ŚFiNiA

marekmosiewicz · Dołączył: 03 Lut 2006 Posty: 323 Przeczytał: 0 tematów

Temat trochę nawiązuje do wątku http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/paradoks-klamcy-w-wikipedii,4030.html, ale nie do końca.
Otóż od pewnego czasu,podświadomie zastanawiam się jaki wpływ na wiarygodność ma ogłoszenie przez Kościół Katolicki dogmatu o nieomylności Papieża. Zasadniczo dopóki nie stwierdzimy jawnej sprzeczności w nauczaniu, to trzeba brać za dobrą monetę takie stwierdzenie, tyle że pewności nigdy nie uzyskamy. No a negatywna ? Teoretycznie można. Jeżeli znajdziemy dwa sprzeczne fakty z nauczania to wiemy, że KK się myli. No ale pojęcie faktu (o czym jako schizofrenik się dosyć boleśnie przekonałem) już samo w sobie zawiera jakieś założenia. Zaczynając, od tego że nie wiem czy nie jestem w rzeczywistości solipsystycznej, a kończąc na tym, że co prawda Papież tych faktów (które świadczą o braku nieomylności KK) nie wyznaje, ale świat jest opanowany przez diabła który jest kłamcą i spreparował wikipedię, oryginał orzeczenia z soboru z XII w który o tym fakcie mówi i samego Papieża, który jest jego sobowtórem, bo prawdziwy jest więziony w lochach watykańskich.
Czyli fakty też są nic nie warte jeżeli chcę jeżeli chcę coś stwierdzić ze 100% pewnością.
Pytanie brzmi czy jest w ogóle coś co mogę stwierdzić ze 100% pewnością. Tak jest !!!
Przedstawiam pierwsze zdanie od czasów "Wiem, że nic nie wiem" (które nie jest prawdziwe, bo jest właśnie antynomią - jeżeli wiem, że nic nie wiem to jednak coś wiem, czyli to nie jest nic), które pretenduje do zdania prawdziwego mówiącego jednocześnie coś konkretnego ;). To zdanie brzmi :"Jestem kłamcą lub zostałem nim w poprzedniej sentencji". Otóż jeżeli ktoś był lub jest gotowym zostać kłamcą to wypowiada to zdanie i każdy może na 100% stwierdzić, że to zdanie MUSI być prawdziwe. Nie potrzeba żadnych faktów, a możemy stwierdzić 100% FAKT : Oto mamy kłamcę - kogoś kto stwierdził coś co nie zaszło, żeby nie definiować kłamstwa w oparciu o logikę.
Zdania "To zdanie jest prawdziwe", wcale nie jest w oczywisty sposób prawdziwe jeżeli uwzględnimy błąd błędnego koła: http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/czy-logika-sama-w-sobie-jest-blednym-kolem,4405.html lub wydawałoby się pewniejsze "To zdanie jest prawdziwe lub fałszywe", też nie musi być prawdziwe, jeżeli zdanie "To zdanie jest prawdziwe" nie jest prawdziwe.
Zdanie "Pada deszcz" może być prawdziwe jeżeli rzeczywiście pada deszcz, ale produkuje prawdę wymagając prawdziwych założeń (Tarski się zastanawiał dlaczego takie zdanie jest prawdziwe i doszedł do wniosku, że jest prawdziwe bo jest prawdziwe, a tu mamy znowu problem błędu błędnego koła,zresztą mamy go też nota bene w przypadku nieomylności Papieża. Natomiast moje zdanie pozwala stwierdzić fakt (posiąść wiedzę) nie wymagając żadnych uprzednich założeń.
Zdanie "Deszcz pada lub nie pada" może i jest prawdziwe, chociaż wymagałoby to zastanowienia się nad prawem wyłączonego środka i problemem możliwości negacji wyrażenia w nieznanym czy też nieskończonym zbiorze. Tak czy inaczej takie zdanie żadnego faktu nie pozwala stwierdzić.
W sumie jeżeli jest to jedyne 100% prawdziwe zdanie (a myślałem nad tym całkiem sporo i nic nie znalazłem - ale czekam na sugestie) to ma to też ciekawe konsekwencje teologiczne : w świecie niepewności kłamstwo jest jedynym sposobem, żeby stwierdzić prawdę. I nawet ciekawiej niż wcześniej wygląda moja "heretycka" interpretacja zerwania owocu z drzewa poznania dobra i zła. Otóż dopóki zakładamy, że może istnieć tylko to co może istnieć (a wszystko co może istnieć jest dobre i co więcej wszystko może istnieć i to równocześnie) to ok. Ale jeżeli próbujemy szukać tego co istnieć nie może (a takie coś nie istnieje bo wszystko może istnieć), czyli dzielić rzeczy na takie co mogą istnieć (dobre) i takie co istnieć nie mogą (złe) to pojawia się paradoks omnipotencji - czyli szukanie właśnie tego co na pewno istnieć nie może.
Tylko że popadamy w straszliwą pułapkę. Otóż zaczynamy szukać prawdy zdefiniowanej wg Tarkowskiego (o ile dobrze rozumiem), a jedyną rzecz do jakiej jesteśmy zdolni jest stwierdzenie kłamstwa, i to o ile ktoś chce je zrobić i jeszcze się do niego przyznać. Mamy świat w którym kłamstwo jest niezbędne aby stwierdzić prawdę. Świat upadku. I co więcej ten świat dąży do szukania utopijnej definicji prawdy, oddalając się od tej faktycznej, co rodzi niesłychane napięcia.
W świecie materialistycznym ma to tylko konsekwencje psychologiczno-społeczne - niezdolność do rzeczywistej komunikacji.
W hipotetycznym świecie gdzie wiara ludzi wpływa na kreowaną rzeczywistość (poniekąd też świat biblijny w którym wiara przenosi góry) ma to już skutki fundamentalne, gdyż całość świata jest zupełnie inna niż powinna być.

