ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tu na forum, dzięki dyskusji z jednym z dyskutantów, dokonałem swojego prywatnego odkrycia w kwestii tego, jak bywa traktowane zagadnienie winy.
Uświadomienie przyszło w jednej z dyskusji, w której:
- mój oponent przypisał mi jakąś tam winę (nieważne jest teraz, czego dotyczyła ta wina, ani czy była poprawnie mi przypisana)
- ja starałem się WYKLAROWAĆ MECHANIZM - USTALIĆ ZALEŻNOŚCI w sprawie, które zagadnienie owej (mojej) winy traktowały dość obojętnie - ani tej winy szczególnie nie potwierdzały, ale też jej nie wykluczały.
W toku dalszej dyskusji ja w końcu uznałem: ok, niech więc będzie tu moja wina - uznałem, że da się mi ją przypisać. Wtedy...
... mój oponent zamilkł, zamknął sprawę. :shock:

Ja zaś byłem tym jego postawieniem sprawy bardzo zdziwiony. :shock:

Moje myślenie było następujące: może jakąś winę tu mam, ale to nawet nie jest jakoś bardzo ciekawe, bo - uczciwie patrząc na sprawy - pewnie jakaś część winy będzie też i po drugiej stronie, a w ogóle to przecież uznanie winy nie jest obiektywne, lecz wynika z tak subtelnych aspektów jak: świadomość tego, co może się zdarzyć (wiedza o sprawie), wagi sprawy (błahostkowa wina to "kiepska" wina, bo jeśli nie było żadnych złych dalszych konsekwencji, to nawet nie warto jest się taką winą zajmować). Ja byłem gotów do dalszej analizy sprawy, na zasadzie: uznajmy, że jest tu wina moja i poszukajmy, jakie mechanizmy ją wywołały, co może pominęliśmy w sprawie, co należy na przyszłość poprawić. Ja uznałem owo przypisanie mi winy za właściwie co najwyżej "kosmetyczny" aspekt sprawy, zaś w moim odczuciu TO, CO JEST NAPRAWDĘ CIEKAWE, było dopiero do odkrycia.
Tymczasem mój oponent nie widział tu żadnych ciekawych dalszych kwestii - najwyraźniej uznał, że skoro wina została przypisana, to mamy koniec sprawy.

To było dla mnie naprawdę odkrycie, uświadomienie sobie jak bardzo różnię się w postrzeganiu od pewnej klasy ludzi (dalsza analiza pokazała mi, że tamten mój oponent nie był jedynym reprezentantem owej klasy, lecz że jest ona całkiem spora). Musiałem przyjąć jako fakt, że dla wielu osób "sprawa" kończy się na przypisaniu komuś winy.

To, co dla mnie naturalnie byłoby co najwyżej wstępem do dalszych działań, do odkrywania ważnych okoliczności, idei, dla osobowości skupionych na obwinianiu podlega po prostu zamknięciu sprawy. Dla tych obowości nie ma nic interesującego w rozpatrywaniu mechanizmów, szukaniu lepszych sposobów opisu, testowaniu scenariuszy poprawiania się na przyszłość. Dla nich bowiem liczy się "przypisano tu winę, koniec sprawy". :shock:

Przyznam, że było to dla mnie zaskakujące odkrycie, którego konsekwencje badam sobie do dzisiaj. :think:

anbo

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński