ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Rzecz, o której chcę napisać uważam za fundamentalną w kontekście świadomości, sensu życia, religii. Coś, nad czym refleksja wyjaśnia bardzo wiele także w kontekście emocji, które nami targają.

W zasadzie każdy człowiek ma swego rodzaju boską moc uznawania czegokolwiek wedle dowolnego swojego widzimisię.
To, ze coś jest "nieracjonalne" można olać, można odrzucić zwykłym: a ja mówię inaczej i co mi zrobicie?... :rotfl:

W ogóle można być psychicznie chorym, oszołomem, trolem specjalnie ogłaszającym fałszywe, czy bezsensowne treści. A nawet jeśli fizycznie komuś da się ogłaszania czegoś zabronić (np. wsadzając go do więzienia, odcinając od siebie, czy innych form komunikowania się z ludźmi), to dalej we własnej świadomości taki człowiek może sobie ogłosić co zechce - może uznać się za boga, geniusza, czy kogokolwiek tam zechce. I ludzie tak robią - oszołomów nie brakuje, plawkoziemcy mogą głosić swoje idee, a nawet w nie wierzyć. Podobnie z innymi odjechanymi poglądami.
Powstaje pytanie: czy na tym sprawa się kończy?
Czy aby na pewno głoszenie cokolwiek, bo ma się takie kaprycho, bo tak komuś zaświtało w głowie, będzie ostatecznie tak samo dobre, jak głoszenie rzeczy rozsądnych (a w szczególności wierzenie w ten rzeczy)?
- Otóż ja twierdzę, że nie.
Jest pewna bariera, której chciejstwo umysłu nie jest w stanie pokonać. Tą bariera jest SAMA SPÓJNOŚĆ W UMYŚLE.

Zilustruje to przykładową sytuacją. Oto załóżmy, że jakiś oszołomowaty człowiek uznał się za absolutnego geniusza, za najmądrzejszą osobę na Ziemi. Ten człowiek nie musi weryfikować swojego przekonania. Może ogłosić (sobie, albo innym) że po prostu "tak jest". Dalej może po prostu ignorować wszelkie próby przetłumaczenia mu, ze oto ktoś inny ma ewidentne osiągnięcia, a on nie ma (bo ten może powiedzieć, że "nie chciał" osiągać czegoś podobnego, albo że ta dziedzina go nie interesuje). Można znaleźć sobie milion wykrętów, aby racjonalne argumenty odrzucać. I wielu tak po prostu robi - dekretują sobie we własnym umyśle coś, co wydaje im się dla nich pożyteczne i miłe, a potem się przy tym upiera na zabój. Stosując względem samego siebie odpowiednie techniki można się samemu przekonać właściwie do dowolnego stwierdzenia, można jakoś uwierzyć w dowolną bzdurę. I - przy odpowiedniej determinacji owej osoby - nie będzie sposobu przetłumaczyć jej, że sobie to tylko ubrdała, że to nie ma sensu.
Ale...
Ale za chwilę owa osoba stanie przed realnymi problemami życia - np. samozwańczy "geniusz" musi coś zjeść, musi zarobić pieniądze, żyć wśród ludzi. Jego umysł będzie narażony na huśtawkę sprzecznych doznań - z jednej strony podbija sobie w głowie programowo przekonanie o własnej wspaniałości i niezwykłości, lecz z drugiej wali w niego proza życia. Ingorując zupełnie realia życia, umysł dozna cierpienia - choćby tego, że nie będzie miał co jeść, w co się ubrać, ludzie nie będą chcieli się z nim kontaktować, zostanie odrzucony przez społeczność. Odseparować się od tych przykrych okoliczności właściwie nie ma jak.
Można sobie podkręcać przekonanie o jakiejś własnej boskiej mocy, ale za chwilę przyjdzie sytuacja, gdy nam wlepią mandat za przejście przez ulicę w złym miejscu, ktoś nam nagada, zabronią nam czegoś, co nam się podoba, czego byśmy chcieli. Przekonanie o własnej boskiej mocy wciąż "dostaje kopniaki w tyłek" od rzeczywistości. I tego świadomość jednak nie potrafi zignorować! Ostatecznie taka świadomość będzie odczuwała cierpienie.
"Bogowie" i "geniusze" oczywiście mogą jakoś walczyć z tą niekomfortową okolicznością, mogą mataczyć rozpoznania, udawać przed samym sobą, że rzeczy tak naprawie są inne, niż takie, jak się objawiły, ale rzeczywistość wciąż będzie dźgała.
Dokąd będzie dźgała?
- Właściwie to dotąd, aż świadomość takiej osoby nie zmieni swojego podejścia i nie uzna PRYMATU PRAWDY NAD PRYMATEM CHCIEJSTWA.
Tak po prostu...

towarzyski.pelikan

Takie skrajne łatki stosunkowo łatwo odrzucić, bo jak piszesz - proza życia szybko zerwyfikuje ten nasz geniusz czy boskość. Zresztą tego typu przekonanie o własnym geniuszu zwykle jest powodowane jakimś ekstremalnym doświadczeniem, zaburzeniem psychicznym, psychozą maniakalną. Przyczyny są irracjonalne.

Sprawy się komplikują, kiedy człowiek sobie wmówi, że jest superspecjalistą, nie jakimś tam geniuszem czy bogiem, tylko kimś kto twierdzi, że jest arcyznawcą, ekspertem, z którym "nie wypada" się nie zgadzać, za czym przemawiają jakieś racje np. osiągnięcia, sława, tytuły naukowe, publikacje etc.
Tutaj w grę nie wchodzą tylko emocje, tylko te emocje jednak chwytają się czegoś konkretnego. Pokonanie takiej jednak połowicznie racjonalnie motywowanej psychozy jest znacznie trudniejsze niż odkrycie "nie jestem Bogiem". Dana osoba moze latami tkwić w przekonaniu o swojej wyższości, powołujac się na jakiś tam swój dorobek, który np. już od dawna może być niekatualny.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

marekmosiewicz · Dołączył: 03 Lut 2006 Posty: 323 Przeczytał: 0 tematów

[quote="Michał Dyszyński"][quote="towarzyski.pelikan"] Człowiek powienien wręcz zachęcać innych, żeby doszukiwali się ew. błędów w jego rozumowaniu, bo co dwie głowy to nie jedna. [/quote]
:pidu: To jest też i moje motto. :brawo:[/quote]
Można więc z tego wnioskować, że delikwent, który wychodzi ze swoimi ideami na przykład na fora, przynajmniej poświadomie dąży do weryfikacji swoich pomysłów przez innych.

Michał Dyszyński