marekmosiewicz · Dołączył: 03 Lut 2006 Posty: 323 Przeczytał: 0 tematów

Czego wcześniej nie pomyślałem, to żeby stwierdzić cokolwiek muszę najpierw stwierdzić, że istnieję. Czyli jednak zdanie "jestem kłamcą lub właśnie nim zostałem" nie obejdzie się bez zagwarantowanego kontekstu prawdy

rafal3006

Zdanie "pada deszcz" jest prawdziwe na mocy założenia:
W logice przyjmujemy iż człowiek mówi prawdę.

To jest prawda zależna od człowieka (bo może kłamać), ale są zdania prawdziwe niezależne od człowieka.

Przykład:
Jeśli zwierzę jest psem to na pewno => nie jest galaktyką

2.0 Nowa teoria zbiorów

Definicja zbioru niepustego:
Zbiór niepusty to zbiór zawierający przynajmniej jeden element

W logice zbiór niepusty utożsamiany jest z logiczną jedynką, zdanie prawdziwe

Definicja zbioru pustego:
Zbiór pusty to zbiór który nie zawiera żadnych elementów

W logice zbiór pusty jest utożsamiany jest z logicznym zerem, zdanie fałszywe

W nowej teorii zbiorów (NTZ) zbiory mają wartość logiczną.

Zera i jedynki w NTZ oznaczają:
1 - zbiór niepusty (zbiór istnieje, sytuacja możliwa), zdanie prawdziwe
0 - zbiór pusty (zbiór nie istnieje, sytuacja niemożliwa), zdanie fałszywe

Na mocy definicji możliwe są wyłącznie dwie wartości logiczne zbiorów 0 i 1.
Zauważmy, że w teorii zbiorów nie mają sensu sformułowania „zbiór prawdziwy”, czy też „zbiór fałszywy”. Nowa teoria zbiorów to matematyka ścisła pod którą podlega naturalna logika człowieka i tu już jest sens mówienia o „zdaniu prawdziwym (=1)” i „zdaniu fałszywym (=0)”.

