ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Jakby zapytać różnych ludzi, jak rozumieją człowieczeństwo, to otrzymalibyśmy odpowiedzi, które częściowo byłyby ze sobą sprzeczne.
Jedni, mówiąc o człowieczeństwie, będą akcentować tzw. ludzkie odruchy, jak empatia, agresja w słusznej sprawie, uczuciowość, emocjonalność. Dla takich osób taki racjonalny psychopata czy socjopata, stanowi zaprzeczenie człowieczeństwa. Zabójstwo w afekcie będzie bardziej ludzkie, a tym samym spotka się z większą wyrozumiałością, niż zabójstwo z premedytacją.

Inni z kolei człowieczeństwo będą upatrywać szczególnie w rozumności, w opanowaniu, powściąganiu namiętności, dystansowaniu się od tej emocjonalnej (zwierzęcej) części naszej natury. Psychopatyczny chirurg który nikogo nie krzywdzi, tylko beznamiętnie wykonuje swoją pożyteczną pracę, nie będzie w takim ujęciu mniej ludzki od chirurga, który przejmuje się uczuciowo swoimi pacjentami. Przy ocenie człowieka ważne są czyny, a nie jego emocjonalno-uczuciowe nastawienie, czy nawet intencje. Ba, dzięki swojej psychopatyczności chirurg może lepiej swoją pracę wykonywać, bo nie rozpraszają go żadne emocje.

Oczywistym jest, że to, jak rozumiemy człowieczeństwo, wynika w bardzo dużym stopniu z tego, jacy my sami jesteśmy. Typ bardziej emocjonalny będzie celował w rozumienie 1), a typ bardziej racjonalny w rozumienie 2), ponieważ każdy w swoim egocentryzmie sam siebie stawia za wzór człowieka. Pytanie, czy da się obiektywnie rozstrzygnąć, kto ma rację?

Jak dla mnie ta problematyka człowieczeństwa sprowadza się do pytania o to, czy być człowiekiem to przede wszystkim być zwierzęciem, które posługuje się rozumem, czy być człowiekiem to raczej być rozumem, który posługuje się swoją zwierzęcością.

Jedna i druga opcja niosą ze sobą jakieś niebezpieczeństwo. Kto optuje za zwierzęcym człowieczeństwem, będzie generował dodatkowe cierpienie, bo im bardziej działamy na emocjach, namiętnościach, tym w pewnym sensie bardziej jesteśmy wcieleni, jesteśmy częścią tego walczącego o byt świata natury. Natomiast opcja racjonalistyczna niesie ze sobą ryzyko zmechanizowania stosunków międzyludzkich, bez emocji, bez uczuć, bez cierpienia, bez tego co zwierzęce, jesteśmy tak naprawdę jak jakieś maszyny z doczepionymi ciałami, których najlepiej byłoby się pozbyć. Co z tego, że będziemy szczęśliwi, jak nie będziemy no właśnie…żyć? Czy racjonalistyczna maszyna żyje czy tylko funkcjonuje?

Ktoś może jeszcze wpaść na opcję pomiędzy, zaproponować złoty środek, coś pomiędzy racjonalistyczną a emocjonalistyczną koncepcją człowieczeństwa, tylko czy to w praktyce da się zrobić? Jedyną sensowną opcją wydaje mi się wyraźne oddzielenie od siebie sfery nauki i pozostałych sfer życia, czyli racjonalistyczni i beznamiętni jesteśmy tylko tam, gdzie rzeczywiście nam to służy, a tak poza tym po prostu jesteśmy zwierzętami rozumnymi?

lucek

Myślę, że większymi zawodowo psychopatami nie są chirurdzy, czy lekarze w ogóle (każdy musi przejść zajęcia w prosektorium) a psychiatrzy. Ci zawodowo zajmują się normami społecznymi, kulturowymi itp. i trudno chyba się spodziewać, żeby ta relatywizacja norm pozostawał bez wpływu na ich osobowość.

Jak dla mnie, człowieczeństwo to akceptacja każdego, kto norm prawnych nie łamie. Selekcja zaś ludzi na psychopatów, socjopatów itp. jest całkowicie niemoralna. Nie napisałem o łamaniu norm społecznych, rozumianych jako normy pozaprawne, bo tych w procesach sądowych się nie rozpoznaje, a wszelkie inne opinie mają dla mnie znaczenie takie samo jak opinia pana Jasia z pod budki z piwem - prywatnych opinii.

Psychopatia i socjopatia zaś nie zwalnia (o ile się nie mylę) z odpowiedzialności karnej, więc tego typu opinie, nie powinny mieć w ogóle znaczenia. Mogą więc służyć jedynie bezprawnemu stygmatyzowaniu ludzi.

towarzyski.pelikan

lucek

Piotr Rokubungi

Człowieczeństwo jest przede wszystkim wmawianiem głównie sobie, jak i innym, że są jakiekolwiek wartości w takich żywotach ziemskich i obroną psychiki przed lękiem z powodu braku zrozumienia; to też samotność niedopełnienia siebie i poszukiwanie tego dopełnienia i zarazem spełnienia w otoczeniu... Jak napisał Sadamoto Yoshiyuki „ustami” Gendo Ikari’ego: „Pełne zrozumienie jednego człowieka przez drugiego nie jest możliwe; jesteśmy takimi żałosnymi istotami.”.