerów w relacji. Większość ludzi czegoś od swoich partnerów chce:
- w układach romantycznych jest potrzeba bycia razem, ale i seksu
- w układach towarzyskich potrzeba porozmawiania, możliwość wygadania się
- czasem wystarczy sama obecność, w słabszej wersji już kontakt zdalny wiele tu zmienia
- ale niektórzy pragną czuć swój wpływ, mają pewną potrzebę inwazyjności (co z kolei ich partnerom może się podobać, albo nie).

A czym jest porozumienie?
Ja widzę do wypełnienia się idei porozumienia (to będzie porozumienie po michałowemu) jeden dodatkowy warunek ponad samą obecność - szczere zainteresowanie tym czymś na czym się porozumienie (w danej kwestii) zrealizuje, powiązane z jakąś formę uzgodnienia w danej kwestii.

Osoby twórcze, robiące coś na zewnątrz, coś trwałego mają z zasady mniejsze potrzeby czysto towarzyskiego kontaktu. Czasem nawet ten kontakt towarzyski im przeszkadza w ich twórczości, a wtedy będą go odbierali negatywnie.

Michał Dyszyński

Nieraz zadaję sobie pytanie: z kim byłbym w stanie osiągnąć satysfakcjonujące porozumienie i zrozumienie?...
- Odpowiedź nie jest łatwa, a właściwie to w pełni satysfakcjonującej odpowiedzi dziś nie umiem sobie jeszcze udzielić.
Bo też znane mi porozumienia z różnymi ludźmi z zasady zawsze były cząstkowe, satysfakcjonujące też nie do końca. Nie wiem nawet, czy zależałoby mi np. na pełni dopasowania do mnie. Bo porozumienie zbyt daleko idące byłoby chyba nudne, nie niosące wyzwań, ciekawych zdarzeń.
Z drugiej strony daleko posunięta niezgodność oczekiwań i postaw też nie sprzyja porozumieniu. To jest trudne. :think:

A może nie o porozumienie tak naprawdę mi chodzi? Może tak naprawdę to wolałbym, zamiast porozumienia szczerą interakcję?...
Ale też nie może to być dowolna interakcja, bo przecież nie toleruję wobec mnie agresji, manipulacji i presji. Poza tym nadmiar interakcji, za dużo "dziania się" też mnie męczy. Więc w obszarze relacji z ludźmi właściwie to jestem daleki od określenia moich preferencji..

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ludzie ze skłonnością do wywierania wpływu na innych, szczególnie despoci, manipulatorzy biorą swoje cele i pragnienia za ogólnie poprawny stan rzeczywistości. Ich subiektywizm, blokujący spojrzenie symetryczne, zdystansowane względem tego "co by się chciało", ustawia im oceny rzeczywistości w ten sposób, że "dobrze jest jak osiągnę swój cel, czyli to, o czym tu mówimy, jako o czymś pozytywnym, zrealizuje się, gdy wszystko zmierza ku temu, aby mój cel osiągnął". Dla takich ludzi "porozumienie" oczywiście będzie polegało, że inni będą im ulegli. Podobnie będzie z ideami "zrozumienia", "dogadania się", "konsensusu". Zawsze to będzie tak, że ich uprzywilejowana pozycja miałaby być uznana i potwierdzona.

Do tego, aby się przeciwstawić tej - naturalnej emocjonalnie, ale nieuczciwej, nieetycznej - postawie, człowiek musi w sobie sformułować formę ambicji - intencji dobra, która pokonuje egoizm i egocentryzm.
Pragnąc dobra, musimy skłonić się ku równości, ku nie traktowania siebie jako wyróżnionej wyspy na mapie ludzkości.
Dopiero mając taką (ale SZCZERĄ) intencję dobra, a dalej pokonania w sobie egoizmu i egocentryzmu, człowiek zaczyna tworzyć sobie ideę porozumienia, która nie będzie już formą oszukiwania się w celu osiągania egoistycznych celów, lecz będzie uniwersalna - będzie to porozumienie prawdziwe, takie gdy obie strony czują, że zostały uszanowane, a ich zdanie jest uwzględnione.