Przykład.
Słońce jest żółte
1 - zbiór niepusty, istnieje zbiór „słońce żółte”, zdanie prawdziwe
Słońce nie jest żółte
0 - zbiór pusty, nie istnieje zbiór „słońc nie żółtych”, zdanie fałszywe

Elementy zbioru wypisujemy w nawiasach kwadratowych:
p=[1,2,3,4]
Wartość logiczną zbioru zapisujemy bez nawiasów:
p=[1,2,3,4]=1

Zbiory tożsame to zbiory identyczne:
Zbiór trójkątów równobocznych = Zbiór trójkątów o równych kątach

2.1 Podstawowe operacje na zbiorach

Do obsługi całej algebry Kubusia w zbiorach wystarczą nam trzy podstawowe operacje na zbiorach plus pojęcie uzupełnienia zbioru do wybranej dziedziny.

1.
Iloczyn logiczny zbiorów (koniunkcja) to wspólna cześć zbiorów p i q bez powtórzeń
Y=p*q
gdzie:
„*” - spójnik „i”(*) z naturalnej logiki człowieka
Przykład:
p=[1,2,3,4], q=[3,4,5,6]
Y=p*q=[3,4]

2.
Suma logiczna zbiorów (alternatywa) to wszystkie elementy zbiorów p i q bez powtórzeń
Y=p+q
gdzie:
„+” - spójnik „lub”(+) z naturalnej logiki człowieka
Przykład:
p=[1,2,3,4], q=[3,4,5,6]
Y=p+q = [1,2,3,4,5,6]

3.
Różnica zbiorów to elementy zbioru p pomniejszone o elementy zbioru q
Y=p - q
gdzie:
„-„ - różnica zbiorów
Przykład:
p=[1,2,3,4]
q=[1,2]
Y = p - q = [1,2,3,4] - [1,2] = [3,4] =1 - zbiór niepusty
Y = q - p = [1,2] - [1,2,3,4] = [] =0 - zbiór pusty

4.
Uzupełnienie zbioru do wybranej dziedziny

W nowej teorii zbiorów zachodzi tożsamość:
Uzupełnienie zbioru do wybranej dziedziny = negacja zbioru = zaprzeczenie zbioru

„~” - symbol przeczenia, w naturalnej logice człowieka przedrostek „NIE”

Przykład:
Dany jest zbiór:
p=[1,2]
Przyjmijmy dziedzinę:
D=[1,2,3,4]
stąd:
~p=[3,4]
Gdzie:
~ - symbol przeczenia

Komentarz słowny w naturalnej logice człowieka:
Jeśli przyjmiemy zbiór p=[1,2] oraz wybierzemy dziedzinę D=[1,2,3,4] to zaprzeczeniem zbioru p jest zbiór ~p=[3,4]

Definicja dziedziny:
p+~p=1
p*~p=0
p+~p=[1,2]+[3,4]=[1,2,3,4]=1 =D
p*~p=[1,2]*[3,4]=[] =0

Zaprzeczenie zbioru pustego to dziedzina:
~0=1
Zaprzeczenie dziedziny to zbiór pusty:
~1=0
Stąd mamy fundament dwuelementowej algebry Kubusia:
~0=1
~1=0

W skrajnym przypadku dziedziną może być Uniwersum

Definicja:
Uniwersum = wszelkie możliwe pojęcia zrozumiałe dla człowieka

Przykład:
A.
Jeśli zwierzę jest psem to na pewno => nie jest galaktyką
Pies to nie galaktyka
P=>~G =1
Zbiory: P*~G = P

Uzasadnienie:
Zbiór galaktyka =1 (niepusty)
Przyjmujemy dziedzinę:
Uniwersum
Zaprzeczenie galaktyki w tym przypadku to Uniwersum pomniejszone o galaktykę (U-G)
Oczywiście „pies” mieści się w takim zbiorze „nie galaktyka” (~G)
stąd:
P*~G=P

B.
Jeśli zwierzę jest psem to może ~~> być galaktyką
P~~>G=0
Zbiory: P*G = 1*1 =0
Dziedzina:
Uniwersum
Oba zbiory istnieją (P=1 i G=1) ale są rozłączne, co wymusza w wyniku 0.

