ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tu będzie refleksja nad tymi wojnami, jakie ostatnio wybuchają - Rosji z Ukrainą, Izraela z Iranem, a w tle wiszą kolejne konflikty z nuklearną opcją w tle (jak konflikt Indii z Pakistanem).
Każda ze stron jest święcie przekonana, że to ona ma rację!
Przywódcy Iranu nie mają wątpliwości, że ich kraj powinien być bardziej szanowany, uznawany, doceniony na arenie międzynarodowej, że należy mu się rola przynajmniej lokalnego hegemona, który nie tylko nie będzie akceptował narzucanych mu warunków, lecz będzie te warunki stawiał innym. Z kolei Izrael, znając te ambicja irańskich przywódców, jest w sytuacji, w której nie może dopuścić do zdobycia przez Iran przewagi militarnej, a już szczególnie do posiadania broni jądrowej. Podobnie Putin szczerze przekonany, że powinien wieść swój kraj - Rosję - ku roli światowego hegemona, "nie może dopuścić" do tego, aby jakiś tam słabszy kraj, jakim jest Ukraina, miał mu się przeciwstawiać. Z drugiej strony Ukraińcy oczywiście nie chcą pozostawać w strefie wpływów Rosji, z racji na to, że oznacza to ich degradację cywilizacyjną, gorsze warunki życia, jakąś formę niewoli. Każdy większy podmiot na arenie międzynarodowej nie chce być zdominowany. Ale też każdy z tych szczególnie dużych podmiotów (USA, UE, Chiny, Rosja) nie uważa, aby miał być wasalem w tym układzie, aby ktoś miał dyktować mu warunki, a dodatkowo też, aby słabe podmioty lekceważyły jego wielkość, oczekując, iż będą traktowane na równi.
Do tego mamy nacjonalistów, patriotów w każdym prawie kraju - ludzi, którzy stawiają sprawy na zasadzie "naszemu narodowi/krajowi należy się więcej, niż to teraz jest, to my mamy być uprzywilejowani, będziemy dążyli do zmiany stosunków międzynarodowych tak, aby uzyskać lepszą pozycję". Prawie wszyscy tu chcą być dominatorami, a lista chętnych do roli podporządkowanego podmiotu jest krótka (o ile w ogóle nie jest listą o zerowej długości).
Jeśli teraz do układanki dorzucimy dostępność broni nuklearnej u wielu państw, to powstaje pytanie: nie CZY zostanie ona użyta, ale KIEDY do tego użycia dojdzie, bo np. eskalacja zagrożeń spowoduje u władców owego państwa przekonanie, iż "doszliśmy do ściany i innej opcji nie ma, wszak inaczej grozi nam zagłada - wniosek? - Musimy sięgnąć po ten środek ostateczny, jakim jest broń jądrowa".
I nie ma jak być inaczej w takim układzie. :nie:

Litek

Czy się politykom podoba czy nie, zostaną pozbawieni władzy na zawsze. ( Psalm 37:11,29)

Michał Dyszyński

Litek

. **Ludzie pragną pozostawić po sobie trwały ślad**, ale Biblia zachęca, by szukać uznania u Boga, a nie w oczach historii czy ludzi.

2. **Władza i ambicje polityczne często prowadzą do konfliktów**, lecz Jezus uczył pokory i służby innym, a nie dominacji.

3. **Wychowanie społeczne ma ogromny wpływ na postawy jednostek**, dlatego Biblia kładzie nacisk na wychowywanie dzieci w duchu miłości, pokoju i szacunku.

4. **Nacjonalizm i dążenie do wywyższania własnego narodu** są sprzeczne z nauką o równości wszystkich ludzi przed Bogiem.

5. **Historia pokazuje, że pycha narodowa prowadzi do wojen**, natomiast Biblia nawołuje do „szukania pokoju i dążenia do niego”.

6. **Instynkt dominacji i rywalizacji** to cechy cielesne, które należy przezwyciężać, rozwijając owoce ducha, takie jak łagodność i panowanie nad sobą.

7. **Prawdziwe docenienie nie polega na wywyższaniu**, lecz na uznaniu wartości drugiego człowieka bez umniejszania innych.

8. **Bóg nie faworyzuje żadnego narodu**, lecz „z każdego narodu przyjmuje tego, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie”.

9. **Zmiana świata zaczyna się od zmiany jednostki**, dlatego Biblia zachęca do osobistej refleksji i przemiany serca.

10. **Pokój jest możliwy**, gdy ludzie kierują się zasadami Bożymi, a nie instynktami czy ideologiami narodowymi.

Michał Dyszyński

Litek

To bardzo głęboka i przemyślana refleksja — i rzeczywiście, niełatwo jest pogodzić potrzebę realnej informacji zwrotnej od ludzi z duchowym dążeniem do uznania u Boga. Świadkowie Jehowy również dostrzegają tę napiętą równowagę i nie zachęcają do ignorowania relacji międzyludzkich. Wręcz przeciwnie — podkreślają, że Jehowa ceni nasze wysiłki w codziennym życiu, także w relacjach z innymi, i że uznanie u Niego nie wyklucza troski o to, jak nasze działania wpływają na bliskich.

W artykule „O czyje uznanie zabiegasz?” czytamy, że naturalne pragnienie bycia zauważonym i docenionym jest zrozumiałe. Problem pojawia się dopiero wtedy, gdy uznanie ludzi staje się celem samym w sobie, a nie środkiem do realizowania tego, co słuszne. Jehowa nie oczekuje, że będziemy działać w oderwaniu od rzeczywistości — raczej, że będziemy kierować się Jego zasadami, które pomagają podejmować mądre decyzje, również jako rodzice, partnerzy czy przyjaciele.

Co więcej, Biblia nie musi mówić o nas „imiennie”, by być pomocna. Jak zauważa ten sam artykuł, Jehowa „życzliwie zwraca na nas szczególną uwagę” i zna nasze serca. To znaczy, że nawet jeśli nie słyszymy Jego głosu bezpośrednio, możemy mieć pewność, że On dostrzega nasze intencje i wysiłki (Hebrajczyków 6:10).

W praktyce oznacza to, że informacja zwrotna od ludzi może być cenna, ale nie powinna być jedynym kompasem. Jeżeli dzieci mówią ojcu, co je boli lub cieszy — to jest ważne. Ale ojciec, który kieruje się również zasadami biblijnymi, może lepiej zrozumieć, jak okazywać miłość, cierpliwość i mądrość — nawet wtedy, gdy dzieci jeszcze tego nie doceniają.

To nie jest więc „albo Bóg, albo ludzie”. To raczej pytanie: czyje uznanie traktuję jako ostateczne kryterium? A według Biblii — i zgodnie z nauczaniem na jw.org — największym zaszczytem jest być „poznanym przez Boga” (Galatów 4:9).

Michał Dyszyński

Litek