ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jedną z bardziej nieperspektywicznych postaw mentalnych jest według mnie postawa roszczeniowa, przypisywanie innym win, dopominanie się od świata ciągle jakichś świadczeń. Postawa taka w istocie jest bowiem UMNIEJSZENIEM SWOJEJ SPRAWCZOŚCI.
Roszczeniowiec, który stawia sprawę na zasadzie "niech mi ludzie zapewnią to, a tamto", a jak nie zapewnili, to jest ich wina, więc niech zapewnią, stawia siebie w roli biorcy, w roli tego, który sam nie umie rozwiązać swojego problemu, zaspokoić swoich potrzeb, lecz potrzebuje do tego kogoś z zewnątrz - kogoś kto ma tę moc zaspokojenia potrzeb roszczeniowca.

Ja osobiście mam swój ideał, że to nie świat, nie ludzie mają mi rozwiązywać moje problemy, zaspokajać moje potrzeby, ale to ja mam tu panować i kontrolować sprawę. Unikam stawiania siebie w roli petenta do świata. Unikam stawania się zależnym od innych.

Mam życiowe podejście oparte o zasadę: owszem, chętnie przyjmę od kogoś dar DOBROWOLNEJ pomocy, chcę docenić ludzi, którzy pragną mi coś dobrego ofiarować, ale raczej unikam wikłania się w zależność od ludzi, w oczekiwania, że to oni mają mi coś dawać, bo jak nie, to będę nieusatysfakcjonowany, sfrustrowany, nieszczęśliwy. Nie! - nie dam światu tej mocy, aby to on decydował o ważnych aspektach mojego życiowego spełnienia!
Staram się, na ile to możliwe, sam się martwić o moje nierozwiązane problemy. A jeśli nawet o czyjąś pomoc czasem proszę, to robię to gdy już sam nie daję rady, gdy próbowałem rozwiązać problem samodzielnie. Za to mocno wystrzegam się tych sytuacji, gdy moje uzależnienie od ludzkiej łaski miałoby być trwałe, przejść w jakąś rutynę.

Dlatego też i pretensji o to, że się coś nie udało, nie kieruję do innych, lecz raczej do siebie. Ci, co mnie znają osobiście zapewne potwierdziliby, że rzeczywiście w życiu taką postawę przejawiam, że na przykład:
- bardzo rzadko czegoś dla siebie się domagam
- bardzo rzadko o coś kogoś proszę
- nie oskarżam nikogo o moje niepowodzenia (choć pomniejszy wpływ cudzych działań mogę dostrzec, ale uznaję, że to ostatecznie ja decydowałem)
- w ogóle raczej staram się nie oskarżać innych ludzi
- jeśli do kogoś miewam pretensje, to do siebie.

I - tu jest pewna subtelność, ale bardzo ważna - to, że pretensje mam z reguły do siebie, traktuję nie jako wyrzeczenie, nie jako jakiś reżim wewnętrzny, i umartwianie się wobec ludzi, lecz jako POTWIERDZENIE UZNANIA SWOJEJ SPRAWCZOŚCI.
Jeśli to ja jestem sprawczy, to ja jestem też przyczyną niepowodzeń. Jeślibym kogoś oskarżał o to, że coś się w moim życiu źle zadziało, to automatycznie oznaczałoby, że uznałem, iż to nie ja mam w danej kwestii sprawczość, czyli że ja jestem zależny od kogoś, tym samym uznałbym swoją słabość.

Michał Dyszyński

Troche w temacie