Zdania A i B to definicja warunku wystarczającego => w algebrze Kubusia, za chwilę to poznamy.
A.
Jeśli zwierzę jest psem to na pewno => nie jest galaktyką
Pies to nie galaktyka
P=>~G =1
Bycie psem jest warunkiem wystarczającym => na to, aby nie być galaktyką.

Kori

to chyba kończy temat.

Michał Dyszyński

krowa

rafal3006

krowa

Michał Dyszyński

wujzboj

Myślę, że problem jest nieco abstrakcyjny. Przypomnę brzmienie słów Konstytucji o Kościele Chrystusowym, którymi Sobór Watykański I (tez z 1870 roku) zdefiniował nieomylność papieża: papież "posiada tę nieomylność, jaką Boski Zbawiciel chciał wyposażyć swój Kościół w definiowaniu nauki wiary i moralności". Co oznacza przecież, że jeśli papież głosi naukę ex cathedra (tj. "gdy sprawując urząd pasterza i nauczyciela wszystkich wiernych, swą najwyższą apostolską władzą określa zobowiązującą cały Kościół naukę w sprawach wiary i moralności" - cytat z tego samego dokumentu), to naucza zgodnie z zamysłem Boga, pod warunkiem, że w tym momencie posiada Ducha Świętego. Mamy więc nie tyle nieomylne zdanie posiadające sens absolutny, lecz zdanie wygłoszone w formie, do której Bóg nie ma zastrzeżeń. Dokładnie to samo przypisujemy zdaniom biblijnym i bynajmniej nie oznacza to, że czynimy je zdaniami absolutnymi, których nie da się źle zinterpretować (a nawet zdaniami, które były w pełni lub chociażby dobrze rozumiane przez ich ludzkich autorów). Problem językowy, w zasadzie słusznie zasygnalizowany w postach powyżej, w tym przypadku przybiera zupełnie inną formę, taką samą. jaka dotyczy tekstów biblijnych: problemem tym jest zwykła trudność interpretacyjna, bo nikt, z papieżem włącznie, nie może mieć absolutnej pewności, że jego interpretacja jest poprawna. Do tego dochodzi warunek obecności Ducha Świętego. Obecność ta jest niemierzalna, jest jedynie domniemywana "na podstawie owoców" (biblijne kryterium oceny), czyli w danym momencie na podstawie reakcji sumienia na treść tej nauki (zasada katechetyczna: sumienie jest autorytetem wyższym niż papież).

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ale nasunęła mi się jeszcze jedna refleksja dotycząca dogmatu nieomylności jako objawu pewnej koncepcji, którą Kościół przyjął (nie wiem na ile świadomie).
Jeśli przyjrzymy się bezpośrednim źródłom objawienia (Biblia - Stary i Nowy Testament), to chyba rzuci się w oczy pewna alegoryczność, umowność, symboliczność przekazu. Dlatego to pewnie wielu zniechęca, że mamy oto taką ważną księgę, a w niej coś na kształt baśni, mitów, luźnych opowieści. Zamiast przekazu uporządkowanego, jasno wskazującego na strukturę wiedzy, na zależności. Jezus uczy w przypowieściach (nie pamiętam gdzie, ale jest napisane, zę "inaczej do niech nie przemawiał jak w przypowieściach).
Kościół instytucjonalny poszedł dalej inną drogą - bardziej sformalizowaną: mamy dogmaty, teologię i ukoronowanie tej drogi niejako aksjomatyzującej przekaz - dogmat nieomylności papieża. Ta kościelna wizja rozumienia zbliża do koncepcji istnienia jednego, konkretnego przekazu, który jest najlepszy niewzruszalny, nieomylny. Odejście od niego jest herezją, grozi odrzuceniem (być może nie zawsze jakimś ostatecznym, ale taka groźba istnieje).
To są dość mocno różne drogi - ta pierwotna, czyli alegoryczna i kościelna - bardziej dogmatyczna. Oczywiście nie ma tu mowy jakichś absolutnych przeciwieństwach, bo zarówno w Biblii są wypowiedzi dość jednoznaczne, konkretne, a z drugiej strony kościelne teksty bywają (są) bardzo poetycko -symboliczne. Ale chyba widać dość wyraźnie pewną linię, dążność w nauczaniu Kościoła opartą na dogmatyzmie.
Myślę, że warto jakoś sobie porównać konsekwencje obrania tych dwóch ścieżek, uświadomić co umysł robi z jednych, a co z drugim stylem przekazu.
Niewątpliwie ścieżka mitów, opowieści, alegorii zostawia więcej odbiorcy - aktywizuje go, wymusza samodzielne myślenie, daje elastyczność w dopasowaniu do życia. Jest w dużym stopniu uniwersalna, a do tego wręcz zaprasza do szukania podobieństw tych opisów biblijnych ze znanymi z własnego życia. Tutaj co prawda nie zawsze mamy konkretna odpowiedź na problem, nie mamy algorytmu działania i interpretacji, ale pojawia się konieczność uruchomienia głębszych aspektów osobowości, rozumienia - także korekty błędów, które są niejako wpisane w ten sposób komunikacji.
W kontraście do tego, podejście dogmatyczne wymaga dyscypliny, trzymania się dość sztywnych ram intelektualnych i niejako separuje przekaz od życia. Bo to "takie mądre", takie precyzyjnie określone, tak dobrze znane tylko fachowcom (papieżowi?...). Powiedziałbym, że to podejście jest wręcz zniechęcające do szukania podobieństw teologii i życia. Być może nie każdego zniechęci, ale większość chyba tak. Efektem owego podejścia może być (choć oczywiście nie musi i nie zawsze wystąpi) wycofanie się "zwykłych ludzi" z myślenia samodzielnego powiązanego z religią, z dopasowywania treści do życia. Wierni coś tam sobie "po swojemu" myślą, ale to jest oczywiście mniej ważne, mniej "prawdziwe" od tego co na ten temat powie papież, biskupi, co jest odległe przez swoje wysublimowanie, precyzję. I chyba dość przewidywalną konsekwencją będzie ograniczenie dyskusji religijnych - bo może się jakoś "narażę" Kościołowi, może naruszę w owej dyskusji jakiś dogmat (herezja?!!!...). Na wszelki wypadek lepiej siedzieć cicho, nie wychylać się. I wydaje mi się, że chyba trochę to tak działa.
Nieraz szukałem w sieci jakichś opracowań tekstów na temat Kościoła, chrześcijaństwa. Jakże często jedynym źródłem są strony ateistów. Ateiści nie boją się sięgać do wszystkich możliwych źródeł. Wklejają, krytykują, argumentują. Nie grozi im ekskomunika, nie martwią się pytaniami o zgodność swoich poglądów z dogmatami. Katolik w podobnej sytuacji, jakże często siedzi cicho, a jeśli się wypowiada, to niepewnością.
Kiedyś przyszło mi do głowy, ze cały ów dogmatyzm (a już szczególnie dogmat nieomylności papieża), dzięki wskazanemu powyżej mechanizmowi, najbardziej przysłużył się... ateistom. Bo zamknął usta chrześcijanom, którzy nie są do końca pewni poprawności swoich myśl dotyczących wiary, bo wywyższając to jedno główne źródło, pozostałe mocno osłabił. A przecież papież nie jest w stanie uczestniczyć we wszystkich toczących się dyskusjach.
Z drugiej strony dogmat nieomylności w jakiś sposób wiąże ręce też samemu papieżowi. Jeśli papież w owym nieomylnym trybie wypowiedzi pozwoliłby sobie na jakiś nawet drobny błąd, nieścisłość itp. to dla ateistów byłaby to wielka gratka. Zaraz by sobie poużywali. Konsekwencją tego musi być do bólu ścisły (czytaj jednak NUDNY) przekaz - pisany z maksymalną precyzją. Taki przekaz jest daleki od stylu swady, lekkości pióra, czasem prowokacji (jakże modnej dzisiaj w mediach). Nagle przekaz Kościoła, zamiast żywości i swobody nabiera charakteru naukowej debaty - czyli metody komunikacji uprawianej przez nielicznych.
Powtarzam, nie atakuję tutaj sformułowania dogmatu nieomylności, nie stawiam pytania czy rzeczywiście papież jest nieomylny - przyjmijmy założenie, że owa nieomylność rzeczywiście papieżowi przysługuje, jest niepodważalna. Piszę o samych jego SKUTKACH. Kiedyś doszedłem do wniosku, ze ja sam, gdybym nagle (w podobnej sytuacji jak Kościół) dostał jakąś pewną informację o tym, że przysługuje mi dogmat nieomylności, to pierwsze co bym zrobił, to bym taka informację JAK NAJGŁĘBIEJ UKRYŁ! Nikomu bym jej nie powiedział, aby nie zniechęcać ludzi do samodzielnego myślenia, szukania, testowania różnych podejść, koncepcji. Z podobnym problemem borykałem się jako nauczyciel w szkole. Tam problemem było jakże często nie zdobywanie większego autorytetu, ale zaktywizowania uczniów, zaś dobrym sposobem na to było... pomylić się. Wtedy, gdy ktoś zauważył, że nauczyciel zrobił błąd, to miał satysfakcję, jakąś formę miru wśród kolegów.
Tu dodatkowo pojawia się jeszcze jeden problem - styku teologii z nauką. Tryb poszukiwania prawdy, jaki wytworzyła nauka jest dokładnie z przeciwnego bieguna - tzn. tutaj nie mamy autorytarności sądów, ale zasadę weryfikowalności i możliwość (konieczność!) niezależnego potwierdzania doświadczeń, dróg myślenia przez niezależne ośrodki - tu krytyka nie jest czymś złym, a wręcz przeciwnie - krytyka jest niejako TWORZYWEM powstawania wiedzy i doskonalenia jej. I nauka udowodniła skuteczność tego podejścia, bo z jej użyciem powstają dokonania, które ludziom sprzed wieków zdałyby się cudami. Nauka nie boi się błędów, ale właściwie żyje tymi błędami - ma ich rachunek do oszacowywania, podchodzi do sprawy praktycznie - może aktualny model nie jest idealny, ale jakoś tam się sprawdza i to jest najważniejsze.
Domyślam się, że czasy wprowadzania dogmatu nieomylności były inne niż teraz. Trwały jakieś tam spory, walka o jedność, walka z herezjami. Pewnie takie wzmocnienie autorytetu, jakie dał ów dogmat mogło się przyczynić do zdyscyplinowania społeczności wiernych. Ale czy długofalowe skutki były pozytywne?... To chyba trudno do końca osądzić. Ale jest wyraźny znak zapytania, czy owo podejście wychodzi Kościołowi na plus.

krowa

Michał Dyszyński

krowa

krowa

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

Myślę, że w terminologii Magisterium jest wiele żargonu. Innym często używanym w tym żargonie słowem jest "tajemnica". Nie chodzi jednak ani o nieomylność rozumianą potocznie, ani o tajemnicę rozumianą potocznie.

Nazwy takie nie wzięły się rzecz jasna znikąd. W ukrytych pod nimi pojęciami kryje się sporo z pierwotnego znaczenia tych słów. A że to pierwotne znaczenia nadal funkcjonuje w mowie potocznej, to o wszelakie poślizgi nietrudno. O nieporozumienia, nadużycia, jak i o niecelne zarzuty. Może lepiej byłoby zmienić nazewnictwo. Lecz żargon jest żargonem, nie należy oczekiwać, żeby się łatwo zmienił.

Nie twierdzę przy tym, że sam dogmat o nieomylności papieża podoba mi się. Nie twierdzę też, że podoba mi się sposób, w jaki Magisterium prowadzi swoją działalność, ani tym bardziej sposób, w jaki prowadziło ją przez wieki. Ale myślę, że do ideału zawsze jest daleko, a w sumie nie jest aż tak źle, jak samo nazewnictwo lub pobieżna obserwacja mogłyby sugerować.

Nawiasem mówiąc: kiedyś dawno, dawno temu, w średniowieczu jeszcze, wybuchł spór między papieżem i franciszkanami. I w pewnym momencie franciszkanie przypomnieli jakąś poprzednią decyzję papieską, która była ich zdaniem dowodem na ich rację w sporze. Papież się wściekł i po pierwsze starannie wyjaśnił merytorycznie, dlaczego to nie był żaden dowód, a po drugie zdecydowanie zabronił przypisywania jemu czy innym papieżom nieomylności. To między innymi z tego powodu sformułowanie soborowe dogmatu o nieomylności jest tak ostrożne. I być może z tego powodu sam dogmat nie jest popularny nawet wśród papieży; skorzystał z niego potem tylko jeden papież, inni zaś albo pomijali rzecz milczeniem, albo wypowiadali się o nim niemalże kpiąco. "Papież niezwykle rzadko bywa nieomylny". "Nie wypowiadam nieomylnych zdań, nie jestem więc nieomylny".

A tak w rzeczywistości to dogmat ten po prostu podkreśla, że od papieża, jako od głowy hierarchicznie zorganizowanej struktury administracyjnej Kościoła, oczekuje się szczególnej odpowiedzialności za wypowiadane słowa. Dokładnie takiej samej odpowiedzialności, jakiej oczekuje się od powszechnego soboru biskupów.

krowa

wujzboj

Widzisz, krowo, nie wszystko sprowadza się do zabawy słowami. Nawet jeśli taka zabawa jest zabawna i zawadiacka, może wadzić i być wadliwa, może też dosłownie zakrawać na przewidzenia słownikowe.

A teraz poważnie: w 1-3 sprawnie zwróciłeś uwagę innymi słowami na to samo, co podkreślaliśmy i Michał, i ja. Niekoniecznie wynika z tego jednak twoje "reasumując" - chyba, że obecność w nim słówka "dosłowne" (poniekąd nadmiarowego w tym miejscu) miała nadawać temu podsumowaniu jakąś specyficzną treść, która mi umknęła.

Co zaś do mojego "przeinaczania", to szczególna odpowiedzialność, o której mowa, nie jest związana z jakimś szczególnym odpowiadaniem na słowa Jezusa, lecz po prostu i zwyczajnie związana jest z faktem, że urząd nauczycielski Kościoła jest autorytetem dla ogromnej ilości ludzi i że wobec tego słowa płynące z tego źródła potrafią mieć bardzo poważne i długotrwałe konsekwencje. Im bardziej autorytarna, pewna siebie jest ich forma, im bardziej brzmią one jak palenie mostów i ucinanie wszystkich możliwości odmiennego spojrzenia na sprawę, tym większe jest niebezpieczeństwo uczynienia szkód trudnych do naprawienia, jeśli w ogóle naprawialnych. Nie wszyscy decydenci zdają sobie z tego sprawę, ale Kościół jako całość zdążył to już zauważyć, i to dość dawno. Między innymi o tym jest mowa w tej dyskusji.

krowa

marekmosiewicz · Dołączył: 03 Lut 2006 Posty: 323 Przeczytał: 0 tematów

rafal3006

Niestety, logika to tylko i wyłącznie zbiory, dowód w tym poście:
http://www.sfinia.fora.pl/forum-kubusia,12/finalowa-dyskusja-wszech-czasow-z-fiklitem-na-yrizonie-c-ii,6539-50.html#191715

... a pojęcie:

Uniwersum = wszelkie mozliwe pojęcia zrozumiałe dla człowieka

... jest genialne

... to jest zbiór wszystkich zbiorów, w naszym Wszechświecie taki istnieje, to Uniwersum.

Oczywiście pojęcie Uniwersum przy takiej definicji jest dynamiczne i ciągle się zmienia, ale dla logiki jest bezcenne, patrz link.